ซาตานอหังการ์

ผลั๊วะ!... เสียงผลักประตูดังขึ้น เอวารีบหันและวิ่งไปยังทิศทางนั้นทันที  “อ๊ะ!!!...” ดวงตาเปิดกว้างขึ้นพร้อมกับช่วงเท้าหยุดการเคลื่อนไหวไปข้างหน้าเปลี่ยนเป็นถอยหลัง เมื่อครูส กัส แอชเชอร์ ก้าวเข้ามาในพื้นที่ของห้องที่ เอวา ถูกกักกันตั้งแต่เมื่อวานนี้ “เจ้าสาว!...ขอโทษนะที่ปล่อยให้อยู่คนเดียวนานข้ามวัน” น้ำเสียงของครูสที่มีความเย้ยหยั้นตามลักษณะนิสัย “แกก็ปล่อยฉันไปสิ!” เอวาตอบโต้กลับน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเกลียดและขยะแขยงชายตรงหน้าอย่างไม่มีการปิดบังไว้สักนิด แม้แต่สายตาที่มองกลับไปยังครูส ยังฉายแววความรู้สึกนั้นอย่างชัดเจน “…ปล่อย!...ถ้าต้องทำแบบนั้น ฉันจะเสียเวลาจับเธอมาทำไมกัน เอวา” “ไอ้เลว!...แกไม่มีสิทธิทำกับฉันแบบนี้...” เอวาตอบกลับทั้งน้ำตา เธอคับแค้นใจทำไมคืนนั้น เมื่อเจ็ดปีก่อนทำไมนะเธอถึงคิดว่าเขาเป็นเทพบุตร แค่หน้าตาที่เป็นหน้ากากของเขาแค่นั้นอย่างงั้นเหรอ “ก็ถูกของเธอ...ฉันไม่มีสิทธิแบบนั้น...แล้วเธอจะทำยังไง? ต่อไปละ” ครูส เดินขยับเข้าไปใกล้เอวา ที่ถอยหลังเช่นกันเพื่อรักษาระยะห่าง เอวาอารมณ์เดือดดาลมากขึ้น เมื่อยิ่งเห็นความไม่เดือดร้อนหรือความสำนึกในดวงตาและใบหน้าของครูสสักนิด เอวาหันมองซ้ายขวา เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ถ้าเธอต้อง ‘ฆ่า’ ผู้ชายตรงหน้าเธอก็จะทำ ครูสที่มองตามสายตาเธอ ห้องนี้ว่างเปล่ามีเพียงเตียงนอนเท่านั้นที่มีครบในสิ่งที่ควรมี และห้องน้ำที่อำนวยความสะดวกให้กับผู้ที่ต้องอยู่ที่นี่ “…เธอไม่ยอมแตะอาหารและน้ำที่นำเข้าไปให้เลยครับ...” เสียงคนเฝ้าประตูบอกกับเขาก่อนที่เขาจะเข้ามา เอวา เธอรู้ดีว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับเขาตัวต่อตัว เธอไม่มีทางชนะเขาได้แน่นอน สาเหตุที่เธอต้องถูกจับมานั้น เธอเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงกับเขา ‘เดม่อน’ เอวาไม่แน่ใจว่าครูสจะรู้เรื่องของเดม่อนมั้ย ครูส คิดถึงวันที่เห็นเธออีกครั้งในห้างสรรพสินค้าเมื่อสี่วันก่อน แน่นอนเขาจำเธอได้ นักข่าวสาวที่เข้ามาสัมภาษณ์เขา เธอเตะตาเขาตั้งแต่วันที่เธอบอกว่า เธอคือนักข่าวที่ทางเอเจนซี่เขานัดให้มาทำการสัมภาษณ์ เอวา ดาร์เลเน่  ‘ก่อนหน้านั้นอีกสามวัน’ “เราเคยรู้จักกันมั้ย?” ครูส เอ่ยถามเอวา ดาร์เลเน่ “ไม่” เอวาตอบกลับทันที และเธอขออนุญาตในการทำหน้าที่ที่ได้รับมอบมาจากเจ้านาย ซึ่งเธออยากปฎิเสธงานนี้เหลือเกิน แต่พระเจ้าคงมองไม่เห็นว่าเธอมีตัวตน ท่านจึงไม่ได้ยินคำวิงวอนของเธอ กว่าสี่สิบนาทีที่เธอต้องอยู่ภายในห้องพักของครูส ถึงจะไม่ใช่เพียงลำพัง แต่สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกว่า สภาพแวดล้อมรอบข้างกายเธอนั้นมืดมน มีแสงสว่างที่เดียวคือชายตรงหน้าเธอกับตัวเธอเอง “คุณดาร์เลเน่ ได้คำตอบที่ต้องการครบแล้วเหรอครับ” ครูสเอ่ยถาม เมื่อเอวากล่าวขอบคุณเขา ที่สละเวลาให้กับสำนักข่าวที่เธอสังกัดอยู่ “ค่ะ...ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว...