เจ็บจนชา /2
986 Words
เขาหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างเบาะคนขับ เธอยังมีอาการคล้ายกับคนที่มึนเมา นั่นคงเพราะไวน์ที่เธอดื่มเข้าไปไม่ผิดแน่
"ฉันทำอะไร?" หญิงสาวพยายามลืมตา เพื่อถามสามีของตน เพราะเธอไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันผิดตรงไหน
"ยังกล้าถามอีกเหรอว่าทำอะไร ผมจับได้คาโรงแรมขนาดนี้แล้ว!? ต้องให้ขยายความอีกเหรอว่าสิ่งที่คุณทำมันเรียกว่าอะไร" ภูริวัฒน์พยายามใจเย็นให้ถึงที่สุด เขาไม่อยากลงไม้ลงมือกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา เพราะถึงแม้เขาจะเจ้าชู้อย่างไร เขาก็ไม่เคยใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงคนไหนเลย
"คุณก็เคยทำไม่ใช่หรือไง ทำไมพอฉันทำบ้างมันถึงได้ดูเป็นเรื่องใหญ่นัก" เห็นแววตา สีหน้า และน้ำเสียงของสามีแล้ว ปรีญาณินสัมผัสได้เลยว่าเขากำลังโกรธจัด แล้วเธอก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดี เพราะเธอผ่านมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
"มันไม่เหมือนกัน"
"ไม่เหมือนตรงไหนไม่ทราบ"
"คุณเป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย" คำตอบของภูริวัฒน์ ทำให้คนฟังยิ้มกว้าง เธอรู้สึกว่ามันช่างโง่เง่าเสียจริงกับคำตอบนี้ ความเท่าเทียมมันอยู่ตรงไหนกัน
"แล้วทำไมผู้ชายถึงซื้อกินได้ฝ่ายเดียว เงินก็เงินฉันหาเอง ไม่ได้ขอเงินคุณมาซื้อสักบาท"
"ณิน!!!" ภูริวัฒน์พยายามสูดลมหายใจเข้า แล้วทุกที่พวงมาลัยรถ เพื่อระบายอารมณ์โกรธ หญิงสาวมองดูสามีของเธอด้วยสายตาสมเพช เขาเจอเพียงเท่านี้ยังเหมือนจะอกแตกตาย แล้วเธอเล่า เธอผ่านเรื่องราวแบบนี้มาตั้งกี่ครั้งแล้ว
"ถ้ารับไม่ได้ ก็เตรียมตัวหย่าก็แล้วกัน"
"ผมต้องการจะคุยกับคุณด้วยเหตุผล นี่ผมใจเย็นมากแล้วนะณิน" แม้ว่าภูริวัฒน์จะจับได้คาหนังคาเขา เรื่องที่เมียนอกใจ มาซื้อผู้ชายขายบริการ แล้วเปิดโรงแรมมั่วสุมเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้มีความคิดที่จะเลิกกับเธอ เขาเพียงต้องการคำตอบว่าเธอทำแบบนี้ทำไม และเจรจาเพื่อให้เธอเลิกทำมันอีก ส่วนเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว เขาจะทำใจลืมมันไปให้หมด แม้ว่ามันจะยากก็ตาม
"แล้วฉันดูใจร้อนตรงไหน ฉันไม่ได้พูดด้วยอารมณ์ ฉันอยากจะหย่ากับคุณจริงๆ" ในตาของปรีญาณิน ใช้ให้เห็นความมุ่งมั่นหนักแน่นในคำพูดของเธอเมื่อครู่ จนภูริวัฒน์รู้สึกใจหายวูบ ตอนที่เข้าไปเจอเธอในห้องก่อนนี้ เขาก็รู้สึกแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง
