ผีเสื้อสมุทรจะเลี้ยงลูก

๑

"มึงคิดว่าทำไมพระอภัยมณีถึงไม่รักผีเสื้อสมุทร"

"พระอภัยมณีบอกว่าผีเสื้อสมุทรไม่ใช่คน พี่แกเลยไม่รัก"

"แต่นางเงือกก็ไม่ใช่คนป้ะ "

"ก็เหตุผลที่จะไม่รักมักตอแหลอยู่แล้วมั้ยล่ะ"

ความทรงจำสุดท้ายอันเลือนลาง ก่อนที่ดวงวิญญาณนักศึกษาชาวไทยคนนึงจะหลุดเข้ามาในโลกวรรณคดี ความทรงจำแปลกๆค่อยๆไหลเข้ามาในหัว ทั้งตัวตนของตัวเองที่เป็นยักษาและความเป็นจริงของเจ้าของร่างนี้

'ผีเสื้อสมุทร'

ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งกับตั่งนอนพลางทบทวนความทรงจำมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว ทั้งความทรงจำครั้งยังเป็นมนุษย์ยุคปัจจุบัน และความทรงจำในตอนนี้ที่ตัวเขาได้กลายเป็นผีเสื้อสมุทร

'พิรุณ' คือชื่อของเขาทั้งในกาลก่อนและตอนนี้ ชื่อที่ผู้เป็นมารดาตั้งให้ในตอนที่ยังมีชีวิต พิรุณ แปลว่า ฝน เขาคือสายฝนแห่งชีวิตที่จะคอยเติมเต็มทุกสรรพสิ่งด้วยน้ำทิพย์จากฟากฟ้า

ส่วนพิรุณที่เป็นผีเสื้อสมุทร คือยักษ์ร้ายผู้ครอบครองมหาสมุทรแถบนี้ทั้งหมด เขาจับตัวมนุษย์หนุ่มอย่างพระอภัยมณีมากักขัง ทั้งยังบังคับให้เขามาเป็นสามีอย่างไม่เต็มใจ

ความทรงจำคร่าวๆทำให้เขารู้ทันทีว่าตัวเองอาจจะมาเกิดใหม่ในวรรณคดีไทย เพราะก่อนหน้านี้เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต แต่ทว่าชีวิตหลังความตายแทนที่จะได้ไปสวรรค์หรือลงนรก กลับต้องมาใช้ชีวิตเป็นผีเสื้อสมุทร แถมลูกติดหรือนี่

หน้าท้องกลมแม้จะขยายออกมาไม่มาก แต่เมื่อเทียบกับขนาดร่างกายแล้วหน้าท้องของเขาก็นูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ถ้าคำนวนจากสายตาและความทรงจำที่มีตอนนี้พิรุณคงจะท้องได้ราวๆ5-6เดือนได้แล้ว

มือเรียวบรรจงลูบไปตามหน้าท้องที่มีขนาดไม่ปกติ เขาลอบคิดกับตัวเองอย่างฉงนใจ ในท้องของเขานี้จะมีเด็กนอนอยู่จริงหรือ แต่จะว่าไปแล้วภาพในความทรงจำที่ผุดขึ้นมา ไม่ใช่ว่าผีเสื้อสมุทรตนนี้เป็นตัวผู้หรอกหรือ ถึงจะมีหน้าตาสะสวยจริงๆ แต่เขาก็ไม่น่าจะมีมดลูกนี่นา

ตอนร่วมรักกับพระอภัยก็ยังอยู่ในร่างผู้ชาย.. แล้วแบบนี้จะท้องได้ยังไงกัน แต่ถ้าว่ากันตามตรงในวรรณคดีเรื่องแปลกๆก็คงจะเกิดขึ้นได้ตลอดนั่นแหละ ขนาดหนุมานจากรามเกียรติ์มันยังเกิดจากปากคนได้เลย ทำไมผู้ชายถึงจะท้องไม่ได้ล่ะ

"โอ้ยๆ เจ็บๆๆๆ"

เสียงนุ่มว่าพลางประคองหน้าท้องตัวเองมั่น ก่อนหน้านี้ผีเสื้อสมุทรดันพลาดล้มจนเกือบแท้งลูก ตอนนี้ช่วงท้องเลยยังรู้สึกเจ็บๆอยู่ ดีนะที่เขาและลูกไม่เป็นไร ไม่อย่างงั้นล่ะก็เขาคงจะรู้สึกผิดมาก

