BERKAY
Saatler; kimi zaman insanın en büyük düşmanı olurken kimi zaman geçmek bilmez, yelkovan akrebi kovalamaya üşenirdi. Öyle bir anın ortasına düşmüş gibi gözüm devamlı akrebe takılıyordu. Üstüne üşengeçlik hâli düşmüş gibi yerinden kımıldamıyor, beni içine düştüğüm bilinmezlikle baş başa bırakıyordu. Her kafamı kaldırıp saate baktığımda küfreder gibi olduğu yerde durup duruyordu.
Ne çalışabiliyor, ne aklımı işe verebiliyordum. Aklım ve yüreğim bir mahkeme koridorundaydı. Ne yanına gidebiliyor, ne destek olabiliyordum. Yanında olma hakkım hiç olmamıştı. Onun hayatında bir kimliği, bir nesnelliğim dâhi yoktu. Ben tamamen onun renklerine boyanmış bir haldeyken o bir o kadar benden habersizdi.
Çalışamayacağımı bildiğim için kahvemi elime almış, en sonunda kendimi terasa atmıştım.
Gitm
