ไหวเซิงมองเจ้างูเขียวเล็กกระจ้อยนี่ มันสามารถทำเสียงให้ดังในหัวเขาแสดงว่าไม่ใช่งูเขียวธรรมดาแต่เป็นสัตว์อสูรตัวหนึ่ง เขารับรู้ความคิดของมันได้ผ่านทางกระแสจิตไม่ใช่เสียงออกจากปากเพราะที่เขาได้ยินคือเสียงขู่ฟ่อๆ
“เจ้าเป็นใครคงไม่ใช่งูเขียวสินะ”
“บังอาจนักเจ้ามนุษย์ กล้าสังหารและกินลูกน้องข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”
ไหวเซิงรู้ว่าเสียงที่ดังก้องสะท้อนไปมาในหัวเขามาจากเจ้างูในมือตนจริงและดูเหมือนมันจะโกรธมากเสียงนั้นดังจนมึนงงเลยทีเดียว เขายกมันขึ้นให้หัวงูสูงจนดวงตาของมันอยู่ระดับเดียวกับตาของเขา มองเห็นดูแล้วเจ้าตัวเล็กนี่คงเป็นพวกเดียวกับเจ้าปลาปีศาจที่เขาพึ่งสังหารและย่างไปแน่นอน พลิกไปพลิกมาดูแล้วไม่มีพิษไม่มีภัย จึงโยนมันไปที่โคนต้นไม้อย่างไม่ใส่ใจว่ามันจะเป็นอย่างไร หรือจะทำอันตรายเขาหรือไม่
“เจ้าไปซะ ข้าไม่กินงู”
“ก็ไม่แน่ว่าใครจะเป็นผู้กินกันแน่”
งูเขียวตัวน้อยคำรามก่อนจะขยายขนาดจนมีข
