ในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก

ตอนที่1

ตอนที่1

ในขณะที่มู่หรงจิ่งนั้นเพิ่งพบว่าตนเองได้ทำดวงใจกึ่งหนึ่งของตนเองหล่นหายไปต่อหน้าต่อตาอยู่นั้น ฝ่ายของผู้เป็นดวงใจอีกกึ่งหนึ่งของเฉินกั๋วกงหนุ่ม บัดนี้นางกลับกำลังดำดิ่งลงจากหน้าผาสูงชันด้วยอารมณ์สิ้นหวังและท้อแท้อย่างถึงแก่นมิใช่แต่เสียใจที่ถูกบุรุษที่รักหลอกลวงแต่ทุกคนใกล้ตัวของนางล้วนหลอกลวงทั้งสิ้น!

...และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือท่านพ่อของนาง!...

เพราะจากเสร็จพิธีกราบไหว้ป้ายวิญญาณที่หอบรรพชนหลังยามจื่อ บิดาของนางก็หายไป จวบจนโจวอี้เหนียงกับหลู่อวิ๋นเซียงพยายามจะจับนางกรอกยาพิษ นางก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของบิดาโผล่ออกมาขัดขวางหรือช่วยเหลือ นี่มิใช่ว่าบิดาของนางทอดทิ้งบุตรสาวเช่นตนเองหรอกหรือ?

ร่างเล็กร่วงหล่นลงมาไม่นานความรู้สึกราวกับตนเองไร้น้ำหนักสายหนึ่งก็พุ่งถาโถมเข้ามา ใต้หน้าผาแห่งนี้เต็มไปด้วยยอดไผ่ด้วยภาพด้านบนแต่ด้านล่าง กลับมีแม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่านต้นทางของสายน้ำคือน้ำตกขนาดใหญ่จากภูเขาอีกฝั่ง ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลมที่พัดปะทะร่างกายและใบหน้าทำให้นางเสียขวัญอยู่บ้างแต่ก็เพียงครู่ความหวาดกลัวนั้นจึงหายไป จนเห็นแอ่งน้ำตกขนาดใหญ่อยู่เบื้องล่างเจี่ยอวี้หลันก็หลับตาลงพร้อมรอรับแรงกระแทกและความเจ็บปวดด้วยจิตใจสิ้นหวัง...

ตูม! ซ่า!

ไม่นานต่อจากนั้นเสียงดังตูมใหญ่ ก่อนหยาดน้ำจะสาดกระเซ็นเป็นวงกว้าง ความรู้สึกชาไปทั้งร่างสาดซัดถาโถมอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนความรู้สึกจุกจะแล่นเข้ามาแทนอาการเจ็บจนชาหนึบไร้ความรู้สึกก่อนที่จะทันคิดสิ่งใดสายน้ำก็พัดพาร่างของนางลอยลงไปในแอ่งน้ำที่แยกจากสายน้ำตกใหญ่ที่อยู่ใต้หน้าผา ซึ่งจุดบรรจบของสายน้ำนี้คือแอ่งน้ำไม่ใหญ่แต่ค่อนข้างลึก

ท่ามกลางไอหนาวที่พวยพุ่งเข้ากัดกินสติของเจี่ยอวี้หลันทุกขณะอยู่นั้น ศีรษะของนางกลับไปกระแทกเข้ากับก้อนหินก้อนหนึ่งอย่างแรง ความเจ็บแปลบเล่นงานรุนแรง แต่ยังไม่ทันไร นางก็รู้สึกว่าใบหน้าด้านซ้ายกระแทกเข้ากับก้อนหินอีกก้อนซ้ำไปอีกครั้งรุนแรง คราวนี้เจ็บจนสติของหญิงสาวจมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความมืดมิดลงทันทีทันใด!

