หญิงสาวถามเสียงเครือ เธอพยายามกลั้นก้อนสะอื้นไว้ เก็บกดต่อมน้ำตาไม่ให้รินไหล
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่เพลียๆ” เฟร็ดพยายามยิ้ม ถึงเขาจะรู้ตัวดี แต่ไม่อยากให้ลอเรนพลอยหวาดกลัวไปด้วย
“แน่ใจนะพ่อ” ลอเรนถามย้ำ
เพราะสีหน้าของบุตรสาว เฟร็ดเลยพยายามฝืนความเจ็บปวด ยิ้มปลอบใจลอเรนไป “อืม...”
“หมอบอกไหมคะว่าพ่อเป็นอะไร?”
“โรคคนแก่นะ คงเพราะดื่มหนักด้วย” เฟร็ดแก้ตัวแบบขอไปที เขาไม่อยากให้ลอเรนไม่สบายใจ หากรู้ว่าโรคที่เขาเป็น ไม่มีทางเยียวยาแล้ว
“เห้อ ค่อยยังชั่วหน่อย หนูกลัวพ่อเป็นอะไรไปตอนนี้” สีหน้าของบิดาทำให้ลอเรนหนักใจไม่น้อย
“คิดมากน่า พ่อดื่มแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่เห็นตายเลย”
เฟร็ดพยายามฝืนยิ้ม มือหยาบๆ ยกขึ้นจับมือของบุตรสาวไว้ “กลับไปทำงานเถอะ พ่ออยู่ได้ บอกลินดาด้วย ไม่ต้องห่วงพ่อหรอก”
ลอเรนพยักหน้ารับ แอบผ่อนลมหายใจ พยายามคิดในแง่ดี บิดาไม่ใช่คนขี้โรค เท่าที่นับครั้งได้ ท่านไม่เคยล้ม
