ตอนที่ 8
2380 Words
เดือนกันยาชะงักเท้า ดวงหน้างามซีดเผือดเมื่อเห็นจักรินมานั่งรออยู่ภายในบ้าน
“คุณจักริน”
“สวัสดีครับน้องเดือน”
จักรินยิ้มกว้าง มองเดือนกันยาด้วยสายตาหื่นกระหาย จนสาวน้อยรู้สึกหวาดกลัวไม่กล้าเดินเข้ามาหา
“มานั่งกับพี่ตรงนี้สิครับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เมื่อเห็นหน้าจักริน ความทรงจำเมื่อคืนก็ค่อยๆ ย้อนกลับคืนมา จักรินลากหล่อนเข้าไปในสถานบันเทิง และให้หล่อนดื่มน้ำเปล่า จากนั้น...หล่อนก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
หรือว่าเขา...?!
กลีบปากอิ่มเผยอค้าง ดวงตากลมโตวาววับไปด้วยความตกใจ มันอาจจะไม่ใช่ มันไม่ใช่หรอก...
แม้จะปลอบใจตัวเอง แต่เดือนกันยาก็ยังอดรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ไม่ได้
“มานั่งตรงนี้สิครับ”
หญิงสาวสะดุ้งโหยง เมื่อน้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยการบีบบังคับของจักรินดังเตือนขึ้นอีกครั้ง
“ค่ะ”
หล่อนเดินเข้าไปทรุดนั่งบนโซฟาตัวที่ไกลเขาที่สุด
จักรินมองนางกวางสาวด้วยความพึงพอใจ เขาชอบ...ชอบผู้หญิงสะอาดไร้เดียงสาแบบนี้ อยากครอบครองเหลือเกิน
“เรื่องเมื่อคืน...” จักรินยังพูดไม่ทันจบ เดือนกันยาก็แทรกขึ้นเสียงสั่นเครือ
“มันไม่มีอะไรใช่ไหมคะ”
จักรินเอียงคอมองอย่างแปลกใจ หรือว่าแม็กซิมัสจะไม่ได้อยู่กับเดือนกันยาเมื่อคืน
“น้องเดือนพูดถึงอะไรครับ”
“ก็...ก็...”
“เรื่องในโรงแรมม่านรูดใช่ไหมครับ”
เดือนกันยาหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ถ้าจักรินรู้ งั้นก็แสดงว่า...แสดงว่าเขา...เขาเป็นคนพาหล่อนเข้าโรงแรมบ้านั่น
“เป็นฝีมือของคุณจริงๆ ด้วย ไอ้คนชั่ว”
ความเข้าใจผิดของเดือนกันยา ทำให้จักรินเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ถ้าเขารับสมอ้าง อะไรๆ ก็คงจะง่ายขึ้น
“ทำไมน้องเดือนถึงว่าพี่แบบนั้นล่ะครับ พี่ไปทำอะไรน้องเดือน”
“ยังจะมีหน้ามาพูดอีก คุณพาฉันเข้าโรงแรมม่านรูด!”
“อืม”
หัวใจของเดือนกันยาเจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยใบมีดโกน นี่หล่อน...หล่อนเสียตัวให้กับจักรินไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ
ไม่หรอก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก หล่อนพอจะรู้ตัว...พอจะรู้ว่าตัวเองยังเหมือนเดิม
หญิงสาวให้กำลังใจตัวเองในใจ
“คุณ...คุณไม่ได้ทำอะไรเดือนใช่ไหมคะ”
จักรินลุกขึ้นยืนและเดินมาทรุดตัวนั่งข้างๆ เดือนกันยา เขาคว้ามือนุ่มมากุมเอาไว้ พลางมองด้วยสายตาโลมเลีย
“น้องเดือนเป็นของพี่แล้วครับ
“ไม่จริง...!”
“จริงสิครับ น้องเดือนผู้สะอาดบริสุทธิ์เป็นของพี่จักรินคนนี้แล้ว”
“ไม่...ไม่จริง” หล่อนร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นความอับอาย “ไม่จริง มันไม่จริง...”
“มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะครับ แต่งงานกับพี่ซะเถอะ”
“ไม่!”
