4 หักห้ามใจ
1551 Words
วันต่อมา
"สวัสดีครับ น้าเมษา" เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่เอ่ยทักทายเพื่อนสนิทแม่ตัวเองขึ้นหลังจากที่เขาได้รับสายจากคนเป็นแม่ให้มารับมีนาไปดูคอนโดที่เดียวกับเขา โดยโซ่ก็สามารถจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยภายในวันเดียว ทำการนัดจองดูห้องให้ด้วยความรวดเร็ว
"สวัสดีจ้ะ รบกวนโซ่หน่อยนะ" หญิงวัยกลางคนบอกด้วยความรู้สึกเกรงใจลูกชายเพื่อน
"ไม่เป็นไรเลยครับน้าเมษา ผมว่างอยู่พอดีครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อยิ้มตอบกลับด้วยรอยยิ้มสุภาพใจดี เมษาที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกโล่งใจไปกับภาพตรงหน้า ที่อย่างน้อย มีนาก็ยังคงพึ่งพาคนแบบโซ่ได้ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมาจริง ๆ และเธอก็เชื่อว่า โซ่จะสามารถดูแลลูกสาวเธอได้เป็นอย่างดีหากเกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้น
"คุณหนูมาแล้วค่ะ" เสียงป้าแม่บ้านเอ่ยบอกเมษาที่ยืนอยู่ทำให้ทั้งเมษาและโซ่ต่างหันไปมองยังหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามา
"..." มีนาก้มหน้าลงทำการทักทายยังรุ่นพี่ตัวสูงด้วยความนอบน้อมปกติ
"ไปกันเลยไหมครับ" ชายหนุ่มถาม
"ค่ะ" ใบหน้าใสก็พยักหน้าตอบกลับ ก่อนจะหันไปโบกมือลาคนเป็นแม่พร้อมกับเดินตามคนตัวสูงออกไป โดยใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองก็ได้เดินทางมาถึงยังคอนโดใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยความหรูหรา ระบบความปลอดภัยสูง
"เราอยากเดินดูอะไรก่อนไหม หรือว่าอยากไปดูห้องเลย" เสียงโซ่เอ่ยถามมีนาขึ้นด้วยโทนเสียงอบอุ่น
"เอ่อ...ไปดูห้องเลยก็ได้ค่ะ" เรียวปากเล็กตอบ ทำให้รุ่นพี่หนุ่มพยักหน้ารับรู้ เดินนำไปยังลิฟต์ที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งหลังจากที่กดปุ่มรอลิฟต์ไปได้ไม่กี่วินาที
ติ้ง!
เสียงประตูลิฟต์เปิดออกก็ดังขึ้น ทำให้มีนาที่ไม่รู้อะไรค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปภายในลิฟต์ ทว่า...
พรึบ!
เสียงแขนโซ่ยกขึ้นบังประตูลิฟต์ไม่ให้หนีบร่างมีนาดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูลิฟต์ที่กระแทกเข้ากับแขนหนาอย่างจังท่ามกลางสีหน้าตื่นตกใจของหญิงสาว โซ่ที่เห็นแบบนั้นจึงเอื้อมมือเข้าไปจับร่างเล็กให้เดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยกันพลางเอ่ยบอก
"ประตูลิฟต์อันนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไร มันจะปิดไวกว่าปกติ พี่ขอโทษนะ พี่ลืมบอก พี่ว่าจะแจ้งบอกทางคอนโดอยู่"
"ไม่เป็นไรค่ะ มีนาสิที่ต้องขอโทษ เพราะไม่รู้เลยทำให้แขนพี่โซ่..."
"ไม่เป็นไรหรอก มันไม่ได้เจ็บอะไร" ชายหนุ่มยิ้มบอกรุ่นน้องตัวเล็กด้วยรอยยิ้มที่ยังคงเต็มไปด้วยความสุภาพอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง มีนาที่เห็นแบบนั้นจึงรีบผละสายตาออกไปอีกทางเพื่อหักห้ามหัวใจตัวเอง ทว่าขณะที่กำลังพยายามหยุดความรู้สึกของตัวเองอยู่ สายตาของร่างเล็กก็เหลือบลงไปมองยังข้อมือตัวเองที่กำลังถูกกอบกุมโดยใครอีกคนอยู่
ตึกตัก ตึกตัก...
