เมื่อออกมานอกถ้ำ ภายนอกล่วงถึงยามอิ๋นแล้วซวี้หานใช้อาคมเปลี่ยนสีเส้นผมแล้วแววตาของไป๋จินหลงให้เป็นสีดำเช่นเดิม
“จนกว่านายท่านจะสามารถฝึกฝนและควบคุมพลังจิตวิญญาณของตนได้ สีผมและตาควรให้ข้าร่ายมนต์บังตาผู้คนเอาไว้ก่อน”
“เจ้ามีพลังมากน้อยเพียงใดเมื่อครู่เจ้าทำสิ่งใด”
“นายท่านพลังของข้าลดน้อยกว่าในอดีตประมาณดูน่าจะมีเพียงสองส่วนเท่านั้นแต่ก็พอจะทำหน้าที่เล็กๆน้อยๆได้ ส่วนที่ข้าทำคือการร่ายมนต์ขอรับ ในอดีตสิ่งเหล่านี้ท่านก็สามารถทำได้ทั้งสิ้น”
“สิ่งที่เจ้าพูดมาทำให้ข้าคิดว่าในครั้งนั้นเหมือนตนเองเป็นเซียนวิเศษ ไม่รู้ว่าในชาตินี้จะทำได้เช่นนั้นหรือไม่”
“คงต้องแล้วแต่ฟ้าลิขิตการจะฝึกฝนจนมีความสามารถเช่นนั้นอาจจะหนักหนาสาหัสมากสำหรับร่างกายที่อ่อนแอของนายท่าน”
“ยากเพียงนั้นเชียวหรือ”
“ขออภัยที่กล่าวเช่นนี้ขอรับ”
ทั้งสองกลับไปจุดที่พัก องครักษ์และเฮ่ยฉีถูกสะกดให้หลับยังคงไม่รู้สึกตัว หึ! ซ