ใครจะคาดในแอ่งน้ำแห่งนี้กลับมีบุรุษผู้หนึ่งครอบครองอยู่ก่อนแล้วบุรุษเรือนกายสูงใหญ่เกินแปดฉื่อ (สูงราว180ถึง190ซม.) บุรุษผู้นี้เขากำลังแช่ร่างราวกับว่าน้ำในแอ่งนี้เป็นน้ำพุร้อนทั้งที่ความเป็นจริงมันเย็นจนปวดกระดูกทีเดียว แต่เพราะไปออกรบครั้งนี้เขากลับถูกพิษกิเลนเพลิงจนเกือบไปเยือนขุมนรกถึงรักษาจนรอดชีวิตมาได้จนถึงวันนี้แต่หากวันดีคืนดีเกิดพิษร้ายกำเริบเขาก็ต้องรีบหาน้ำเย็นจัดแช่ครั้งละหนึ่งชั่วยามเป็นอย่างต่ำหลังดื่มยาถอนพิษเพื่อปรับเลือดลมบางครั้งหากกำเริบรุนแรงน้ำแข็งเขาก็เคยผ่านมาแล้วดังนั้นน้ำเย็นจากแอ่งธรรมชาติสำหรับเขายังจะนับเป็นอันใดได้อีก

เจ้าของเรือนกายแกร่งกำลังหลับตาแผ่นหลังของเขาพิงโขดหินดูผ่อนคลายทั้งที่ความจริงแล้วเขาตื่นตัวอยู่ทุกลมหายใจ แต่เพราะเสียงดังตูมใหญ่คล้ายมีบางสิ่งตกลงมา ซ่างกวนไท่จึงลืมตาขึ้นมาทันที เขาจับจ้องผิวน้ำที่เคยสงบไร้คลื่นและสะอาดใสแจ๋วจนเห็นตัวปลาน้อยใหญ่แต่บัดนี้จากน้ำใสสะอาดเปลี่ยนเป็นชมพูจางๆ เพราะมีโลหิตปะปนกับสายน้ำเสียแล้ว ร่างแกร่งไม่ไหวติง มีเพียงดวงตาหงส์คู่นั้นที่จับจ้องไปยังที่มาของโลหิตดังกล่าว ซ่างกวนไท่เป็นน้องชายของฉางตี้ฮ่องเต้ ซ่างกวนโทวปีนี้เขาอายุยี่สิบสามดำรงตำแหน่งชินอ๋องของอาณาจักรต้าเซี่ยสองปีก่อนเผ่าหู่และกั๋วเซาร่วมมือกันก่อกบฏคิดแยกตัวออกจากต้าเซี่ยเขาจึงรับอาสาไปปราบกบฏแทนฉางตี้ฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ชายหกเดือนก่อนกบฏถูกปราบแล้ว เขาจึงเดินทางกลับมายังมหานครเสียนหยางซึ่งเป็นเมืองหลวงของต้าเซี่ยพร้อมกับองค์หญิงของเผ่ากั๋วเซาและบรรณาการอีกหลายร้อยชิ้นส่งมอบให้กับท้องพระคลังและฉางตี้ฮ่องเต้

แต่เพราะพิษกิเลนเพลิงกำเริบ เมื่อหนึ่งชั่วยามก่อนเขาจึงให้แวะพักขบวนแล้วมาแช่น้ำอยู่ในแอ่งน้ำแห่งนี้ เพราะสมัยยังเป็นเพียงองค์ชายเจ็ดนั้นเคยหลงป่าและมาพบเข้ากับสถานที่แห่งนี้โดยบังเอิญแต่ใครจะคาดเขากลับมาพบเจ้าสาวผู้หนึ่งตกหน้าผาลงมาขัดอารมณ์เสียได้ ดวงตาสีดำราวน้ำหมึกยังคงจ้องแน่วแน่ไปยังร่างในชุดเจ้าสาวนิ่ง

ส่วนเจี่ยอวี้หลันคาดว่านางคงชะตายังไม่ถึงฆาต เพราะพอร่างกายสำลักน้ำเข้าไปนางก็กลับมาได้สติอีกครั้งพอนางได้สติสิ่งแรกย่อมขยับมือขยับเท้าแหวกว่ายหวังเอาชีวิตรอดไปให้ได้ ใบหน้าของมารดาและท่านปู่ท่านย่าลอยมาช่วยให้ฉุดดึงให้นางฮึดสู้ ยิ่งคิดไปถึงจางหมัวมัวกับเสี่ยวหมิ่นและเสี่ยวเจี๋ยแม่นมกับสองสาวใช้คนสนิทที่ถูกจับกรอกยาพิษตายต่อหน้าต่อตาด้วยฝีมือของมารดาเลี้ยงผู้แสนดีกับน้องสาวใสซื่อ นางจึงรู้สึกว่าตนเองเช่นไรก็ยอมตายมิได้!

