เจนสุดารีบหยุดหัวเราะและซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจทันที เมื่อเห็นจักรินเดินเข้าบ้านมาในตอนเช้าของวันนี้
“เป็นยังไงบ้างล่ะตาจัก ตามเจ้าสาวเจอไหม”
จักรินเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาข้างมารดาด้วยความเหนื่อยล้า เพราะไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน
“แม่เห็นสภาพผมแบบนี้แล้วยังจะถามอีกหรือครับ”
ผู้เป็นแม่แทบซ่อนยิ้มไม่อยู่ “ตามไม่เจอก็ปล่อยๆ มันไปเถอะนังเดือนน่ะ ผู้หญิงมีอีกเป็นร้อยเป็นพัน”
ชายหนุ่มหันมองมารดา ก่อนจะเค้นเสียงขุ่นออกมา “ผมไม่มีทางปล่อยน้องเดือน ตราบใดที่ผมยังไม่ได้ตัวของเธอ”
“ป่านนี้มันถูกไอ้แม็ก...”
ดวงตาของจักรินที่จ้องมารดาอยู่เบิกกว้าง เจนสุดาต้องรีบกลบเกลื่อนทันที
“แม่หมายถึงป่านนี้มันถูกไอ้โจรห้าร้อยที่ไหนข่มขืนยับไปแล้วล่ะ แกจะไปรอรับเดนมันทำไม”
“ผมไม่เชื่อหรอกว่าน้องเดือนจะยอมให้ใครทำอะไรง่ายๆ ขนาดผมตามมาตั้งนานยังไม่ได้แอ้มสักครั้ง”
“แรงผู้หญิงจะไปสู้อะไรกับแรงผู้ชายได้ แกก็ทำใจเถ