ลาก่อน” เอวาพูดพร้อมเก็บของอย่างรวดเร็ว  “เดี๋ยวก่อน!!!....” เอวาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเธอลุกจากเก้าอี้และกำลังจะก้าวออกจากห้องนี้ เพื่อไปให้ไกลจากเขาให้เร็วที่สุด “คะ?...” เอวากลืนน้ำลายและพยายามข่มเสียงและอาการของตัวเองไว้ ก่อนที่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งและเธอก็หวังว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย “คุณดาร์เลเน่...ไม่พอใจอะไรผมเหรอเปล่า?” ดวงตาของเอวาเบิกกว้างขึ้นกับคำถามนี้  “ไม่มีค่ะ...” เอวากล่าวปฎิเสธอย่างรวดเร็วและกล่าวลาเขาอีกครั้ง แต่แล้ว.... “แต่!!!!...” ครูสเอ่ยอีกครั้ง เมื่อเอวา กล่าวลาเขาอย่างรวดเร็ว และหันหลังกลับไปอีกครั้ง “ไม่มีอะไรค่ะ...ฉันมีงานต่อและคุณเองก็เช่นกัน...ขอโทษนะคะฉันต้องรักษาเวลาที่ขอผ่านเอเจนซี่ของคุณมา...ลาก่อน” เอวาพูดจบ เธอเร่งฝีเท้าไปยังประตูทางออกอย่างรวดเร็ว ครูสได้แต่หลี่ตามองตามเธอ ‘แปลกใจ’  และในครั้งที่สอง ที่เจอกับเธอ ด้วยความทรงจำบางอย่างที่เขาไม่แม้แต่จะคิดถึงมัน ความหลังระหว่างเขากับเอวากลับคืนมาบางส่วนที่เลือนลางเมื่อเขาไม่ต้องการความทรงจำส่วนนั้นกลับมา แต่วันที่เขาเจอเธอที่ห้างสรรพสินค้า เด็กผู้ชายที่จูงมือเดินมากับเธอ เหมือนเขายังกับพิมพ์เดียวกัน ‘สำเนาถูกต้อง’  ครูสจึงสั่งให้เปาโล สืบเรื่องนี้ทันที ผ่านมาอีกสองวันภาพถ่ายของเธอตั้งแต่ช่วงปัจจุบันและย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อนหญิงสาวนามว่าเอวา ดาร์เลน่าวัยสิบเจ็ด ครูสจ้องมองภาพนั้นอย่างต้องการย้อนเรียกเหตุการณ์วันนั้นให้ได้ รอยยิ้มแฝงความคิดบางอย่างเผยออกมา  “หาวิธีตรวจดีเอ็นเอฉันกับเด็กผู้ชายคนนี้...” ครูสเอ่ยกับเปาโล เมื่อชื่อสถาบันที่เอวาเคยเรียนปรากฎให้เขาได้เห็น ทำให้ครูสต้องมีคำสั่งนั้น “มีอีกเรื่องหนึ่งครับที่ต้องขออนุญาตแจ้งให้นายทราบครับ...” เปาโลเอ่ยอย่างนอบน้อม “อะไร?” “คุณเอวา ดาร์เลน่า กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานในอีกสองวันครับ...” “อะไรนะ!!!!...” ครูสเอ่ยเสียงดังออกมา เมื่อเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เขามั่นใจว่า ‘เดม่อน’ ต้องเกี่ยวพันกับเขา “โดโนแวน...คือผู้ชายคนนั้น” เปาโลย้ำชื่อเจ้าบ่าวของเอวา และนั้นเป็นการย้ำว่าเดม่อน ก็ต้องมีพ่อชื่อ โดโนแวน ‘ไม่มีทางให้เกิดขึ้น’ “ฉันไม่ต้องการให้พิธีเกิดขึ้น...จัดการไปเอาตัวเธอมา” คำสั่งลักพาตัวเจ้าสาวของครูสดังกังวาล มือแข็งแรงกำแน่นรูปถ่ายในมือจนไม่เหลือสภาพชิ้นดี... ครูส ต่อหน้าสื่อมวลชนหรือแฟนคลับ ต่างกับครูสคนนี้มาก เรื่องของ เอวาเรียกตัวตนด้านลบของครูสได้ดีกว่าเรื่องที่ทริกซี่ฟ้องหย่าเขาอยู่เสียอีก ซึ่งเรื่องนี้ครูสแทบจะไม่สนใจ ไม่แยแสที่จะเอามารบกวนเวลา รบกวนสมอง ในการใช้ชีวิตของเขาเลยสักนิด ครูสยืนมองเอวาที่ถอยรักษาระยะห่างจากเขา สิ่งที่เขาเข้าใจและจากตอนแรกที่แปลกใจ เปลี่ยนเป็นสงสัย เธอไม่ถามถึงสาเหตุที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ นั้นก็แสดงว่าเธอรู้จักเขาไม่ใช่ในฐานะ ซุป’ตาร์  เอวาที่ถึงแม้ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ‘รอ’ เธอหวังว่าโดโนแวนจะต้องช่วยเธอและปกป้องเดม่อนจากผู้ชายคนนี้   “เอวาไม่มีทางหนีไปเด็ดขาด...