Last from the heart 4 : ลางร้าย
1418 Words
ฉันค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆผู้ชายข้างๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเขาซบหน้าลงบนไหล่ฉัน เดี๋ยวนะ แผนที่ฉันวางไว้ตอนนี้มันหายไปหมดเลย เขาไม่มีท่าทีจะลวนลามฉันเหมือนผู้ชายคนอื่น ว่าแต่เขาเป็นใครกัน
"ฉันชื่อออกัส แล้วเธอล่ะ"
"อ้อ ฉะ ฉันชื่อเมเบล เป็นผู้หญิงธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ" ฉันมองเพื่อนสองคนของเขาที่มีอาการแปลกๆ
"ไอ้กัสมึงเป็นอะไรวะ ถูกใจผู้หญิงคนนี้เหรอ ปกติกูไม่เคยเห็นมึงถามชื่อใคร" ฮะ คนแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ
"พูดมากนะมึง กูก็แค่คิดว่ายัยนี่แปลกดี" แปลก ฉันแปลกตรงไหน ฉันคิดว่าฉันปกติดีนะ
"ฉันแปลกตรงไหนไม่ทราบ" ฉันเลิกคิ้วถามออกัส ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้
"หึ ก็เธอเล่นแนะนำชื่อเสียยาวเยียดขนาดนั้นไม่แปลกก็บ้าแล้ว" หน้อย ว่าฉันบ้าเหรอ
" ก็มันติดมาจากวันรับน้อง" ก็ตอนวันรับน้องตอนฉันเข้าปีหนึ่งใหม่ๆ ฉันมีชื่อที่ต้องแทนตัวเองแบบนี้ พูดไปพูดมามันก็ติด
"เธอเรียนอยู่งั้นเหรอ" นายออกัสถามฉันทั้งๆที่หัวยังซบไหล่ฉันอยู่ โอ้ย มันหนักนะโว้ย
"ใช่ ฉันเรียนวิศวกรรมยานยนต์ มหาลัยตรงข้ามเซเว่น" ฉันยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเพื่อนๆออกัส
"ว่าละ เธอแม่งแปลกจริงๆด้วย ไอ้ท่าทางแมนๆแบบเธอไม่น่ามาทำงานแบบนี้นะ ขัดกันสุดๆ" จริงๆก็ไม่อยากทำหรอก แต่เพราะฉันดันดวงซวยไปเจอเจ้าของบ่อนอย่างนายเจไดไง
" ช่างเถอะฉันไม่อยากพูดถึง ว่าแต่พวกนายเป็นใคร"
"พวกเราเรียนคณะบริหาร เป็นเพื่อนของเจไดเจ้าของบ่อน" ป๊าด เรียนบริหารขัดกับลุคสุดๆ แต่เดี๋ยวนะ
" ว่าไงนะ เป็นเพื่อนนายเจไดเนี่ยนะ" นรกไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน ทำไมต้องส่งให้ฉันมาเจอเพื่อนของนายเจได้ด้วย ไม่ใช่สิ นายเจไดนี่เป็นคนส่งมา
"อืม งั้นก็เป็นเธอสินะ ที่ถล่มบ่อนมันตอนวันนั้น เธอแม่งโคตรกล้า" ฉันได้แต่ส่งยิ่มแห้งๆให้เพื่อนของออกัสอีกสองคนที่นั่งคลอเคลียกับผู้หญิง เพราะแบบนี้แหละนรกไม่ให้ความยุติธรรมสำหรับฉัน ทำไมไม่ให้ฉันเห็นเคราะห์กรรมของตัวเองบ้าง
จู่ๆ ภายในห้องก็เกิดความเงียบเข้าปกคลุม ฉันขมวดคิ้วก่อนจะก้มไปมองออกัสที่เงียบผิดปกติ
" ออกัส นายหลับเหรอ" ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าเขาหลับจริงหรือเปล่า
"ไม่ทันไรก็อ่อยเพื่อนฉันแล้วเหรอ" เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้ากรรมนายเวรของฉันเอง
"....." ฉันไม่ตอบแต่เลือกที่จะประคองศีรษะออกัสให้นอนบนตักฉัน เหมือนเขาจะเมานะ ว่าแต่ทำไมฉันรู้สึกว่าสัมผัสพิเศษของฉันมันเริ่มจะทำงาน
" มานั่งนี่ ปล่อยให้มันนอนบนโซฟา" เสียงนายเจไดดังขึ้นซึ่งมันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ทันที
"มึงก็ให้มันนอนบนตักน้องเมเบลจะเป็นอะไรวะ"
"ฉันบอกให้ลุกมานั่งนี่" ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะประคองศีรษะออกัสให้นอนโซฟาส่วนฉันต้องไปนั่งข้างๆนายเจได ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ถ้าฉันทำให้เขาไม่พอใจมีหวังหนี้เพิ่มแน่ๆ หรืออาจจะได้จ่ายหนี้วันพรุ่งนี้ก็เป็นได้ ผีเข้าผีออกอย่างนายนั่นนะไว้ใจไม่ได้
พรึบ ตุ๊บ แต่ขณะที่ฉันจะเดินไปนั่งโซฟาอีกตัว จู่ๆ ฉันก็ล้มลงกับพื้น ภาพในนิมิตมันปรากฏขึ้นเป็นรูปนาฬิกาบ่งบอกถึงเวลาเที่ยงคืน ก่อนจะตัดภาพไปที่รถสิบล้อและรูปสร้อยคอ
เฮือก หรือว่าวันนี้เป็นวันโกนฉันถึงมองเห็นแค่เหตุการณ์บ้างส่วน แล้วเขาคนนั้นคือใคร
