ตอนที่ 9 โดนเล่นแล้ว
1023 Words
ฟึ่บ!!!!!!!
"ไอ้คนชีกอ...สมควรแล้ว" ร่างกายเปลือยของชาร์คล้มลงอย่างหมดสติ อิมเมจรีบดันตัวออก ปาดเช็ดน้ำตาลวกๆ นิสัยของเขาในวัยเด็กกับตอนนี้ต่างกันสิ้นเชิง เธอดึงผ้าห่มคลุมร่างที่ไม่อยากเห็น เขยิบตัวลงจากเตียงเข้าห้องน้ำไป
นับว่าโชคดีกำลังเข้าข้างเธอ เพราะปันปันเป็นคนแอบใส่ยานอนหลับในแก้วเหล้าของชาร์ค คงจะเป็นมาเฟียหนุ่มแข็งแรงมากเกินไป ยาถึงได้ออกฤทธิ์ช้ากว่าที่ควร
เช้าวันต่อมา.....
"อื้อ.." ชาร์คค่อยลืมตาตื่นขึ้น นวดบีบขมับหนักอึ้งให้เบาลง สติสัมปชัญญะเริ่มกลับมา มองรอบๆไร้ร่างเจ้าสาวบนเตียงกว้าง แอบจะดีใจที่ไม่มีใครทนเขาได้ แต่กลับกัน สายตาคมเหลือบเห็นผ้าปูที่นอนสีขาวเปลื้อนคาบเลือด
"ยัยตัวแสบเอ้ยย!!!" เขายิ้มอย่างร้ายกาจ เวลาที่ภาพในหัวของเมื่อคืน ฉายเป็นฉากๆ พร้อมกับก้มดูแท่งความเป็นชายกำลังผงาดขึ้น โดยมีคราบเลือดแห้งๆติดไว้ เป็นไปไม่ได้เลย หากเขาจะหลับกลางคันในสนามรบ....นอกจากเธอจะเล่นตุกติก ดูเหมือนจะไว้วางใจเกินไป
.
.
.
"ใครมาบ้านกูแต่เช้าว่ะ" มาเฟียหนุ่มบ่นเสียงดัง ในตอนลงบรรไดใหญ่ เสียงบุคคลภายนอกไม่คุ้นชิน ดังออกมาไกลจากโซนรับแขก เขายกมือนวดขมับตลอดเวลา อาจจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และยาของยัยตัวแสบ เร่งงานให้ปวดหัว
"ผู้จัดการส่วนตัวคุณอิมครับ" ลูกน้องคอยยืนรับคำสั่งบอกขึ้น สังเกตุได้ว่าอารมณ์ของเจ้านาย กำลังปะทุเดือดยามมีคนเข้าเขตพื้นที่ส่วนตัว
"บ้านฉันไม่ใช่สวนธารณะ ให้ใครมายุ่มย่าม" ชาร์คออกคำสั่งเสียงดัง ทำปันปันเร่งยืนขึ้นพร้อมกับอิมเมจ จากกำลังพูดคุยสนุกสนานถึงเรื่องของเมื่อคืน ต้องมีสีหน้าซีดเจื่อนลง ไม่ใช่การรู้สึกแต่เป็นให้คนอื่นเข้ามาไม่ได้เอ่ยบอกใครก่อน
"พี่ปันปันจะมารับอิมไปแถลงข่าว" เช้านี้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขา สีหน้าสดชื่นยิ่งแต่งแต้มสีสัน คงจะพอใจกับผลงานชั้นเลิศของตัวเอง ดูไม่มีจิตสำนึก จากสาเหตุให้เขาปวดหัวหนักแม้แต่น้อย
"ไปซะสิ บ้านฉันจะได้สงบ รกหูรกตาชะมัด" เขานั่งลงบนโซฟาเอนตัวพิง ยกเท้าขึ้นไขว่ห้าง ไม่ได้สนใจต่อบุคคลที่สาม ควักมือเรียกพิษณุให้เข้ามาในโซนนี้
"ไปกันเถอะพี่ปันปัน เศษฝุ่นเยอะ...มันคันตา!" เท้าเล็กกระแทกย่ำออกไป พร้อมกับควงร่างบึกบึนของปันปันไปด้วย ก่อนทิ้งคำเหน็บแหนมไว้ ช่างใจดำไร้สัมพันธภาพ
"ไอณุ!!!เอาแก้วเหล้ากูในงานไปตรวจ" มือขวาของมาเฟียหนุ่มทำงานละเอียด ถึงจะผิดกับนิสัย
"ตรวจทำไมแค่แก้วครับ ยกขวดเหล้าในงานทั้งหมดไม่ดีกว่าหรอครับ" สีหน้ามึนงงของลูกน้อง ทำเขาอยากจะระเบิดหัวเสียซะตอนนี้ ขาดเพียงอย่างเดียวที่พิษณุไม่มีคือสมอง
"ไอ้โง่!!!ถ้างั้นก็ตายทั้งงานแล้วไอเวร รีบไปๆก่อนกูจะให้แดกยาตายก่อน" เขายกมือโบกไล่ อย่างไม่สบอารมณ์ แล้วยิ่งลูกน้องอีกคน ถือถาดเหล้ามาเสริ์ฟ ยิ่งหัวเสียไปใหญ่ ครั้นจะถามไถ่อาการเจ้านาย กลับยิ่งตอกย้ำสุขภาพหนักกว่าเดิม
"ขอบคุณครับนาย"
บริษัทภาพยนตร์...
