คิริลเดินกลับมาถึงห้องก็ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอน และก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ ท่าทางของเนื้อนวลยามที่ได้รู้ว่าจะได้ไปทะเล ดูตื่นเต้นเหมือนเด็กสาวตัวน้อยไม่มีผิด รอยยิ้มไร้เดียงสา ดวงตากลมโตของหล่อนก็ใสซื่อไม่แพ้กัน บางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองกำลังเข้าใจอะไรผิดไป แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะในเมื่อทุกสิ่งที่ได้รู้มันคือเรื่องจริง แม่เนื้อนวลก็แค่มีความสามารถในการแสดงละครตบตาเป็นเลิศเท่านั้นเอง แต่ต่อให้ใครหน้าไหนเชื่อ เขาคนหนึ่งแหละที่จะไม่เชื่อ
“ต่อให้เธอจะแสดงได้แนบเนียนแค่ไหน แต่เธอก็ไม่สามารถกลบกลิ่นเน่าเหม็นของตัวเธอเองได้หรอกเนื้อนวล...”
ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ทั้งๆ ที่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้สกปรก แต่สมองก็ยังคิดถึงได้ตลอดทั้งวัน และทุกเวลา โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เขาไม่เคยลืม... ไม่สามารถลืมรสชาติหวานฉ่ำ และผิวกายเนียนนุ่มของเจ้าหล่อนได้เลย
“ระยำ!”
คิริล
