ซางป๋อแบกตะกร้าไม้สานและให้ซางซือซืออยู่ข้างใน เด็กชายพาน้องสาวมาส่งหยวนรุ่ยฟงด้วย ทั้งคู่เดินออกจากหมู่บ้านมานับได้ราวๆ สองลี้ โดยยืนยันว่าจะไปส่งให้ได้ไกลที่สุด
“เท่านี้ก็พอ แม่จ๋าขอบใจพวกเจ้ามาก... ไม่นานเราคงได้พบกัน” นางบอกเด็กๆ อย่างนั้น แล้วโบกมือให้พวกเขา และพยายามเหลือเกินจะไม่หันไปมองอีก แต่เสียงซางซือซือร้องขึ้นว่า “ท่านแม่... อย่าลืมกลับมาปักปิ่นให้ซือซือ และตัดชุดเจ้าสาวให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ ซือซือ จะโตไวๆ มีหลานให้แม่จ๋าเลี้ยง”
เด็กน้อยพูดจาฉะฉานเพียงนั้น หยวนรุ่ยฟงจึงกลั้นน้ำตาไม่ไหว นางเอื้อมมือไปหาถังอี้เหวิน และเขากุมมือนางไว้ถ่ายทอดความห่วงใยถึงกัน
“อาชู เจ้าจะได้กลับมาหาพวกเขาแน่นอน เป็นแม่คนแล้ว จะทิ้งลูกๆ ได้อย่างไร”
น้ำเสียงและคำปลอบของอีกฝ่าย ทำให้นางใจชื้น และมีความสุขมากเหลือเกิน ซางป๋อกับซางซือซือ กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของนางเสียแล้ว
“พี่จ้านต้องมารับพวกเ