เสียงหัวใจไม่รักดีเริ่มเต้นระรัวไปอย่างบ้าคลั่งกับสัมผัสเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้น
มันผิด...
มีนาพยายามตักเตือนตัวเองอยู่ในใจ เพราะถึงจะรู้สึกหวั่นไหวแค่ไหน แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้ก็คือ...โซ่มีคนรักแล้ว เขามีแฟนแล้ว
หลังจากที่คิดได้แบบนั้น มือเล็กก็ค่อย ๆ ดึงข้อมือของตัวเองออกจากการกอบกุม โซ่ที่รับรู้ได้ถึงแรงพยายามดันออกก็ชะงักหันไปมอง ก่อนจะปล่อยมือออกจากข้อมือบาง
"โทษที พี่ลืมไปเลย" ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกรุ่นน้องตัวเล็ก
"ไม่เป็นไรค่ะ" มีนาก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับคนเป็นพี่ไป แม้ว่าภายในใจจะรู้สึกแค่ไหนก็ตาม แต่คนตัวเล็กก็พยายามนิ่งไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา กระทั่งเสียงลิฟต์หรูได้เปิดออก
"รีบออกเร็ว เดี๋ยวมันปิดอีก" โซ่เอ่ยบอก ทำให้มีนารีบเดินออกจากลิฟต์ไปด้วยความรวดเร็วตามด้วยร่างสูงของโซ่ โดยหลังจากที่เดินออกมาจากลิฟต์ ทั้งสองก็เดินตรงไปยังห้องคอนโดที่โซ่จองเอาไว้ให้
"เดี๋ยวพี่หาคีย์การ์ดแป๊บหนึ่งนะ" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยบอกรุ่นน้องตัวเล็ก
"ค่ะ" มีนาก็พยักหน้ารับรู้ ซึ่งใช้เวลาไม่นาน โซ่ก็หยิบคีย์การ์ดขึ้นมากดเปิดห้องเดินเข้าไป
"เขาแจ้งไว้ว่ายังไม่ได้ทำความสะอาดเลย อาจจะมีฝุ่นเยอะหน่อย เราเดิน ๆ ปิดจมูกหน่อยก็ดีนะ จะได้ไม่เป็นภูมิแพ้" ชายหนุ่มหันบอกน้องด้วยความใส่ใจ มีนาที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าตอบ
"ค่ะ" แล้วทั้งสองก็พากันเดินดูบริเวณรอบ ๆ ห้องท่ามกลางสีหน้าพึงพอใจของมีนาที่ห้องนี้ดูค่อนข้างถูกโฉลกกับเธอเป็นอย่างมาก
"เห็นน้าเมษาบอกว่าเรากลัวความสูง พี่เลยเลือกชั้นนี้ให้ อยู่ในระดับกลาง ๆ แล้วก็มีห้องริมห้องนี้ที่ว่างอยู่ห้องเดียว ถ้าเราชอบ..."
