แต่สีหน้ายังคงเก็บงำบางอย่างไว้
"ฝานกงกงกลับมาพร้อม จดหมายฉบับร่าง ยื่นส่งจดหมายให้ฮ่องเต้
สีหน้าของฮ่องเต้เรียบเฉยไม่อาจคาดเดาอารมณ์ความรู้สึก หว่านหนิงกำมือของลี่หยางอย่างปลอบใจ
"ฉบับนี้ก็มิได้มีการสั่งให้ปล่อยตัวแต่อย่างใดไท่จือเจ้าว่าอย่างไร"
"เสด็จพ่อ คนของลูกอาจมีใครที่พยายามจะหาผลประโยชน์จึงได้กระทำเรื่องแบบนี้โดยพลการลูกกลับไปตั้งใจสอบสวนคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด"
"หว่านหนิงเจ้าดูเสียหน่อย"ฝานกงกงนำจดหมายฉบับร่างมาให้เปรียบเทียบกัน หว่านหนิงคลี่จดหมายทั้งสองฉบับ
"มีผู้เปลี่ยนอักษร ลายมือของหว่านหนิงมีหนักเบาขอฝ่าบาททอดพระเนตร" หยิบพู่กันมาตวัดเป็นประโยคเดียวกันนั้น ฮ่องเต้โบกมือเหมือนจะบอกว่าไม่ต้องแล้ว
"ข้าเข้าใจแล้วอาจเป็นอย่างที่ไท่จือพูดคนของไท่จือมีให้ใช้สอยมากมายอาจมีสักคนที่นอกแถว ไท่จือคราวหลังจะทำการสิ่งใดตรวจสอบเสียให้ดีก่อน"
"เสด็จพ่อสั่งสอนถูกแล้วลูกวู่วามเกินไป คร
