ใคร่รักคุณพลอย

ใคร่รัก 02 ณภัทร

"ภัทร จะกลับไทยจริงเหรอ" นิตาเพื่อนพ่วงด้วยตำแหน่งคู่ขาของผมเอ่ยถามหลังจากที่เราเสพสุขกันบนเตียง

"ใช่"

"ตาต้องคิดถึงภัทรแน่ ๆ เลย ไหนจะเรื่องบนเตียงของเราอีก ตาเหงาแน่"

"แฟนตาไง ต่อไปนี้เลิกนอกกายแฟนได้แล้ว" นิตาเธอมีแฟนแล้ว แต่เธอก็ยังมีความสัมพันธ์กับผม

"ไม่ไปได้ไหม ให้ตาเลิกกับแฟนก็ได้ ตารักภัทรนะ รักมากจริง ๆ" นี่ไงเหตุผลที่เธอยอมมีความสัมพันธ์

"ตาก็รู้ว่าภัทรไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับตา ที่ภัทรนอนกับตาเพราะภัทรเหงา ตาจะมาเรียกร้องไม่ได้ เราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว"

"รู้ปะ ภัทรเป็นผู้ชายที่ใจร้ายมากเลยนะ เมื่อไหร่ตาจะเลิกรักภัทรได้สักที" นิตาพูดพลางลุกขึ้นมานั่งบนตัวผม เธอส่งสายตายั่วยวน เธอลูบไล้ไปตามร่างกายผม เธอโน้มตัวลงมาจะประกบปากผม ผมเบือนหน้าหนี เธอจึงเลื่อนไปซุกไซ้คอผม หลังจากนั้นบทรักบนเตียงของเราทั้งคู่เริ่มขึ้นอีกครั้ง

เสร็จแล้วผมลุกขึ้นเตรียมตัวอาบน้ำ เพราะต้องเดินทางกลับไทย

"จะจากกันแล้ว แค่จูบครั้งเดียวไม่ได้เหรอ ภัทรไม่เคยจูบตาเลย ตาขอครั้งเดียวนะ" นิตาเอ่ย

"เราบอกแล้วไง จูบเราจะมอบให้แค่คนที่เรา......"

"ค่า ไม่ต้องพูดต่อค่ะ ไม่ต้องย้ำค่ะ จะให้ไปส่งไหม"

"ไปสิครับ"

@ประเทศไทย

คุณพลอยบอกว่าจะส่งคนมารับผมจึงมองหาคนมารับ ‘คุณณภัทร’

น่าจะใช่คนนั้น ผมจึงเดินมาหาเขา

“สวัสดีครับ”

“นายน้อยณภัทรใช่ไหมครับ” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักผมด้วยรอยยิ้ม

"ใช่ครับ"

"ผมจักรนะครับ นายหญิงพลอยให้ผมมารับคุณภัทรครับ"

"ครับ สวัสดีครับลุงจักร" ผมเดินตามลุงจักรมาขึ้นรถ รถแล่นไปตามท้องถนน นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาที่นี่ ป่านนี้คุณพลอยผู้หญิงสวยที่แสนน่ารัก แต่แววตาอมทุกข์ตลอดเวลาคงจะเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าจำไม่ผิดตอนนี้เธอน่าจะ 38 ปี

ชีวิตผมมันอาภัพ พ่อแม่และยายเสียหมด เหลือเพียงคุณพลอยเพื่อนสนิทของแม่ผม เธอสวมบทบาทเป็นผู้ปกครองของผม

ตั้งแต่ผมเกิดมา เริ่มจำความได้ผมก็ได้รู้จักคุณพลอย เธอเป็นคนสวย เธอสวยมากแต่แม่ผมเคยบอกว่าเธอไม่มีแฟน ซึ่งนั่นมันเรื่องเมื่อก่อน ณ ตอนนี้ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณพลอยมีคนรักหรือยัง

แม่ผมสอนให้ผมเรียกเธอว่าน้าพลอย ผมเรียกแบบนั้นมาตลอดกระทั่งพ่อแม่ยายของผมตายจาก ผมไม่ใช่ญาติจะเรียกเธอว่าน้าได้ยังไง

อดีตที่เจ็บปวดของคุณพลอยผมรู้เพราะแม่เล่าให้พ่อผมฟังเมื่อครั้งผมยังเด็กแล้วผมบังเอิญได้ยิน เมื่อลองคิดดูเธอคงมีชีวิตที่ขมขื่นไม่ต่างจากผม วัยเด็กของเธอน่าสลดใจพอ ๆ กับผม

ในวันที่ผมสูญเสียพ่อแม่และยายไปผมและคุณพลอยเหลือกันแค่สองคน ผมจำภาพคุณพลอยได้ดี เธอกอดผมในวัย 11 ปีเธอร้องไห้อย่างหนักแล้วบอกผมว่า ‘เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน น้าพลอยจะไม่ทิ้งภัทร’