บทที่ 22 เริ่มคุ้นเคย
“ถ้าจะกินเพราะเกรงใจผมก็ไม่ต้องหรอก รีบไปเถอะ เพื่อนคุณดูอาการจะไม่ดีสักเท่าไหร่นี่”
“จริงเหรอคะ” เธอเผลอแสดงความดีใจออกมาแล้วรีบเม้มปากแน่น “ไม่เป็นไรค่ะ ครีมทานข้าวก่อนดีกว่า”
“ถ้าขืนชักช้าผมเปลี่ยนใจไม่ให้คุณไปนะครีม”
ได้ยินดังนั้นก็รีบทะลึ่งตัวลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นครีมไปก่อนนะคะ”
“อย่ากลับดึกนักล่ะ”
“ไม่ดึกค่ะ จะพยายามไม่ให้เกินเที่ยงคืน”
“ผมให้แค่ห้าทุ่มเต็มที่ แต่ถ้าดึกกว่านั้นต้องโทรมาบอกผมก่อน”
“ก็ได้ค่ะ ครีมไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อน”
“คะ เบอร์โทรคุณเบอร์อะไร”
“อ๋อ” หญิงสาวบอกเบอร์แก่ชายหนุ่ม ไม่นานโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอทวนเบอร์กับเขา เมื่อเขาเพื่อความชัวร์
“อือ” ไคพยักหน้ารับ มองร่างสมส่วนที่วิ่งออกไป เผลออมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ว่าแต่คนชื่อว่านนี่คือใครกัน ทำไมดูเป็นห่วงเป็นใยเธอเหลือเกิน เธอบอกว่ายังไม่มีแฟนนี่นา
หนึ่งเดือนหลั
