ฝนตกนานนับชั่วยาม ด้านหน้าเรือนสายน้ำไหลจากชายคามองเห็นเป็นสาย ไป๋จินหลงที่นั่งเอนกายพิงเสาจิบชาเอียงหน้าออกสู่ป่าไผ่ที่เขียวขจี เขากำลังรอเวลากว่าห้าเดือนที่ผ่านมา เขาพาทุกคนที่ติดตามมาเดินทางผ่านพื้นที่ต่างๆในแคว้นซ่างเว่ย จากซ่างเว่ยเหนือตัดลงมาซ่างเว่ยใต้ หลับตาลงภาพการเดินทางที่ผ่านมาไหลผ่านไปล้วนไม่แตกต่างกันนัก
“นายท่าน แถวนี้ดูไม่ปกตินะขอรับ”
เฮ่ยฉีที่ขี่ม้านำหน้าหยุดม้าก่อนจะหันมาบอกคนทั้งหมด ถนนและบ้านเรือนดูไม่ต่างจากเขตหมู่บ้านที่ผ่านมาแต่ผู้คนที่เดินอยู่ต่างหากที่แตกต่าง
“ชาวบ้านที่นี่ร่างกายดูซูบผอม ร่างกายดูอ่อนแอนัก”
“นั่นสิขอรับ ข้าว่าข้าผอมแล้วนะแต่คนที่นี่ดูเหมือนไม่มีใครอ้วนกว่าข้าสักคน”
เสี่ยวชิงชวนกระตุ้นม้าให้เดินขึ้นมาเทียบด้านข้าง เฮ่ยฉีเหลือบมองด้วยแววตาประเมินแต่ไม่พูดอะไรออกมา
“ท่านผู้เฒ่า พวกเราผ่านทางมาขอสอบถามท่านหน่อยได้ไหม”
“ไปถามผู้อื่นเถอะ บ้านข้า