"นี่ของขวัญร่วมแสดงความยินดี เมื่อวานพี่เกรงใจเจ้าบ่าวน่ะเลยไม่ได้ให้" คินผู้จัดละครยื่นดอกไม้ช่อโตและกล่องของขวัญให้ แววตาบ่งบอกไม่ได้แสดงอาการดีใจตามคำพูด เผยเพียงรอยยิ้มอบอุ่น ด้วยความสามารถโดดเด่นด้านกำกับและบริหาร เขาถูกเลือกให้อยู่ตำแหน่งนี้ ด้วยวัยที่น้อยกว่าคนอื่นๆ
"เจ้าบ่าวหลอกๆไม่ต้องเกรงใจอะไรทั้งนั้นค่าคุณคิม" ปันปันแทรกพูดขึ้น นิสัยปากรวดเร็ว ไม่รอให้ดาราสาวได้อธิบายใดใด
"เจ้าบ่าวหลอก?" สีหน้าสงสัยพอๆกับความคิด งานแต่งถูกจัดกระทันหัน แม้แต่เพื่อนสนิทในวงการของอิมเมจเองยังไม่รู้เลย คำพูดของปันปันช่วยกระตุ้นความสงสัยของคินอย่างมาก
"คะคือ...พี่ปันปันก็พูดไปเรื่อย ขอบคุณนะคะสำหรับของขวัญ เราเข้าห้องกันเถอะค่ะ" อิมเมจรีบคว้าแขนปันปัน พาเร่งเดินเข้าไปในห้องแถลงข่าว ทิ้งให้คินยังยืนงงอยู่
งานแต่งอย่างเร่งด่วน ช่วงที่ผลงานเธอกำลังดัง คล้ายจะดับอนาคตแต่ผิดคลาด ผู้คนยิ่งให้ความสนใจในตัวนางเอกสาว และอีกฝั่งของแฟนคลับ เรียกร้องให้เธอ แสดงในบทนางเอกต่อไป นักข่าวทุกสำนักร่วมสัมภาษณ์ เป็นเวลาหลายชั่วโมงจนหมดวัน......
"ขอบคุณพี่คิมอีกครั้งนะคะ อิมนึกว่าเรื่องนี้จะพาอิมดับในวงการเสียแล้ว" เธอยกมือไหว้นอบน้อม ราวกับผู้ใหญ่คนนึง ผลงานมากมายตัวเขาย่อมมีส่วนเกี่ยวข้อง
"ไม่เป็นไรเลย พี่เสียดายความสามารถของเรานะอิม" มือใหญ่วางลงบนหัวเล็ก ขยี้เบาๆ หรือว่าที่ผ่านมาเขาแสดงการกระทำไม่ชัดเจน จนมันพลาดไปทั้งหมด
"วันนี้กลับก่อนนะคะ ม๊ากับป๊ารออยู่ ไปช้าเดี๋ยวจะโดนบ่น" ปากเรียวขมุบขมิบพึมพำ เลียนแบบพ่อแม่ มักจะทำให้ชายหนุ่มเห็นบ่อยๆ เรียกเสียงหัวเราะสองฝ่าย
"บ่นๆเยอะน่ะดี จะได้ไม่ดื้อ" เขาละมือออกจากหัวเล็กอย่างอ้อยอิ่ง อายุน้อยกว่าเขาเพียงนิดเดียว ทำไมถึงได้หมั่นเขี้ยวขนาดนี้ อยากจะอยู่พูดคุยต่อ เขาเองดันมีงานรออยู่เสียแล้ว
"แบบอิมไม่เรียกว่าดื้อ แค่ซนเกินไปนิดหน่อยเอง" เธอเลียนแบบทำหน้าตาหน้าเชื่อถือ แต่รอยยิ้มและสายตามิอาจกลบเกลื่อนได้
..............................................................
เขาบอกว่าคนเรามักจะทำตัวน่ารักกับคนที่ชอบ และทำนิสัยไม่ดีกับคนที่เกลียดจริงไหม????
- Writer