มีจังหวะหนึ่งสายน้ำทะลักเข้าไปในปากและจมูก คล้ายจะขาดใจแล้วจริงๆ แต่เพราะแรงแค้นที่มีต่อโจวอี้เหนียงกับหลู่อวิ๋นเซียงนางจึงไม่ยินยอม ใช้มือกับเท้าตะเกียกตะกายจนสามารถโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำแต่ก็สำลักและจมลงอีกครั้งเพราะยังว่ายน้ำไปไม่พ้นส่วนที่ลึกของแอ่งน้ำไม่ได้นั่นเอง

ซ่างกวนไท่ที่จับตามองร่างน้อยอยู่นานแล้วรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย หน้าผาแห่งนี้สูงมากถึงจะตกลงมาในสายน้ำลึกแต่เช่นไรร่างกายคนเราก็มีเลือดมีเนื้อรวมไปถึงกระดูกตกลงมาจากที่สูงขนาดนี้นางยังตะเกียกตะกายเพื่อจะรอดชีวิตให้จงได้ เขาชักเริ่มจะถูกใจแม่นางน้อยผู้นี้ขึ้นมาเสียแล้วสิ

...ต้องเคียดแค้นเพียงใดใจของนางจึงสู้ไม่ถอยเช่นนี้? ...

พอคิดได้ดังนั้นซ่างกวนไท่จึงดำน้ำตามร่างเล็กที่จมดิ่งลงไปก้นแอ่งน้ำขนาดใหญ่แห่งนี้ทันทีทั้งที่ปกติเขาไม่เคยทำตัวเป็นคนดีช่วยชีวิตผู้อื่นมาก่อนเลย แต่แทนที่เขาจะตรงเข้าไปโอบกอดแล้วพานางขึ้นจากน้ำด้วยดีแต่ชินอ๋องหนุ่มผู้มีสมญานามว่า ปีศาจขาวแห่งวังหลวง กลับใช้มือดึงด้านหลังชุดแต่งงานของนางจากนั้นก็ลากขึ้นไปโยนโครมราวกับนางไม่ใช่มนุษย์มีเลือดมีเนื้อเสียอย่างนั้น

อั๊ก!

เจี่ยอวี้หลันหลุดเสียงร้องออกมาได้เท่านั้น ผ่านไปอีกอึดใจหญิงสาวที่เพิ่งผ่านความตายมาได้อย่างหวุดหวิดก็พยายามจะเปิดเปลือกตามองดูว่าผู้มีพระคุณของนางเป็นผู้ใดกันแน่แต่เพราะบาดเจ็บทั้งภายในและภายนอกสุดท้ายนอกจากปลายเท้าของคนผู้นั้นนางก็มิอาจมองเห็นสิ่งใดได้อีกเพราะตัวนางนั้นดันหมดสติลงไปอีกครั้งเสียก่อน

"นายท่านเกิดอันใดขึ้น!?"

เหวินไห่ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกได้ยินเสียงแปลกๆ จึงรีบเข้ามาแต่ก็ยังช้ากว่าชินอ๋องซ่างกวนไท่ที่จัดการสิ่งแปลกปลอมที่ตกลงมารบกวนเขาก่อนอยู่ดี

"นางเป็นใคร"

คราวนี้เป็นจิ้งเสียนองครักษ์อีกคนของชินอ๋องปรากฏกายขึ้นมาก็ก้มลงไปมองร่างที่นอนแน่นิ่งไปแล้วเอ่ยปากถามขึ้นมาอีกคน แต่เป็นการถามสหายเช่นเหวินไห่มิใช่ชินอ๋องหนุ่ม

"ก็มาพร้อมกันกับเจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามผู้ใด" เหวินไห่ตอบสหายไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ทำเอาจิ้งเสียนถึงกับมองตาขวางที่อีกฝ่ายชอบพูดจาไม่เข้าหู ซ่างกวนไท่ให้เหนื่อยใจกับสองคนสนิทของเขายิ่งนัก ยามอยู่สนามรบก็ดูรักใคร่กันดีแต่พอกลับมาแนวหลังพวกมันกลับตบตีกันเองสมควรตายจริงๆ

"เปิ่นหวางเองก็ไม่รู้ว่านางคือผู้ใด รู้เพียงนางตกลงมาจากบนนั้น"

