Korkular da yıldızlar gibi hep oradadırlar; ama gün ışığı onları gizler.
Korkumu yeryüzüne çıkaran ise penceresi olmayan küf kokan bir odada gözlerimi açmamdı..
Ben bu odanın bir benzerini çok yakından hatırlıyor gibiydim...
Biliyordum ki , tek arkadaşım ve aynı zamanda da yol arkadaşım olan Welat... Beni kurtarırdı.. kurtarırdı değil mi?
Beni bırakmazdı ki yol arkadaşım... Beni önceliği yapan tek insandı.. yani annem ve babam öldükten sonra ki tek insandı.
Buradan çıktığım zaman ilk önce yapacak olduğum şeyler , Welat'ın güven kokan kokusunu içime çekmek ve güçlü kollarının arasına girmekti..
Kapıdan gelen sesler ile ayağa kalkmıştım. Kapının açılması ile içeriye bir ışık hüzmesi girmişti. Gözlerime gelen ani ışık ile gözlerim kendiliğinden kapanmıştı.
Yaklaşan adım s