หญิงสาวกระชากมือออกและลุกหนี มองผู้ชายอย่างจักรินด้วยสายตาขยะแขยง
“อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
ยิ่งได้เห็นท่าทางเสียใจของเดือนกันยา จักรินก็ยิ่งมองเห็นเสน่ห์ในตัวของหญิงสาว
‘แบบนี้สิถึงน่าค้นหา’
“คุณน้าทั้งสองตกลงยกน้องเดือนให้พี่เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นอีกสองอาทิตย์เราจะเข้าพิธีแต่งงานกัน และน้องเดือนก็จะเป็นของพี่จักรินคนนี้อย่างถูกต้องตามกฎหมาย”
“ไม่...” หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆ จนเส้นผมกระจาย “ฉันไมได้รักคุณ ฉันเกลียดคุณต่างหาก”
“เกลียดผัวไม่ดีนะครับ”
เดือนกันยาเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ หล่อนเบี่ยงตัวหนี เมื่อจักรินจะคว้าร่างของหล่อนเข้าไปกอด
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก คนบ้า”
“พี่รอได้ อีกแค่สองอาทิตย์เองน้องเดือน”
จักรินมองตามร่างเล็กสมส่วนของเดือนกันยาที่วิ่งหนีออกไปนอกบ้านด้วยสายตาพึงพอใจ
“ผู้หญิงอะไรโง่ชะมัด”
แม็กซิมัสก้าวขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตคันงามของลีโอนาโดเมื่อมันมาจอดข้างๆ
“สีหน้าอิดโรยนะแม็ก เมื่อคืนคงไม่ได้นอนทั้งคืนสิท่า”
ลีโอนาโดเอ่ยแซวและหัวเราะร่วน ขณะบังคับรถให้กลับขึ้นไปวิ่งบนท้องถนนอีกครั้ง
“แค่นอนไม่ค่อยหลับน่ะ”
“ฉันว่านายไม่ได้นอนเลยมากกว่า...อย่างว่าแหละ นายหิวมาสามปีแล้วนี่”
“นายพูดอะไรของนายลีโอ” แม็กซิมัสหันหน้ามามองเพื่อน
“ก็เซ็กซ์ไงล่ะ หรือว่าฉันพูดผิด”
แม็กซิมัสถอนหายใจฟืดฟาด
“ใช่ นายพูดผิด ฉันไม่ได้มีเซ็กซ์กับใคร”
“เฮ้ย เป็นไปได้ยังไง แล้วนายไปทำอะไรมา” ลีโอนาโดอุทานอย่างเหลือเชื่อ
“โรงแรมม่านรูด”
“เฮ้ย...” ลีโอนาโดอุทานซ้ำสอง “โรงแรมม่านรูดมีไว้สำหรับเซ็กซ์นี่นา แล้วถ้านายไม่ได้เข้าไปจ้ำจี้ นายเข้าไปทำไม”
“มีเรื่องนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว”
“เล่ามา”
“สักวันฉันจะเล่าให้นายฟัง”
“ไอ้แม็ก...”
