ไป๋จินหลงนั่งจิบสุราฟังคำพูดที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่องจะว่าไปตั้งแต่หกเจ็ดปีที่ผ่านมาเขาเองก็ไม่เคยมานั่งเป็นเพื่อนคุยให้พี่ชายตนเองเช่นนี้มาก่อน ต้องเว้นระยะห่าง ต้องคอยระมัดระวังตัวจนคนสองคนพี่น้องไม่มีเวลาให้กันนับจากวันนี้ไปไม่รู้ว่าอีกนานเท่าใดจึงจะมีโอกาสได้มานั่งจิบสุราเปิดอกคุยกันเช่นนี้ได้อีก จนชายผ้าคลุมเริ่มมีน้ำค้างเกาะ ไป๋จินหลงเกรงว่าพี่ชายผู้เป็นฮองเต้อาจประชวรได้แม้อีกฝ่ายจะมีสีหน้าห่วงใยและแฝงไปด้วยความคิดถึงก็ตาม
“เสด็จพี่ นี่เวลาก็ดึกมากแล้ว ท่านควรเสด็จกลับเข้าไปพักผ่อนได้แล้ว หากตากน้ำค้างมากกว่านี้ท่านอาจจะประชวรจนกระทบต่องานบ้านเมืองได้ ข้าเองก็คงต้องไปเสียที”
“หึ เจ้าตำหนิว่าข้าอ่อนแอเช่นสตรีสินะ หรือไม่อยากอยู่คุยกับเรา เจ้าไปครานี้ คงยากที่จะได้พบกันไม่แน่ว่าชั่วชีวิตนี้จะได้พบกันอีกหรือไม่”
“เสด็จพี่ทรงตรัสอะไร หากมีเรื่องที่เกินกำลังหรือจำเป็นต้องใช้กำลังสนับส
