ตอนที่ 5 หารือ
799 Words
ร้านอาหารThe Best
ณ ร้านอาหารชื่อดังบนดาดฟ้าชั้นสูง กลางใจเมืองธุรกิจ บรรยากาศยามเย็น ลมโบกพัดให้สดชื่น ทว่ากับรับลูกค้าเพียงไม่กี่โต๊ะบนนี้ เน้นความเป็นส่วนตัวให้ตรงกับราคาที่ต้องจ่ายสูงเป็นหลัก
"ทำไมต้องมารอสั่งอาหารให้ก่อน เสียเวลาชะมัด" ชาร์คบ่นพึมพำสลับกับชำเรืองมองนาฬิกายี่ห้อดัง หากไม่ถูกแม่เพียงคนเดียวของเขาบังคับมา คงไม่ยอมเสียเวลาเป็นเงินเป็นทองแน่
"เราเป็นฝ่ายชายต้องเสียสละสิตาชาร์ค ป่านนี้น้องคงกำลังขึ้นมา" หยาดอรุณรู้ว่าบุคคลที่กำลังรอ พวกเขาย่อมตรงต่อเวลาขนาดไหน
"สวัสดีค่ะคุณพี่หยาด" นวรีย่อตัวเล็กน้อยยกมือไหว้ ถือซะว่ายังไงคนตรงหน้าคือรุ่นพี่โตกว่าอยู่ดี เธอหันมามองหน้าลูกสาว ที่กำลังยกมือไหว้ตาม กิริยาเรียบร้อยงดงาม ไม่น่าแปลกใจเลย ทำไมถึงมีชื่อเสียงโด่งดัง แค่เห็นเพียงไม่กี่ครั้งยังหลงรักไปแล้ว
"เชิญนั่งกันเลยนะวรีคุณสุนทร..หนูอิมด้วย" หยาดอรุณเร่งผายมือออกต้อนรับแขก ตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"นาย!!!" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง ยามเดินอ้อมไปที่อีกฝั่งของโต๊ะ ผู้ชายนิสัยทะลึ่งในผับวันนั้น ยังจำได้อยู่เลย ใจบางแทบกระตุกเต้นผิดจังหวะ แอบหวั่นเมื่อรู้ว่าเขาจะมาทำหน้าที่อะไรในชีวิตเธอ
"เรียกว่าที่สามีไม่เพราะเลยนะเบบี๋" คำพูดของชาร์คดึงสติคนกำลังยืนหยุดนิ่งไปให้กลับมา คราวที่แล้วเขาก็ใช้คำพูดนี้ หากจะตอบกลับแบบวันนั้น มีหวังแม่เธอได้ตีตายตอนนี้ หยาดอรุณมองลูกชายตัวเอง สีหน้ายิ้มทะเล้นราวกับจงใจแสดงตัวตนเอามา
"นี่จำกันได้ด้วยหรอลูก" นวรีสะกิดแขนลูกสาว ดึงเบาๆให้นั่งลงตาม
"นั่นสิไม่เห็นบอกพ่อเลย" สุนทรพูดเสริม ยิ้มออกราวกับพึงพอใจ เมื่อเป็นไปตามความคิด ย่อมง่ายให้ทุกอย่างสำเร็จ
"คือ...อิมไม่ได้จำพี่เขาได้หรอกค่ะ แค่บังเอิญไปเจอที่อื่น ผ่านๆเท่านั้น" เธอเหลือบฝั่งตรงข้ามราวกับจะจิกกัดให้รู้แล้วรู้รอด แต่ทำได้เพียงฝืนยิ้มแห้งๆให้ผู้ใหญ่ ที่กำลังยิ้มให้กันมาไป
"พรมลิขิตหรือเปล่าจ๊ะหนูอิม เป็นไงตอนนี้พี่เขาต่างจากตอนเด็กไปเยอะไหม" หยาดอรุณเลือกจะถาม ในตอนวัยเด็กๆ ลูกชายเธอมักจะแกล้งเด็กสาวเสมอ ทั้งที่คนถูกแกล้งแทบจะไม่มีน้ำตา บางทียังแกล้งคืนกลับมาเสียด้วย
"โฟกัสที่วันแต่งเลยดีกว่า ผมรีบม๊า" เธอแทบอยากจะตีลูกชายตัวดีให้มือหัก กล้าหักหน้าเธอต่อหน้าอื่น ครั้นยังทำนิสัยใจร้อนรนไม่เกรงใจผู้ใหญ่
"ตายแล้วตาลูกคนนี้...งั้นเอาตามที่วรีหาฤกษ์มาแล้วกัน พี่ยังไงก็พร้อมจ๊ะ" ไม่แปลกที่จะเรียกชื่อแม่ของอิมเมจเพียงสั้นๆ เรียนที่มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน ต่างกันแค่คนละรุ่น แถมยังสนิทกันจนเดี๋ยวนี้
"ต้นเดือนหน้าพร้อมกันไหมเด็กๆ" เธอรีบหาฤกษ์ด่วน เพียงเพราะกลัวลูกสาวจะเปลี่ยนใจซะก่อน กว่าจะบังคับมาวันนี้ได้ แทบน้ำลายแห้งทีเดียว รวมไปถึงสามีจ้องจะกดดันตลอด
"ทำไมเร็วจังละม๊า หนูมีงานเต็มเลย ปีหน้ายังไม่สายนะคะ" อิมเมจรีบคว้ามือแม่มากุมไว้ ปานจะขอร้อง ชีวิตที่กำลังรุ่งโรจน์ จะดับไปเพราะข่าวนี้
"คิดเป็นคนเดียวหรือไง" ชาร์คลุกขึ้นยกมือไหว้เคารพพูดใหญ่ พยักหน้าให้พิษณุเตรียมพร้อมไปทำงานต่อ
"อย่ากลับดึกนะชาร์คลูก...เข้าเรื่องของเราดีกว่าเนอะวรี คุณสุนทรเห็นด้วยไหมคะ" กิริยาจริตงดงาม ทำสุนทรแอบหวั่นเกรง กลัวจะเผยความจริงให้อีกฝ่ายรู้
"ครับ" ชาร์คก้มจูบแก้มหยาดอรุณเหมือนเคย เขายังดูเป็นเด็กเล็กในสายตาเธอ ต่างจากนิสัยที่ตอนนี้ทั้งเจ้าเล่ห์และซ่อนความร้ายกาจไม่เบา นั่นทำให้เธอยิ่งทนดูไม่ไหว หากต้องเลือกทางเดินชีวิตเหมือนพ่อของเขา อิมเมจมองหลังกว้างที่เดินจากไป พร้อมนึกถึงภาพในวัยเด็ก
"เห็นด้วยครับคุณหยาด รีบมีครอบครัวตอนนี้ จะได้สร้างความมั่นคงในชีวิต" เขายิ้มให้ภรรยา แอบมองลูกสาวที่พร้อมวีนเวี่ยงได้ทุกเมื่อ หากไม่ติดภาพลักษณ์ต่อภายนอก
"ถือว่าตกลงแบบที่วรีบอกแล้วกันนะ"
................................................
ไม่คอมเมนท์ไรท์ไม่มาน้าาาขอขู่ไว้ก่อน5555
- Writer