ลีโอนาโดคำรามอย่างหงุดหงิด เท้าเหยียบคันเร่งมากขึ้นจนรถหรูทะยานไปข้างหน้าราวกับกำลังเหาะ
“นี่นายจะพาฉันไปไหนลีโอ”
“ไปหาคุณป้าของนายไง ท่านอยากเจอนาย”
โอลิเวีย แบร์นาร์ด พี่สาวของมารดาที่ใช้ชีวิตเป็นสาวโสดมาเกินครึ่งชีวิต
“คุณป้าบินมาจากฝรั่งเศสตั้งแต่เมื่อไหร่”
ลีโอนาโดหันมาส่งยิ้มให้เพื่อน
“ก็ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่านายจะออกจากคุกนั่นแหละ”
แม็กซิมัสถอนหายใจยาวเหยียด
“นายไม่น่าโทรไปบอกคุณป้าเลย ฉันไม่อยากให้คุณป้าลำบาก ฝรั่งเศสกับเมืองไทยไม่ใช่ใกล้ๆ นายก็รู้นี่”
“ไอ้เราก็อุตส่าห์หวังดี อยากให้ป้ากับหลานได้เจอกัน ดันมาว่าเราอีก”
“ฉันไม่ได้ว่านายนะลีโอ แค่กังวลเรื่องสุขภาพของคุณป้าน่ะ ท่านแก่มากแล้วนายก็เห็น”
“ใครว่าล่ะ คุณป้าของนายยังแข็งแรงอยู่เลย”
แม็กซิมัสหรี่ตาแคบมองเพื่อน
ลีโอนาโดอมยิ้ม “มองแบบนี้ไม่เชื่อล่ะสิ เดี๋ยวนายจะได้เห็น”
รถสปอร์ตราคาแพงระยับพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างไร้ขีดจำกัด ไม่นานก็มาถึงจุดหมาย
โรงแรมที่หรูที่สุดในเมืองหลวงอยู่ตรงหน้า แม็กซิมัสก้าวลงไปจากรถ แล้วเดินมาหยุดใกล้ๆ กับลีโอนาโด
“คุณป้าอยู่ที่นี่หรือ”
“ใช่ ตามฉันมาสิ”
ลีโอนาโดเดินนำเข้าไปภายในโรงแรมที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหรา เสียงกรี๊ดกร๊าดของพนักงานสาวๆ ดังขึ้น เมื่อสองหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติเดินผ่าน
“ล้อหล่อ...”
ลีโอนาโดหัวเราะเบาๆ ให้กับเสียงชื่นชมไร้สาระของผู้หญิงพวกนั้น
“เมื่อไหร่จะมีคนมองเราสองคนว่าขี้เหร่สักทีวะ ได้ยินคำชมบ่อยๆ เริ่มเอียนแล้ว”
แม็กซิมัสส่ายหน้าน้อยๆ กับปากเสียๆ ของเพื่อนรัก ขณะเดินหายเข้าไปในลิฟต์
“คุณป้าของนายอยู่ชั้นยี่สิบ”
ประตูลิฟต์เปิดออก สองหนุ่มก้าวออกไป
“ห้องนั่นไง”
ลีโอนาโดเดินนำมาหยุดที่หน้าห้องเป้าหมาย เขากดออดหนึ่งครั้ง ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก
“เชิญค่ะ”
สาวใช้ที่โอลิเวียพามาด้วยกล่าวเชิญ และพาสองหนุ่มเข้าไปพบกับหญิงสูงวัย
โอลิเวียเพ่งมองชายหนุ่มรูปร่างสูงบึกบึนที่เดินเคียงข้างมากับลีโอนาโดเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“แม็ก...แม็กหลานป้า”
แม็กซิมัสโค้งศีรษะให้กับพี่สาวของมารดา
“สวัสดีครับคุณป้า”
โอลิเวียรีบเข้ามาสวมกอดหลานชาย แต่ก็ไม่ลืมหันไปกล่าวขอบคุณลีโอนาโด
“ขอบใจนะพ่อลีโอ ที่คอยดูแลแม็กแทนป้า”
“ด้วยความยินดีครับคุณป้า”
ลีโอนาโดระบายยิ้ม ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน “แม็ก ฉันไปบริษัทก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาได้ตลอดเวลา”
“อืม ขอบใจนายมากนะลีโอ”
“ไม่เป็นไร ฉันยินดี”
ลีโอนาโดตบไหล่เพื่อนรัก ก่อนจะหันมาทางโอลิเวีย
“คุณป้าครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เอาไว้ถ้าว่างและคุณป้ายังไม่กลับฝรั่งเศส ผมจะแวะมาเยี่ยมอีกครับ”