จะว่าไปแล้วหรือนี่จะเป็นเหตุให้เขาเข้าร่างนี้กันนะ หรือเพราะการลื่นล้มครั้งนั้น จะทำให้ผีเสื้อสมุทรเสียชีวิตไปเขาจึงได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้แทน คำถามไร้คำตอบยังคงวนเวียนในหัว ทว่าก่อนที่เขาจะได้คิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ก็มีเสียงทุ้มเรียกขึ้นมาจากด้านหน้า

ในถ้ำที่มืดสนิทมีเพียงแสงจากตะเกียงคอยให้ความสว่าง เปลวเทียนนิ่งไม่ไหวติงเนื่องจากไม่มีลมพัดผ่าน ทางฝั่งที่มีแสงเองก็ปรากฏเงาร่างของผู้มาใหม่ คงจะเดาไม่ยากเลยว่าผู้นั้นคือใคร เพราะในถ้ำนี้หากไม่นับเจ้าตัวน้อยในท้อง ก็คงจะมีเพียงพิรุณและพระอภัยมณีนี่แหละ

"ฟื้นแล้วหรือ"

เสียทุ้มเข้มว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก พระอภัยมณีเป็นคนพาพิรุณมาส่งที่ห้องเอง แม้ใจจะอยากปล่อยให้ยักษ์ร้ายตายอยู่ตรงนั้น ทว่าหากปล่อยพิรุณไว้ ตัวพระอภัยเองก็อาจจะถูกขังในถ้ำนี้ตลอดการ

"พะ..พี่อภัย.."

น้ำเสียงที่เปร่งออกไปสั่นคลอนอยู่หลายส่วน เขาเรียกอีกคนตามที่ความทรงจำในอดีตร่างนี้เคยเรียก ขาเรียวทั้งสองข้างก้าวถอยหลังอัตโนมัติเนื่องจากเขาเองก็ยำเกรงคนผู้นี้พอสมควร

ร่างสูงมองผีเสื้อสมุทรที่ทำตัวประหลาดต่างจากเดิม โดยปกติแล้วพิรุณมักจะมาเกาะแกะเขาไม่เลิก ออดอ้อนทำเสียงอ่อนเสียงหวานน่าขนลุกจนเขารำคาญ ทว่าตอนนี้อีกคนกลับทำตรงข้าม พิรุณมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ซ้ำยังถอยหนีจากเขาอีกด้วย

หรือเพราะอีกคนลื่นล้มจนสมองกลับไปแล้ว?

ในห้องแคบไร้ซึ่งเสียงพูดคุย สองร่างยืนจ้องมองตาสบกันนิ่งไร้การเคลื่อนไหว ทางพิรุณตอนนี้หัวใจเต้นแรงมากด้วยที่ตัวเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูกไม่รู้จะปฏิบัติตัวยังไง ควรหนีไปเลยมั้ยหรือจะมุดดินแถวนี้ดี

พระอภัยมณีที่เห็นดวงตาสีแดงเข้มอย่างโลหิตสั่นไหวไปมาตามแสงเปลวเทียนอย่างน่าประหลาดก็นึกสงสัยถึงอาการของอีกคนอยู่บ้าง สองขาก้าวเข้าหาอีกคนเรื่อยๆ ทว่าร่างของพิรุณกลับถอยหลังหนี

"พะ..พี่มีอันใดหรือ..อยู่ตรงนั้นเราก็คุยกันได้"

พิรุณถอยกรูออกห่างเมื่ออีกคนขยับเข้ามา ในหัวเขามีแต่ความรู้สึกผิดต่อคนผู้นี้ไปหมด ถึงแม้ผู้ที่กักขังอีกคนผู้นี้จะไม่ใช่ตน แต่สำหรับพิรุณแล้วผีเสื้อสมุทรตนนี้ก็คงเปรียบเหมือนเขาในโลกคู่ขนาดนั่นแหละ

"เป็นอะไร ทำไมน้องทำตัวแปลกๆ"