"ชอบค่ะ มีนารู้สึกชอบมุมห้องนี้มาก ๆ เลยค่ะ" เจ้าของใบหน้าใสหันไปยิ้มเอ่ยบอกรุ่นพี่ตัวสูง โซ่ที่เห็นแบบนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
"ถ้าเราชอบ งั้นเดี๋ยวพี่คุยเรื่องรายละเอียดต่าง ๆ ให้"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมีนาคุยเองก็ได้นะคะ รบกวนพี่โซ่เปล่า ๆ " สิ้นเสียงหวานเอ่ยด้วยความสีหน้าเกรงใจ โซ่ที่ได้ยินก็เอื้อมมือเข้าไปโยกเข้าที่หัวเล็กของลูกสาวเพื่อนสนิทแม่เบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
"เชื่อแล้วว่าเราเป็นลูกน้าเมษา ขี้เกรงใจพี่พอ ๆ กันเลย"
"..." มีนาก็นิ่ง
"ไม่ต้องเกรงใจหรอก พี่จัดการให้ได้ เราแค่คอยดูแลตัวเองให้ดีก็พอเวลาที่อยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไร สามารถบอกพี่ได้ตลอดเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังมีไลน์พี่อยู่ใช่ไหม" โซ่ถาม มีนาที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าไม่มั่นใจ เพราะตั้งแต่แอดไลน์กันมาเมื่อหลายปีก่อน ทั้งสองก็แทบไม่ค่อยได้คุยกันเลย ในบรรดาลูกกลุ่มเพื่อนพ่อแม่ โซ่จะค่อนข้างสันโดษกว่าคนอื่น ไม่ค่อยสนิทกับใคร ต่างจากมีนาที่ไปไหนมาไหนกับพ่อแม่บ่อย ทำให้ค่อนข้างสนิทกับลูกกลุ่มเพื่อนพ่อแม่เกือบทุกคน
"น่าจะมีนะคะ"
"อย่าน่าจะสิ ไหน ลองทักไลน์พี่มาหน่อย"
"ค่ะ" ว่าแล้ว มือเล็กก็จัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดข้อความส่งหาอีกคนตามที่เขาบอก โดยใช้เวลาเพียงครู่ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์โซ่ก็ดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู
"ไลน์เราอันนี้นี่เอง พี่ก็ว่าของใคร" ริมฝีปากหนายิ้มเอ่ยบอก ทว่าขณะที่กำลังยืนคุยกันอยู่
ครืดดด ~
เสียงโทรศัพท์โซ่ดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งชื่อปลายสายที่โทรเข้ามานั้นทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อชะงักไป
รดา
ติ้ด
ทว่าสุดท้ายนิ้วแกร่งก็ต้องกดรับสายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ทะเลาะกันหนักที่รดาเป็นฝ่ายโทรเข้ามาก่อน
(อยู่ไหน ว่างอยู่หรือเปล่า)
"ตอนนี้โซ่ติดธุระอยู่"
(ธุระอะไร)
"..."
(จะติดธุระอะไรอยู่ก็ช่าง มาหารดาหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย)
"ตอนนี้โซ่ไม่ว่าง"
(รดาจะรออยู่ที่เดิม ตึก B)
"รดา..."
(อย่ามาช้านะ รดาไม่ชอบรอ) พูดจบ หญิงสาวก็ตัดสายไปด้วยความรวดเร็ว ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ลอบถอนหายใจออกมากับนิสัยที่เริ่มเอาแต่ใจขึ้นเรื่อย ๆ ของคนรัก แต่แล้วดวงตาคมก็ต้องชะงักไปเมื่อเหลือบไปเห็นร่างบางที่ยืนมองหน้าเขาอยู่
"เอ่อ..."
"ถ้าพี่โซ่มีธุระต่อ ก็ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวมีนากลับเองได้" เจ้าของใบหน้าใสยิ้มบอกรุ่นพี่หนุ่ม แม้จะรู้สึกหน่วงอยู่บ้างแต่ก็เต็มไปด้วยความเข้าใจ
"เราจะกลับยังไง" โซ่ถาม ทำเอามีนาชะงักไป ก่อนจะยังคงพยายามยิ้มตอบ
"จริง ๆ มีนามีนัดกับเพื่อนต่อค่ะ เลยว่าจะนั่งรถไฟฟ้าต่อไปหาเพื่อน"
"ให้พี่ไปส่งดีกว่าไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่โซ่ไปจัดการธุระของตัวเองเถอะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่พามีนามาดูห้องและช่วยจัดการทุกอย่างให้ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ" สิ้นเสียงหวานเอ่ย สองเท้าเล็กก็เดินตรงออกจากห้องไปทันที โดยมีสายตาของโซ่ที่มองตามน้องตัวเล็กไปด้วยความรู้สึกไม่ดีอยู่ไม่น้อยที่ไม่ได้ไปส่งน้องอย่างที่ควร แต่เพราะเห็นสีหน้าและท่าทีของมีนาที่ดูไม่อยากให้เขาลำบากใจต่อ ก็ทำให้โซ่จำต้องหยุดเซ้าซี้ถาม ปล่อยให้อีกคนเดินออกไปแบบนั้น...
- Writer
