กุ้ยอิงกับอิงไถคิดว่าเพียงความเอาใจใส่ต่อองค์ชายห้าลี่หยางแต่หารู้ไม่ว่าหว่านหนิงจงใจปักปิ่นผม และผัดโป๊ยเซียนมาให้ฮ่องเต้ได้ชิม
"ผัดโป๊ยเซียนเป็นอาหารที่คนธรรมดาจะสามารถทำให้มันมี่รสชาติดีเพียงนี้ได้ข้าเห็นทีต้องให้เจ้าฝึกสอนนางกำนัลห้องเครื่องให้ทำผัดผัดโป๊ยเซียนส่งมาเป็นเครื่องเสวย"
"ฝ่าบาท ในห้องเครื่องมีอาหารเลิศรสมากมายเช่นไรผัดโป๊ยเซียนจึงถูกปากฝ่าบาททั้งๆ ที่เป็นอาหารพื้นๆ "หว่านหนิงตั้งใจให้ฮ่องเต้พูดถึงสนมจินเฟย
"ผัดโป๊ยเซียน...เป็นเครื่องเสวยที่ จินเฟยมักจะสั่งให้มีอยู่ในบรรดาเครื่องเสวยเป็นประจำ"ลี่หยางเลิกคิ้วสูง ไม่เคยมีสักครั้งที่อยู่ต่อหน้าฮ่องเต้แล้วจะมีการพูดถึงมารดา แม้แต่วันครบรอบวันตายในแต่ละปีลี่หยางต้องรั่งกอดเขาต่อหน้าป้ายวิญญาณเพียงลำพังทุกปี หากจะพูดไปก็เหมือนฮ่องเต้ ไม่ใส่ใจเรื่องราวต่างๆ แต่คนที่รู้ดีที่สุดคือฝานกงกงที่ตระหนักว่าฝ่าบาททำท่าทีไม่แยแสเพราะอยากจ
