สิ่งที่เรียนรู้จากอาจารย์ก็เป็นเรื่องการฝึกฝนพลังวิญญาณ การต่อสู้ หลักปรัชญาแต่สิ่งที่เขาเรียนรู้ได้แย่ที่สุดคือด้านการแพทย์การรักษาผู้อื่นนับว่าไม่มีก็คงจะได้ ยามนี้จึงได้รู้ถึงความสำคัญ
“รักษาไม่ได้แต่ข้ามีพลังวิญญาณ นางพลังวิญญาณบอบช้ำแทบสัมผัสไม่ได้หากจะรักษาชีวิตไว้ข้าอาจจะพอช่วยได้ หลังจากนั้นคงต้องแล้วแต่สวรรค์จะลิขิตแล้ว”
ไหวเซิงหาเศษกิ่งไม้แห้งด้านนอกมาจุดไฟให้ความสว่างความอบอุ่น และป้องกันสัตว์ร้ายเดินเข้ามาใกล้ จากนั้นค่อยๆประคองร่างของจิ่วเหมยฮวาให้นั่งในท่าทำสมาธิก่อนที่เขาจะเคลื่อนตัวไปนั่งฝั่งตรงข้าม รวบรวมพลังในกายของตนค่อยๆ ถ่ายทอดออกมาให้นาง
ผ่านไปนานนับชั่วยาม ใบหน้าสตรีเบื้องหน้ายังคงซีดเซียวแต่เขาสัมผัสได้ว่าลมหายใจพลังวิญญาณที่หล่อเลี้ยงชีวิตนางดูเหมือนจะมีมากขึ้น แต่ดูเหมือนยังไม่เพียงพอที่จะทำให้นางปลอดภัยเขาไม่สามารถหยุดได้จำเป็นต้องทุ่มเทพลังถ่ายทอดให้นางต่อไป