แต่ครั้งนี้มันหนักหนามาก เขารู้สึกเหมือนจะเสียเธอไป ไม่สิ ...เขารู้สึกว่าตัวเองได้เสียเธอไปแล้วต่างหาก
"ถึงฉันไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้ สักวันเราก็ต้องหย่ากันอยู่ดี ฉันทนเห็นคุณนอนกับผู้หญิงด้วยซ้ำหน้าไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอกนะ คุณเจอฉันนอนกับผู้ชายคนอื่นแค่ครั้งเดียวดูคุณสิ ยังทนไม่ได้เลย" คำพูดของภรรยาจริงทุกคำ แต่มันก็ไม่มได้ทำให้ภูริวัฒน์ยอมรับได้
"ผมเข้าใจนะณิน ว่าคุณโกรธผมมาก แล้วคุณก็ทนเรื่องพวกนี้มานานมากแล้ว แต่สิ่งที่คุณทำมันไม่ถูกต้อง มันไม่ดีกับตัวคุณเองนั่นแหละ"
"รู้ได้ยังไงว่ามันไม่ดี ถ้ามันไม่ดีฉันคงหยุดไปตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว"
"ถ้าคนอื่นรู้เข้ามันจะเป็นยังไง"
"ใครจะรู้ ฉันไม่ได้ควงเด็กพวกนี้ประเจิดประเจ้อแบบคุณ" ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่ในใจก็แอบกลัว เพราะขนาดสามีของเธอยังรู้ได้ แล้วเกิดคนอื่นมารู้เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
"เหรอ? แล้วทำไมวันนี้ผมถึงได้รู้ล่ะ" ปรีญาณินชะงักไปครู่หนึ่ง เธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าทำไมสามีถึงรู้เรื่องนี้ได้ แต่หากต้องเดาจริงๆ ก็ไม่ยาก เขาคงจะหานักสืบติดตามเธอ แล้วแอบสืบช่วงที่เธอขาดงาน ว่าเธอนั้นหายไปไหน และพลาดท่าเข้า ทำให้นักสืบจับได้หลักฐานเด็ดส่งให้กับภูริวัฒน์
"ก็คงส่งนักสืบมาตามฉันใช่ไหมล่ะ แล้วคนอื่น...ใครเขาจะทำแบบนี้ คุณทำเพราะว่าสงสัยที่ฉันไม่ไปทำงานใช่ไหม" ภูริวัฒน์ถอนหายใจอย่างเหลืออด ดูท่าแล้วภรรยาของเขาไม่น่าจะยอมง่ายๆ เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องนี้มันเกินไปมากเสียแล้ว
"เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ถึงผมจะเลี้ยงเด็ก หรือมีผู้หญิงที่ไหน การงานผมไม่ได้เสียแบบที่คุณเป็นอยู่ตอนนี้"
"ตั้งแต่แต่งงานกับคุณมา ฉันเคยขาดหรือว่าลางานบ้างไหม?" ภูริวัฒน์ไม่ได้ตอบ เพราะเขารู้ว่านี่ไม่ใช่คำถาม ใครก็รู้ว่าปรีญาณินตั้งใจทำงานขนาดไหน และเธอก็ทำได้ดีเสียด้วย
"นี่ไง ถือว่าตอนนี้ฉันพักผ่อนบ้าง มันมากไปเหรอ?"
“กลับไปคุยกันต่อที่บ้าน เผื่อว่าสร่างเมาแล้วคุณจะมีสติมากกว่านี้”
“ไม่ ฉันจะขับรถกลับเอง” หญิงสาวไม่ว่าเปล่า เธอพูดพร้อมกับพยายามจะหันไปเปิดประตูลงจากรถ แต่มือหนาของคนเป็นสามีคว้าเอาไว้ได้ทัน
“ไม่ต้อง รถของคุณผมสั่งให้คนของผมจัดการแล้ว สภาพคุณในตอนนี้ขับรถไม่ไหวหรอก” คนเป็นสามีพูดก่อนจะจัดการถอยรถอย่างแรง เขาพยายามตั้งสติให้ถึงที่สุด เพราะคนที่กำลังโกรธจัดอยู่แล้ว ขับรถอย่างไร้สติอีกคงมีแต่จะพากันไปตายแน่
- Writer
