ทำไม ทำไม ฉันได้แต่ยืนมองเฮียเดินจับมือพี่เบลล์จากไปแบบทรมาน เจ็บเหลือเกิน ทำไมมันเจ็บที่ใจแบบนี้ พ่อจ๋าแม่จ๋า ยายจ๋านาวเจ็บปวดเหลือเกิน ต้องทำยังไงนาวถึงจะหายเจ็บ ฮือ... ฉันร้องไห้ไปเอามือกุมตรงหัวใจของตัวเองไว้ ร้องสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจ แต่แล้ว....
"นาว...นาว นาวตื่นสิ!! " ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง แต่มันมองไม่ชัดเลยสักนิด นี่ฉันกำลังร้องไห้เหรอ? ยกมือขึ้นจับหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนปาดน้ำตาทิ้งแล้วมองคนตรงหน้า
"พี่ไนท์..."
"นาวร้องไห้ทำไม พี่ตกใจหมดเลย" พี่ไนท์เอ่ยถามสีหน้าดูเป็นห่วง ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพิง
"นาวร้องไห้เหรอคะ"
"ก็ใช่นะสิ พี่กำลังจะเข้ามาปลุกนาวอยู่พอดี แต่ดันร้องไห้ซะนี่ พี่ตกใจแทบแย่แน่ะ"
"นาวคงฝันร้ายนะคะ" กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง มันไม่คุ้นเลย ห้องใครแล้วตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วพี่ไนท์อีกล่ะ ฉันคงเงียบจนพี่ไนท์มองออก
"ไม่ต้องงงหรอก นี่คอนโดพี่เอง" บอกให้หายสงสัย