“โชคดีนะพ่อลีโอ”
ลีโอนาโดโค้งศีรษะให้และกล่าวลาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินจากไป ภายในห้องรับแขกของห้องสูทโอ่อ่าจึงเหลือแค่แม็กซิมัส และโอลิเวียเพียงลำพัง
“แม็ก...กลับไปฝรั่งเศสกับป้าเถอะ ที่นั่นมีธุรกิจของครอบครัวเรามากมายที่รอให้แม็กไปบริหารต่อ” โอลิเวียวิงวอน แม้ว่าการวิงวอนแบบนี้จะเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้วก็ตาม
“ผมขอบคุณคุณป้ามากนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะกลับไปอยู่กับคุณป้า แต่ต้องหลังจากที่ผมจัดการสะสางเรื่องคุณพ่อให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน”
โอลิเวียถอนหายใจยาว “นังเจนสุดามันร้ายกาจมาก มันทำให้หลานของป้าต้องติดคุกติดตะราง ป้าอยากฆ่ามันนัก”
“ผมยอมทำเองครับ”
“ป้ารู้ว่าแม็กมีเหตุผลเสมอ”
“น้าเจนสัญญากับผมว่าจะไม่ทิ้งคุณพ่อไปหากผมยอมติดคุกแทนจักริน”
หลังจากที่เขากลับมาเมืองไทย ก็พบว่าบิดากลายเป็นชายทุพลภาพไปเสียแล้ว และเจนสุดาแม่เลี้ยงของเขาก็กำลังคบหากับชายชู้คนใหม่ ทำให้พ่อของเขาตรอมใจจนอาการทรุดหนัก เขาขอร้องเจนสุดาหลายครั้งให้หันกลับมาดูแลบิดา แต่กลับไม่ได้ผล จนกระทั่งคืนหนึ่งจักรินก่อเหตุขับรถชนคนตายแล้วหนีกลับมาบ้าน เจนสุดาจึงยื่นข้อเสนอให้เขา บอกให้เขารับผิดแทน และหล่อนจะเลิกกับผู้ชายที่กำลังคบหา หันกลับมารักมาดูแลเอาใจมาโนชเหมือนเดิม
เขาโง่มากที่ตอบตกลง โง่ที่ยอมเชื่อใจอสรพิษอย่างเจนสุดา เขาเดินเข้ากรงขัง ทิ้งบิดาให้อยู่ในความดูแลของแม่เลี้ยง หลังจากนั้นเพียงแค่เจ็ดเดือน พ่อของเขาก็สิ้นใจตาย
“นังเจนมันเชื่อได้ที่ไหนกันล่ะ เห็นไหมสุดท้ายมันก็ปล่อยให้พ่อของแม็กตาย”
สันกรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง นัยน์ตาคมกริบวาวโรจน์ไปด้วยไฟ
“ผมจะไม่โง่เป็นครั้งที่สองหรอกครับคุณป้า”
โอลิเวียถอนหายใจเบาๆ มองหลานชายอย่างสงสาร “กลับฝรั่งเศสกับป้าเถอะ ไปอยู่กับครอบครัวของเรา”
“ผมขอเวลาอีกสักพักนะครับ”
เมื่อหลานชายยังยืนยันคำเดิม โอลิเวียก็หยุดเซ้าซี้ เพราะพอจะรู้จักนิสัยของแม็กซิมัส
“แม็กต้องการอย่างนั้นป้าก็ไม่ขัดข้องหรอก แต่ถ้ามีอะไรให้ป้าช่วยเหลือบอกป้าได้นะ ป้ายินดีช่วยเสมอ”
“ขอบคุณมากครับป้า”
สีหน้าเย็นชา แววตาที่มืดลึกของแม็กซิมัส เป็นอะไรที่น่าเกรงขามเหลือเกิน โอลิเวียอดเป็นกังวลกับสิ่งที่หลานชายกำลังจะทำไม่ได้
“แม็กคงไม่ได้คิดจะฆ่านังเจนหรอกใช่ไหม”
แม็กซิมัสยิ้มบางๆ นัยน์ตายังคงน่ากลัว
“ผมไม่คิดกลับไปติดคุกอีกครั้งหรอกครับคุณป้า ในคุกมันไม่น่าอยู่สักเท่าไหร่”
“แล้วอย่างนี้ แม็กจะทำอะไรสองคนนั้นล่ะ บอกให้ป้ารู้บ้างได้ไหม”
แม็กซิมัสลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดที่หน้าต่างของห้องสูท แผ่นหลังกว้างสะท้อนขึ้นลงตลอดเวลา
“ผมจะแย่งทุกอย่างกลับคืนมาครับ ไม่ว่าจะทรัพย์สมบัติ หรือแม้แต่ความสุข”
“แม็ก...”