ซ่างกวนไท่เอ่ยขึ้นแล้วเดินหลีกไปเปลี่ยนอาภรณ์ ที่ปลดวางเอาไว้ก่อนจะลงไปแช่น้ำ โชคดีที่เจี่ยอวี้หลันหมดสติไปก่อนมิเช่นนั้นนางคงตกใจจนสลบไปเป็นแน่หากพบว่าบุรุษผู้ช่วยชีวิตของตนเองเอาไว้เปลือยกายแช่อยู่ในน้ำเช่นนั้น พอเรียบร้อยเขาจึงเดินย้อนกลับออกมาอีกครั้ง

"เอานางไปด้วย"

กล่าวแค่นั้นแล้วเรือนกายสูงใหญ่ก็เดินจากไปปล่อยให้เหวินไห่กับจิ้งเสียนนั้นเหลียวมองหน้ากันไปมาสุดท้ายจึงเป็นจิ้งเสียนที่ปลดเสื้อคลุมของตนเองมาห่อร่างเล็กแล้วให้เหวินไห่หามส่วนเท้าเขาเป็นผู้หามด้านบนแทน ช่วยไม่ได้ในเมื่อตกลงกันมิได้ก็ใช้วิธีนี้นับว่าลงตัวยิ่ง

ยังดีว่าพอถึงขบวนเสด็จของชินอ๋องซ่างกวนไท่แล้วมีท่านหมอฝีมือดีเช่น หยวนหย่งฉี ซึ่งเป็นหมอหลวงประจำกองทัพร่วมทางกลับมาด้วยเพราะเขาต้องรักษาอาการถูกพิษของชินอ๋อง ทำให้อาการสาหัสของเจี่ยอวี้หลันได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที

"ศิษย์พี่นางคือผู้ใดหรือเจ้าค่ะ?"

จูเสวียนจี หมอหลวงหญิงผู้เป็นศิษย์น้องของหยวนหย่งฉีเอ่ยขึ้นเมื่อนางถูกตามให้มาเปลี่ยนอาภรณ์ของคนป่วยที่บาดเจ็บสาหัสผู้หนึ่งก่อนจะพบว่านางเป็นสตรีและมิใช่สตรีธรรมดาแต่ดูเช่นไรสตรีนางนี้ก็เป็นเจ้าสาวแน่นอนแล้วชินอ๋องไปชิงตัวเจ้าสาวของบ้านใดมากันเล่า?

"ห้ามถาม ข้าเคยเตือนเจ้าหลายครั้งแล้วมิใช่หรือว่าทำงานกับชินอ๋องห้ามปากมาก ห้ามสงสัยส่งเดชน่ะเสวียนจี" หยวนหย่งฉีเอ่ยเตือนศิษย์น้องด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"แต่ว่า…" หากแต่จูเสวียนจีนั้นกลับยังติดใจสงสัยอยู่มาก

"หุบปากเดี๋ยวนี้ หน้าที่ของเจ้าคือปลดอาภรณ์นางออกก็จงทำไป!"

พอถูกดุดันจริงจังจูเสวียนจีจึงปิดปากแล้วทำงานในหน้าที่ของตนเองได้เสียที ก่อนจะต้องยกมือปิดปากตนเองซ้ำลงไป เมื่อได้เห็นภายในชุดเจ้าสาวว่าร่างอรชรนี้บาดเจ็บหนักเพียงใด นอกจากศีรษะแตกเป็นแผลลึกแล้วใบหน้าของนางยังเป็นรอบก้อนหินบาดเป็นแผลฉกรรจ์จนนางเสียวท้องน้อยกับบาดแผลดังกล่าวขนาดเป็นหมอทหารผ่านบาดแผลสาหัสมากมายทุกรูปแบบ แต่คงเพราะนางเป็นสตรีใจจึงสั่นไหวกับบาดแผลที่ใบหน้าเช่นนี้อย่างมาก

"สวรรค์…นางไปพบเรื่องร้ายอันใดมากันแน่เนี่ยศิษย์พี่หย่งฉี"

เผลอหลุดปากออกมาได้เท่านั้นท่านหมอหญิงจูจึงเพิ่งได้สติเลยรีบตบปากตนเองจากนั้นจึงทำสิ่งที่ศิษย์พี่มอบหมายจนเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว กระดูกภายนอกของคนป่วยผู้นี้ไม่มีแตกหักเสียหายแต่กระดูกภายในโดยเฉพาะซี่โครงนั้นของนางหักถึงสามซีก และมีซีกหนึ่งทิ่มเข้าไปภายในปอด ยังดีว่าเป็นหยวนหย่งฉีเป็นคนรักษาหาไม่สตรีผู้นี้คงไม่รอดแล้วเป็นแน่