"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันมองหน้านายเจไดที่เดินมาพยุงฉันนั่งบนโซฟา
"...." ฉันเลือกที่จะส่ายหน้าแทน ก่อนจะหันไปมองคอของคนในห้อง ผู้หญิงสองคนไม่ได้ใส่สร้อยคอ เพื่อนอีกสองคนของเจไดก็ไม่มีสร้อยคอ
ฉันหันไปมองที่คอเจไดก่อนจะพบสร้อยคอแต่ออกัสก็มีเหมือนกัน เพราะฉันเห็นสร้อยคือเป็นภาพลางๆมันเลยจับลักษณะของสร้อยคอเส้นนั้นไม่ได้ แล้วระหว่างสองคนนี้ใครคือคนในภาพนิมิตที่ฉันเห็น
"เธออย่ามาเรียกร้องความสนใจหน่อยเลย"
"นายหยุดว่าฉันสักวันมันจะตายไหม"
ฉันยกมือนวดขมับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองออกัสที่กำลังลุกเดินออกไปจากห้อง หรือจะเป็นเขา
"ออกัสนายจะไปไหน" ไม่ได้ ฉันปล่อยเขาไปไม่ได้
"ฉันคงเมา ว่าจะกลับไปนอนที่คอนโด เธอมีอะไรหรือเปล่า"
" นายช่วยอยู่ต่อถึงสักพักแล้วค่อยกลับหลังเที่ยงคืนได้ไหม" ขอเถอะ ช่วยอยู่ต่อหน่อย
" ติดใจเพื่อนฉันขนาดต้องทำแบบนี้เลยเหรอ หึ เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไป" เผลอกำมือแน่นหันตาขวางไปหาคนที่ชอบพูดส่อเสียดทันที
"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย"
" หึ " ฉันกอดอกพร้อมกับหันหน้าหนี เมื่อนายเจไดเดินไปตบไหล่ออกัสก่อนจะเดินออกจากห้องไป
" เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังทำให้มันโกรธ ฉันว่าเธอรีบตามไปดีกว่า" ฉันไม่สนใจคำแนะนำของเพื่อนนายเจไดก่อนจะหันไปมองออกัสที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
" ทำไมเธอถึงอยากให้ฉันอยู่"
"เอ่อ คือ.. ฉันแค่คิดว่านายขับรถตอนดึกมันอันตรายอีกอย่างนายก็เมาด้วย นั่งให้มันส่างเมาก่อนเนาะแล้วค่อยกลับ" ออกัสหยิบน้ำเปล่ายกขึ้นดื่มมันทำให้ฉันเห็นสร้อยคอเขาชัดขึ้นกว่าเดิม
เดี๋ยวนะแต่ทำไมมันไม่คุ้นเลย แล้วถ้าไม่ใช่ออกัสงั้นก็เป็น.... นายเจได
พรึบ ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับกวาดสายตาหานายเจได
" มีอะไรหรือเปล่า"
" ฉันว่า ฉันควรไปขอโทษเจได งั้นขอตัวก่อนนะคะ"
ทว่า ฉันเดินหาเขาทั่วบ่อนแต่กลับหาไม่เจอ ที่ห้องทำงานก็ไม่เห็น หลังบ่อน หรือในห้องน้ำก็ไม่เห็น เขาหายไปไหนกัน ความรู้สึกกระวนกระวายก่อตัวขึ้นภายในใจ มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวไปหมด
"พี่พิภพเห็นเจไดหรือเปล่า เขากลับบ้านหรือยัง"
"ตามหานายทำไม" โอ้ย มันใช่เวลาจะถามกลับไหมเนี่ย
และฉันต้องเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อฉันเห็นนาฬิกาที่พี่พิภพใส่ มันเหลือเวลาอีกสิบนาทีจะถึงเที่ยงคืน
" บอกฉันเถอะว่าเห็นเขาไหม นี่มันเรื่องร้ายแรงนะคะ ฉันมีสัมผัสที่หก ฉันสามารถมองเห็นเหตุการ์ล่วงหน้าได้ เหมือนที่ฉันเห็นว่าพี่กำลังฆ่าตัวตาย พี่ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้นายเจไดกำลังตกอยู่ในอันตราย"
"แย่แล้ว ฉันเห็นนายเดินออกไปข้างนอก"
ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งออกไปนอกผับทันทีแต่กลับไม่เจอใครสักคน ซ้ายหรือขวาก็ไม่เจอ
" เจได นายอยู่ไหน" ฉันตะโกนเรียกชื่อแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ ส่วนพี่พิภพก็กำลังโทรหาเขา
" โอ้ย ทำไมมันต้องเป็นวันนี้ด้วยวะ" ฉันรู้ว่ายังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นจริงไม่มีทางหลีกหนีได้ แต่ฉันสามารถช่วยจากหนักให้กลายเป็นเบาได้ แต่ครั้งนี้ฉันกลับช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง
" ถนน" เมื่อฉันคิดได้ ขาของฉันก็รีบวิ่งไปที่ถนนทันที ก่อนที่ฉันจะเจอคนที่ฉันตามหา
" เจได" นายเจไดที่กำลังจะข้ามถนนเดินมาฝั่งฉันก็ต้องหยุดเดินก่อนที่ฉันและเขาจะมองไปที่รถสิบล้อคันหนึ่ง ที่มุ่งตรงมาที่เขา
"ไม่นะ"
- Writer