ชายหนุ่มหันกลับมามองโอลิเวีย “มันจะไม่มีอะไรรุนแรงหรอกครับ คุณป้าสบายใจได้”
“แต่ป้าก็ยังอดเป็นห่วงแม็กไม่ได้อยู่ดี นังเจนมันร้าย มันไม่ต่างอะไรจากอสรพิษ”
“จุดอ่อนของผมไม่มีแล้วครับ”
แม้จะเป็นห่วงหลานชายแค่ไหน แต่ก็รู้ดีว่าห้ามยังไงก็คงเปลี่ยนใจแม็กซิมัสไม่ได้ ดังนั้นโอลิเวียจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
“แล้วนี่ไร่กาแฟที่สงขลาเป็นยังไงบ้างล่ะ แม็กไม่ได้อยู่ดูแลตั้งสามปีนี่นา”
แม็กซิมัสเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ โอลิเวีย
“ผู้ช่วยของผมดูแลให้อยู่ครับ เมื่อตอนเช้าก็เพิ่งโทรไปถาม ทุกอย่างยังคงเรียบร้อยดี”
“ทำสุ้มเสียงแบบนี้ อย่าบอกนะว่าจะลงไปขลุกอยู่ที่ไร่กาแฟอีกน่ะ”
คนถูกถามยิ้มน้อยๆ “ผมชอบทำไร่นี่ครับ ถ้าคุณป้าว่างๆ ลงไปเที่ยวนะครับ ที่นั่นอากาศดีมาก ต้นกาแฟกำลังออกดอกเลย”
โอลิเวียส่ายหน้าน้อยๆ ทำหน้าสยดสยอง “ไม่ดีกว่า ป้าไม่ค่อยชอบเมืองไทย ที่มานี่ก็แวะมาหาแม็กเท่านั้นแหละ”
“แต่ผมกลับรักเมืองไทยนะครับ เมืองไทยสวย ผู้คนใจดี ผู้หญิงก็ยิ้มหวาน”
“อย่าเชียวนะ อย่าเอาเมียไทยเชียว”
แม็กซิมัสหัวเราะร่วน เมื่อโอลิเวียละล่ำละลักคัดค้าน
“ทำไมล่ะครับคุณป้า ผู้หญิงไทยน่ารักเยอะนะครับ”
“ไม่ต้องมาทำหัวเราะอารมณ์ดีเลย ป้าเตรียมสาวฝรั่งเศสสวยๆ รอแม็กแล้วจ้ะ”
“ผมต้องขอบคุณคุณป้านะครับ แต่ผมมีนางฟ้าของผมอยู่แล้ว คงรับความหวังดีของคุณป้าไม่ได้”
“แม็ก...”
“ผมพูดจากใจจริงครับ ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว”
ดวงหน้าหวานอ่อนเยาว์ของเดือนกันยาผุดขึ้นมาในสมองซ้ำอีกครั้ง และมันก็ทำให้เขาอดที่จะระบายยิ้มออกมาไม่ได้ นิ้วยาวสีแทนเผลอยกขึ้นแตะริมฝีปากอย่างลืมตัว
“และเธอก็หวานมาก...”
“แม็ก อะไรหวาน...”
“อ้อ ผมหมายถึง...เธอหน้าหวานมากครับ”
โอลิเวียหรี่ตาแคบมองหลานชาย
“ตอบตะกุกตะกักมีพิรุธนะเราน่ะ อย่างนี้ป้าชักอยากเห็นนางฟ้าของแม็กเสียแล้วสิ”
แม็กซิมัสยิ้มขัดเขิน ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองไปมา “ผมจะพาเธอไปฝรั่งเศสด้วยครับ”
แม้จะไม่ชอบใจนักที่แม็กซิมัสเลือกผู้หญิงไทยเป็นคนรัก แต่โอลิเวียก็ไม่คิดจะขัดใจหลานชาย
“แล้วป้าจะคอยดูนางฟ้าของแม็กก็แล้วกัน”
“คุณป้าจะชอบเธอครับ”
โอลิเวียย่นจมูกใส่หลานชายอย่างหมั่นไส้
“เป็นเอามากนะเรา”
แม็กซิมัสนั่งอมยิ้ม เขาเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ผู้มีดวงตาสดใสราวกับแสงตะวันอย่างเดือนกันยาจะมีอิทธิพลกับหัวใจของเขามากมายถึงเพียงนี้
- Writer
