“ท่านรองแม่ทัพขอรับ วันนี้ท่านไม่ได้ออกมาทานอาหาร ต้องการให้ข้านำมาให้ที่ห้องไหมขอรับ”
“ไม่ต้อง มีอะไรก็ไปทำ ข้าไม่หิว”
“ขอรับ”
พลทหารอดที่จะบ่นพึมพำด้วยความประหลาดใจไม่ได้เมื่อคนที่กินจุทุกมื้อบอกว่าไม่หิว ด้านในไหวเซิง รู้สึกหดหู่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“นางบอกข้าว่าเป็นเด็กที่ครอบครัวยากจนมากอาจารย์สงสารจึงรับนางมาเลี้ยง แล้วเหตุใดนางกลายเป็นทายาทจ้าวปีศาจ หรือว่าที่นางพูดมาล้วนหลอกลวง”
ยิ่งคิดยิ่งใคร่ครวญ เขายิ่งรู้สึกว่านางคือคนที่ตนให้ความจริงใจ ไม่ว่านางจะเป็นศิษย์อารามเต๋าหรือจะใช่ทายาทจ้าวปีศาจจริงหรือไม่เขาก็ยังมองนางเป็นเพียงสตรีที่งดงามสดใส และเขาต้องการจะพบหน้านางอีกสักครั้ง
“ถ้านางเป็นทายาทจริง เมื่อพวกนั้นตามตัวนางพบข้าคงหมดโอกาสที่จะได้พบนางอีก”
สุดท้ายเมื่อตัดสินใจได้แล้วไม่ว่าอย่างไรก็ต้องพบนางให้ได้ คงทำได้เพียงลาหยุดจากกองทัพแล้วติดตาม
“นายท่าน บนกายท่านมีกลิ่น
