“เสี่ยวไป๋ เจ้ายังไม่ออกมาแต่โดยดีอีกหรือ”
“ท่านแม่ข้าขอโทษ ข้าเพียงแต่จามเท่านั้นเอง ใครๆก็จามได้นะขอรับ”
“ข้าเกือบตายเพราะเจ้า เจ้าไม่ระวังทั้งๆที่ข้าเตือนแล้ว ออกมาในร่างมนุษย์ให้ข้าทำโทษแต่โดยดี”
“ข้ากลัว ซานหยางช่วยข้าด้วย”
“ท่านอาจารย์ เสี่ยวไป๋อาจจะไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะขอรับ ท่านหายโกรธเถอะขอรับข้าว่าท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าหรือจะอาบน้ำดีขอรับ ข้ากับเสี่ยวไป๋จะต้มน้ำร้อนให้ดีไหมขอรับ บนเขาอากาศค่อนข้างเย็น”
เจ้างูขาวแอบอยู่ที่ข้างหลังของไหล่อันเล็กจ้อยของซานหยางมองดูสีหน้าของจิ่วเหมยฮวาที่ยืนเอามือเท้าไว้ที่เอวข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ถือกระบี่ไว้ แม้จะยังโกรธแต่ก็ดูคลายความโมโหลงแล้ว จึงผงกหัวตามความคิดของซานหยาง
“เจ้าทั้งสองอยู่เฝ้าที่นี่ไว้ ดูแลเด็กคนนั้นให้ดีข้าออกไปไม่นาน”
“ได้ขอรับ ท่านอาจารย์เดินดีๆ”
“ท่านแม่วางใจข้าจะเฝ้าอาจารย์ของท่านไว้เป็นอย่างดี”
“ข้าลงเขาไปไม
