บทที่ 26 แต่งเรื่องเก่ง
“ก็เรื่องทำพาสปอร์ตที่เคยคุยเอาไว้ก่อนหน้านี้แหละค่ะคุณผู้หญิง” มัณฑนาตอบอย่างยิ้มแย้ม
“โธ่คุณมัน” สุภัครพีโอดครวญใบหน้าแดงก่ำ “ครีมบอกแล้วไงคะว่าอย่าเรียกครีมแบบนั้น”
“มันทำไม่ได้หรอกค่ะ ยอม ๆ มันหน่อยนะคะ” เลขาสาวปฏิเสธจริงจัง “เรามาเข้าเรื่องของเราก่อนนะคะ เรื่องทำพาสปอร์ต ถ้าคุณสุภัคไหว มันอยากให้คุณสุภัคไปทำพาสปอร์ตเอาไว้ แล้วมันจะได้เอามาทำเรื่อง” เรื่องที่ว่าก็คือทำเรื่องให้สุภัคไปพักฟื้นและรักษาตัวต่อที่ญี่ปุ่นตามที่พวกเจ้านายเขาตกลงกัน
“ความจริงแผลผมก็หายสนิทดีแล้ว วันกลับจากโรงพยาบาลผมแวะไปทำเลยก็ได้นะครับคุณเลขา”
“ไม่ดีมั้งครับคุณพ่อ พักฟื้นอีกสักอาทิตย์แล้วค่อยไปทำก็ได้”
“มันเห็นด้วยกับบอสนะคะ คุณสุภัคไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ผมอยากไปอยู่ที่ญี่ปุ่นเร็ว ๆ นี่ครับ” สุภัคกล่าวติดตลก
“คุณพ่อพูดแบบนี้มีคนน้อยใจนะครับ ดูสิน้ำตาคลอเบ้าแล้ว” สามี
