เช้าวันต่อมา
หลังจากที่เมื่อคืนกลับเสียดึกดื่นเด็กเที่ยวก็เลยตื่นสายกว่าปกติ ครั้นนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนคนเดียว จากที่งัวเงียอยู่ก็ตาสว่างวาบแล้วกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันใด
“จ้าว!”
ฝนทิพย์เรียกหาเพื่อนพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้อง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับก็เลยลองเดินไปดูในห้องน้ำ ซึ่งก็ว่างเปล่าอีกเช่นกัน หันซ้ายหันขวาแล้วก็รีบวิ่งลงบันไดไปทันที
“แม่!”
“อะไรลูก เสียงดังอะไรแต่เช้า”
เสียงแม่ขานตอบจากในครัว และเมื่อฝนทิพย์ไปถึงก็เห็นว่าทั้งแม่และจ้าวจันทร์กำลังหันมามองเธออย่างสงสัยว่าเธอโวยวายอะไรแต่เช้า
“ตกใจหมด นึกว่าจ้าวหายไปไหน” พูดจบก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“จะไปไหนล่ะ เพื่อนเขาตื่นลงมาช่วยแม่ทำกับข้าวแต่เช้าแล้ว”
“สุดยอดเลย”
ฝนทิพย์ที่หัวฟูเพราะเพิ่งตื่นยกนิ้วให้เพื่อน
จ้าวจันทร์ไม่เอ่ยอะไรได้แต่ยิ้มอย่างเขินๆ นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าหลังจากที่เธอตื่นนอนแล้วเดินลง
