นางกำนัลรูปร่างบอบบางอายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้าปีดูจากใบหน้าแล้วราวกับรุ่นราวคราวเดียวกับฮองเฮา ก้าวเข้ามาย่อกายทำความเคารพก่อนจะยืนตรงรอรับคำสั่งอย่างสงบ
“ปี้ฉางอิ๋น เจ้าไปเตรียมสุรา”
“เพคะ”
ปี้ฉางอิ๋นรู้ดี “การเตรียมสุรา” คือสิ่งใด หลายครั้งที่นางทำเช่นนี้หากแต่ครานี้ต่างออกไป แววตานางวูบไหวไปมาระหว่างที่เดินออกจากห้อง
ในห้องพักของนางกำนัลหลวง ภายในห้องตกแต่งเรียบง่ายงดงามเทียบได้กับห้องนอนของบุตรีขุนนางชั้นสูง ฮองเฮานั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะกลางห้อง ปี้ฉางอิ๋นยืนถือถาดสุราห่างออกไปทางด้านข้าง หลู๋หลันคุกเข่ายืดตัวตรงอยู่บนพื้น ค่อยๆก้มตัวลงคำนับเต็มพิธีการ
“หม่อมฉันขอทูลลาพระองค์ ขอบพระทัยที่มอบสุราพระราชทาน”
“….”
ฮองเฮายกมือชึ้นโบกช้าๆ ปี้ฉางอิ๋นค่อยๆ ยื่นถาดสุราไปเบื้องหน้าหลู๋หลันกูกู นางกำนัลที่นางเคารพรักประดุจมารดาด้วยมืออันสั่นเทาน้อยๆ แต่เพราะนางยืนหันหลังให้ ฮองเฮาจึงมองไม่เห็
