บทที่ 34 ข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต
มาแล้ว ๆ หญิงสาวแสนซื่อแสนน่ารักของเขากลับมาแล้ว ชายหนุ่มเม้มปากกลั้นยิ้ม มีความสุขจนอธิบายไม่ถูกเลยทีเดียว เขาหักห้ามใจไม่ไหวแล้ว ขายาว ๆ จึงก้าวไปข้างหน้า เพียงสองก้าวก็เข้าถึงตัวคนที่ทำให้ใจละลาย สอดมือที่เอวบางแล้วรวบรัดแนบกาย วางคางลงบนศีรษะของเธอ
“ครีมจ๋า”
“ขา”
“ผมรักครีมนะ รักจริง ๆ ไม่ใช่รักเพราะครีมยอมเป็นของผมหรอกนะ”
“...จริงเหรอคะ” เธอทั้งดีใจทั้งประหม่า แสดงว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อตอนบ่ายวันนี้ก็เป็นเรื่องจริงสินะ
“จริงที่สุด แต่อย่าถามนะว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะผมก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน”
“ค่ะ ไม่ถาม ขอบคุณนะคะคุณไค”
“พี่ไคสิ เรียกพี่ไคเถอะนะ”
“ค่ะ... พี่ไค”
ไคคลี่ยิ้มกว้าง มองใบหูแดงเถือกแล้วก้มลงไปเม้มหยอกเย้า ยิ่งเธอหลบก็ยิ่งซุก
“อย่าค่ะคุณไค” สุภัครพีเอียงหน้าหนี ร้องห้ามเสียงสั่นพร่ากับการกระทำชวนขนลุก
“บอกให้เรียกพี่ไคไง”
“ค่ะ.