"นางเป็นสตรีใจสู้จริงๆ"

หยวนหย่งฉีหรือในฐานะเปิดเผยของท่านหมอผู้นี้คือเว่ยกั๋วกงพูดขึ้นโดยไม่ได้เหลียวไปมองหน้าญาติผู้น้องของตนเอง แต่ย่อมรู้อีกฝ่ายกำลังจับตามองอยู่เขาและผู้บาดเจ็บอยู่ เพราะการรักษาเร่งด่วนนี้เกิดขึ้นบนรถม้าของชินอ๋องนั่นเอง

"ที่เก็บนางมาก็เพราะเปิ่นหวางชอบที่นางสู้ไม่ถอยนี่แหละคนเช่นนี้จึงคู่ควรให้ปีศาจขาวเช่นเปิ่นหวางยื่นมือช่วยเหลือ "

คนเราหากจะสู้ไม่ถอยเช่นไรก็ไม่ยอมตายหากไม่มีห่วงหนักหนาให้ต้องกลับไปดูแลก็ต้องมีแค้นยากจะปล่อยวาง และสำหรับซ่างกวนไท่จะเป็นประเภทไหนล้วนสามารถใช้ประโยชน์ได้ทั้งสิ้น การใช้คนประเภทนี้เก้าในสิบส่วนจากประสบการณ์ของเขาล้วนสำเร็จ ดังนั้นเก็บสตรีผู้นี้มารักษาเอาไว้เขาเชื่อแน่ว่าภายหน้าต้องให้นางชดใช้อย่างเหมาะสมแน่นอน

"เปิ่นหวางชอบเลี้ยงคนประเภทนี้ที่สุด หึ!"

มุมปากละมุนละไมยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มลึกลับ สมกับสมญานามปีศาจขาวจนหยวนหย่งฉีแลเห็นคราวใดพลันขนลุกทุกครั้ง ถึงซ่างกวนไท่จะเป็นญาติผู้น้องห่างๆ และอายุน้อยกว่าเขาห้าปีแต่เชื่อเถิด เจ้าหมอนี่น่ะ ความน่ากลัวเป็นที่สองรองก็เพียงฉางตี้ฮ่องเต้แล้ว จิตใจยากแท้หยั่งถึงยิ่งนักขนาดเขาเติบโตใกล้ชิดมาตลอดยังตามไม่ค่อยจะทันแต่ละความคิดของสองพี่น้องซ่างกวนคู่นี้

คนอื่นคงไม่ต้องเอ่ยถึงทั้งที่ไม่ว่าจะซ่างกวนโทวหรือซ่างกวนไท่ล้วนเป็นบุรุษรูปงามที่ยากจะหาสิ่งใดเปรียบขนาดเขาเป็นบุรุษมองยังมีหวั่นไหวคงมิต้องเอ่ยถึงสตรี แต่เพราะพวกเขาทั้งสองมันเป็นจอมปีศาจ ผู้หนึ่งขาวผู้หนึ่งดำ ยิ่งเมื่อสามปีก่อนเคยทำเรื่องใหญ่เอาไว้ ต่อให้รูปโฉมหล่อเหลาปานเทพเซียนก็ยากจะล่อลวงคนได้

แต่อันที่จริง สองพี่น้องซ่างกวนรูปโฉมมิได้งดงามหล่อเหลาราวเทพเซียน ทว่ารูปโฉมงดงามของพวกเขานั้นคล้ายราชาปีศาจมากกว่า

"เปิ่นหวางสังหรณ์ใจว่าในไม่ช้า นางจะช่วยงานเปิ่นหวางได้ เจ้าก็รักษานางให้เต็มที่ก็แล้วกัน"

เจ้าของรูปโฉมราวกับราชาปีศาจประทานพรเอนกายหลับตาลงพึมพำออกมาเช่นนั้น แต่ใครเล่าจะรู้ดีไปกว่าตัวของพ่อปีศาจ

ฝ่ายหยวนหย่งฉีหลังได้ฟังสิ่งที่พ่อปีศาจขาวพูดออกมาทั้งหมดก็ถึงกับแอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เพราะระหว่างตายไปจริงๆ กับถูกปีศาจร้ายเช่นซ่างกวนไท่ยื่นมือช่วยเหลือเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่นางน้อยเจ้าสาวโชคร้ายผู้นี้โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่