ต้องเกิดเรื่องร้ายกับเธอ” โดโนแวน เอ่ยกับเจ้าหน้าที่ เขาแจ้งความทันทีเมื่อเจ้าสาวของเขาหายตัว  “แต่เท่าที่เราตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ...ไม่มีล่องรอยการต่อสู้ หรือ ถูกงัดแงะอะไรทั้งนั้น” “เอวา...ไม่มีทางทิ้ง เดม่อน ไปแบบนี้แน่นอน” โดโนแวน ยืนยันเป็นเสียงเดียว “แล้วคุณสงสัยใคร?...หรือพอรู้ว่าใครที่หวังทำร้ายคุณเอวา...” “ครูส กัส แอชเชอร์!!!!” “ซุป’ตาร์ ชื่อดังคนนั้นเหรอครับ!!!!”เจ้าหน้าที่ถามกลับด้วยความเหลือเชื่อ...และเกินที่จะเชื่อ “ใช่!ครับ...พวกคุณต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อขอเข้าตรวจค้นบ้านของเขา” โดโนแวนมั่นใจมากว่า เอวาต้องอยู่ที่นั้น ตั้งแต่ที่เธอบอกกับเขาว่าเธอต้องไปสัมภาษณ์ ครูส กัส แอชเชอร์ เอวาบอกเขามาตลอดว่าหลังจากนั้นเพียงสองวันเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป  “ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับตามอง หรือมีคนคอยตามตลอดหลายวันมานี้” คำพูดของเอวาที่เอ่ยกับเขาก่อนที่เธอจะหายตัวไปในวันแต่งงานระหว่างเขาและเธอ โดโนแวนรู้จักกับเอวาตั้งแต่เธอเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย เขากับเธออายุเท่ากันแต่โดโนแวนจบก่อนเอวาสองปี และเมื่อเขารู้สาเหตุถึงการเรียนและจบช้าของเธอ โดโนแวนสงสารเธอมาก เมื่อเธอยอมเปิดใจกับเขาที่มีความรู้สึกพิเศษกับเธอ ‘เดม่อน’ ก็ช่างน่ารักจนเขาเองก็อดหลงรักสองแม่ลูกไม่ได้ และแน่นอน    เอวาบอกเขาเพียงคนเดียวว่าใครคือพ่อของเดม่อน เรื่องนี้แม้แต่พ่อและแม่ของเธอก็ไม่รู้ และเธอขอให้เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ ซึ่งตอนแรกเขาก็แค่รับฟังไม่ได้เชื่อเสียทีเดียวแต่เวลาที่ผ่านไปทำให้เขาเชื่อเธอจนสนิทใจ โดโนแวนเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้ ‘เดม่อน’ อยู่ที่ไหน เพราะเขาทำตามคำบอกของเอวา ที่ตอนนั้นเขาพูดกับเธอว่า เธอคิดมากไปเหรอเปล่า “ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากคุณ...โดโนแวน คุณสัญญากับฉันนะ...ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณต้องปกป้องเดม่อน” ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูเรียกสติของผู้ที่อยู่ในห้องทั้งสองกลับคืนสู่ปัจจุบัน ประตูถูกผลักเข้ามาโดยคนเฝ้าประตู ลูกจ้างหญิงถือถาดอาหารเข้ามา วางไว้และรีบออกจากห้องไปโดยที่ไม่แม้แต่เงยหน้ามองใครทั้งนั้น ‘ตามคำสั่ง’  ครูสยิ้มเพียงแว็บเดียว และเดินไปยังปลายเตียงที่ถาดอาหารวางไว้ ‘เบอร์เกอร์’ สองชุดกับน้ำเปล่าสองขวด เมื่อสายตาของเอวามองถาดอาหารที่ถึงแม้จะเป็นเพียงเบอร์เกอร์ แต่เธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเที่ยง นี้ก็ครบรอบเวลายี่สิบสี่ชั่วโมง เธอไม่กินไม่นอนขีดจำกัดของร่างกายเธอกำลังจะมาถึงสุดทาง เอวา มองครูสที่กำลังกัดเบอร์เกอร์ เขากำลังกินมันอยู่ และท่าทางของเขามันทำให้เธออยากเอาขวดน้ำฟาดศีรษะเขามาก... ‘คำที่สอง’ ตามลงไปเมื่อเขากลืนคำแรกหลังจากที่เคี้ยวอยู่นานเกินความจำเป็น