ทาสจอมอสูร

ตอนที่ 2 (3)

ยกมือบ๊ายบายแก้มสากระคายทว่าขาวจัดแดงเถือก ไอ้บอสเพื่อนเลวเข้ามากอดคอกลับแผนก กันท่าเพื่อนมากอย่าให้รู้ว่าลับหลังแอบไปตามจีบสาวคนนั้นล่ะ ไม่งั้นเพื่อนก็เพื่อนเถอะโดนเตะแน่ วิทยาข่มขู่เพื่อนร่วมงานทางสายตา

เมื่อถึงเวลาเลิกงานวิทยาเก็บของใส่กระเป๋าพุ่งตัวออกไปยังโรงจอดรถสำหรับพนักงานทันที สตาร์ทมอเตอร์ไซด์ยี่ห้อสกูปปี้ไอกำเบรกบิดแฮนด์เบาๆ วอร์มเครื่องยนต์ส่วนสายตาก็คอยสอดส่องมองว่านางฟ้ายิ้มหวานเดินออกมาหรือยัง ทันทีที่เห็นม่านไหมเดินออกมาก็รีบคว้าหมวกกันน็อกมาสวมและขี่ตามหลังหล่อนมาจอดเทียบลงข้างๆ “เจอกันอีกแล้วนะครับ คุณไหมกำลังจะกลับบ้านเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ” หันหลังมามองแล้วส่งยิ้มซีดๆ ไปให้เพราะเมื่อยจะแย่ต้องเดินบนส้นสูงกลับบ้านด้วยตัวเอง ถึงเวลาเลิกงานแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของสีหราชเขาเข้าไร่แล้วไม่กลับเข้ามาออฟฟิตอีก แอบได้ยินพี่ๆ พนักงานคุยกันว่าเขาเข้าไร่บ่อยกว่าออฟฟิตในนั้นมีงานให้ทำมากกว่า

“ให้ผมไปส่งไปส่งบ้านนะครับ”

“อย่าเลยค่ะ ไหมเกรงใจไม่อยากรบกวน”

“เอ่อ... หรือตอนนี้คุณไหมกำลังรอใครมารับครับ” ใช้เท้าเหยียบพื้นถนนพยุงตัวรถไว้ขณะถามหญิงสาว ลองเนียนๆ ถามเผื่อสาวสวยจะมีใครในใจอยู่แล้วจะได้ไม่โดนแฟนหล่อนตามมาเอาเรื่อง

“ไม่มีใครมารับไหมหรอกค่ะแต่ไหมเกรงใจน่ะค่ะ วันนี้รบกวนคุณตั้งหลายเรื่องทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันแต่คุณก็มีน้ำใจกับไหมมาก”

อาหารมื้อแรกในที่ทำงานใหม่ก็ได้ชายคนนนี้มาชวนไปกินด้วยกันกับพี่ๆ ที่แผนกของเขา ม่านไหมไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว มีโอกาสทำความรู้จักคนอื่นจากคำแนะนำของเขา

หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มกว้างอวดฟันขาวทว่าไม่ค่อยเรียงสวย “ไม่ต้องเกรงใจครับขึ้นมาได้เลย ให้ผมไปส่งนะครับจะได้ไม่ต้องเดินกลับบ้าน” เขาถึงกับถอดหมวกกันน็อกออกมาส่งให้ทว่าหญิงสาวยกมือปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรค่ะ ที่พักของไหมอยู่ตรงนั้นเองค่ะไม่ต้องลำบากถอดหมวกกันน็อกมาให้ไหมก็ได้ คุณใส่เถอะค่ะ” บอกเล่าและชี้ปลายนิ้วยาวเรียวสวยไปยังทิศทางดังกล่าว

“ทางนั้นนอกจากบ้านคุณสิงห์ก็ไม่มีหลังไหนอีกแล้วนะครับ” หนุ่มตี๋มองตามแล้วทำสีหน้างงๆ เอ๊ะ! เขาก็ไม่ค่อยได้ผ่านไปทางนั้นซะด้วยหรือทางนั้นจะมีบ้านพักพนักงานกันนะ

“ไหมพักที่บ้านของคุณสิงห์น่ะค่ะ”

“ฮะ! พักบ้านคุณสิงห์!”

“ใช่ค่ะ เผอิญว่าไหมรู้จักคุณแม่ของคุณสิงห์เป็นการส่วนตัวน่ะค่ะ ท่านก็เลยมีเมตตาชวนไหมมาทำงานที่นี่และแบ่งห้องให้พักที่บ้าน” รีบอธิบายเพราะเห็นสีหน้าแววตาของหนุ่มตี๋ตกตะลึงเกินเหตุ

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” วิทยากระซิบแผ่วเบาอมยิ้มน้อยอมยิ้มใหญ่กล่าวเชิญหญิงสาวจากเมืองกรุงอีกครั้ง

“เส้นทางไม่ไกลมากแต่รองเท้าคุณไหมท่าทางจะไม่เหมาะกับถนนสักเท่าไหร่ ให้ผมแวะไปส่งที่บ้านเถอะนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ งั้นไหมไม่เกรงใจนะคะ”

ม่านไหมขึ้นนั่งท้ายรถแบบเอียงข้างเพราะใส่กระโปรง ไม่กล้าจับเอวเขาเลือกจับเสื้อเชิ้ตกับท้ายรถกระทั่งมาถึงหน้าทางเข้าบ้านไม้สักหลังใหญ่ ในจังหวะเดียวกันมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านทั้งคู่เข้าไปในบ้านหลังดังกล่าว มองจากตรงนี้เห็นหรอกว่าคนขับเป็นใคร ม่านไหมแอบย่นจมูกใส่คนนิสัยไม่ดีเล็กน้อยก่อนหันมาส่งยิ้มหวานให้หนุ่มใจดี