พิรุณแทบจะสำลักกับสรรพนามที่อีกคนเรียก แน่นอนอยู่แล้วว่าผีเสื้อสมุทรเป็นคนบอกให้พระอภัยเรียกตนเองแบบนั้น ให้พระอภัยเรียกเขาว่าน้อง แล้วผีเสื้อสมุทรก็เรียกอีกคนว่าพี่อภัย

โอโห กระดากปากกระดากหูพิรุณคนนี้มาก

"นะ..น้อง เหมือนจะคิดอะไรได้หลังจากที่เป็นลมไป..คือน้องคิดว่าตนเองทำไม่ดีกับพี่ไว้มาก น้องเลยคิดว่าอยากจะปล่อยพี่ไปได้แล้ว"

ร่างโปร่งรีบตอบกลับโดยพลัน แน่นอนว่าหากเขายังกักขังพระอภัยไว้ที่นี่ต่อ วันนึงเขาอาจจะต้องตายก็ได้ พิรุณในตอนนี้เลยจะปล่อยพ่อพระเอกไปที่ชอบที่ชอบ เพื่อที่ตนเองจะได้ไม่ต้องมาโดนตามฆ่าภายหลัง

ทางพระอภัยมณีเองก็ขมวดคิ้วง่วนมองอีกคนอย่างสงสัย ไม่ว่านี่จะเป็นแผนการอะไรของอีกคนหรือไม่ เขาก็ล้วนไม่ไว้ใจยักษ์ตนนี้อยู่แล้ว ทว่านัยตาสีบุษราคัมแววประกายคู่คมดันหลุมมองไปยังหน้าท้องนูนของผีเสื้อสมุทรเสียก่อน

เขามองร่างโปร่งที่มีสีหน้าหวาดระแวงดวงตาสั่นระริกก็พลันใจอ่อนขึ้นมา ตัวเขาเองคงจะไม่ใจร้ายขนาดว่าทิ้งคนท้องให้ใช้ชีวิตคนเดียวหรอก อีกอย่างในท้องของพิรุณก็มีลูกของเขาอยู่ แม้ลูกคนนั้นจะไม่ได้เกิดจากความรักและเขาเองก็ถูกบังคับให้ทำ

แต่เด็กในท้องนั่นก็ไม่ได้ผิดอะไร เขาจึงตัดสินใจกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับอีกคนด้วยเสียงหนักแน่น

"พี่จะไปเมื่อเด็กคนนั้นคลอด ตอนนี้พี่จะช่วยอยู่ดูแลน้องไปก่อน อย่างวันนี้ถ้าพี่ไม่ช่วยน้องไว้ น้องก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้"

ดวงตาคมสบมองอีกคนที่ตอนนี้อ้าปากนิ่งค้างไปแล้ว พระอภัยมณีลอบคิดกับตนเองว่าผีเสื้อสมุทรคงจะทราบซึ้งในความใจดีของเขามาก ถึงขนาดพูดไม่ออกเลยทีเดียว

แต่ในความเป็นจริงนั้นพิรุณกำลังกรีดร้องกับตัวเองต่างหาก

ตอนให้อยู่จะไป พอจะให้ไปดันดื้อจะอยู่

นี่พี่อภัยเป็นอะไรมิทราบ ไบโพล่าระยะเริ่มต้นรึเปล่า???

#ผีเสื้อสมุทรลูกติดกับผัววิปริตไม่เต็มเต็ง

ฉันอยากใช้แท็กนี้ชื้อเรื่องนี้มาก แต่มันยาว555555 รอดูความปสด.ของผัวยัยน้อง5555

แค่ตอนแรกมันก็ไม่ปกติละ5555 พระเอกฉันจะมีเรื่องไหนเป็นผู้เป็นคนบ้างมั้ยก่อน5555555

ร่างจำแลงพิ้พิรุณ

ส่วนร่างจริง ก็แบบเต็มไม่จิบิแบบปก รอดูพร้อมกันในเรื่องน้าบ =3=?

ดองเรื่องนี้มานานได้ลงสักที ที่ได้ลงช้าต้องโทษเรื่องรามเกียรติ์เลอ ถ้าเรื่องนั้นไม่จบเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกิด555

#ผีเสื้อสมุทรจะเลี้ยงลูก