ตอนที่ 5.อดีตและความลับของเพียงออ

1602 Words

“ถ้าทำความสะอาดเสร็จ ฉันก็ว่าจะย้ายเลย” หลังนิ่งคิด เพียงออก็ตัดสินใจ เธอยื้อเวลาไว้ไม่ได้ เธอไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น และบางที นี่การเป็นการหนีครั้งสุดท้าย จากนี้ไป ไม่ว่าบุหลันจะพูดอะไร ก็ไม่มีทางทำร้ายเธอและยายทิพย์ได้อีกต่อไปแล้ว “งั้นฉันจะช่วยแกทำความสะอาดบ้านหลังนี้เอง” ดาหวันพูดเสียงขึงขัง เพียงออยิ้มแบบไม่ต้องฝืน เธอเดินเลยไปที่ท้ายรถยนต์คันเก่ง หยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดที่เตรียมไว้ออกมา “ขอบคุณนะหวัน ถ้าไม่ได้แก ฉันคงต้องเหนื่อยอีกหลายวัน” ดาหวันเบิกตาโต มองไม้กวาด ไม้ถูพื้นในมือเพียงออแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แกหลอกฉันมาช่วยแกถูบ้านใช่มั้ยออ!!” ตอนที่ 5.อดีตและความลับของเพียงออ “คุณหายไปอยู่ที่ไหนมาคะดัสติน?” บุหลันถามเสียงแข็ง เธอหลับสนิทเพิ่งตื่นได้ไม่นาน และดัสตินก็หายตัวไป เขาไม่ได้อยู่ในห้องของเธอ หรือนอนในที่ที่เธอเตรียมไว้ให้ “ผมต้องรายงานให้คุณทราบทุกเรื่องหรือไงหลัน” ดัสตินตอบเสียงแข็ง บุหลันผวา รีบแก้ตัวพัลวัน “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ คุณไม่คุ้นเคยกับที่นี่ หลันก็คุณตกอยู่ในอันตราย” ดัสตินยิ้มมุมปาก ปรายตามอง “คุณลืมไปแล้วเหรอหลัน ถึงผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ผมก็เป็นคนที่มีเชื้อชาติแบบเดียวกับคุณส่วนหนึ่งนะ แม้ผมจะได้กลับมาเยือนที่นี่ในรอบสิบปีก็ตาม” “คุณหมายความว่าไงคะ หลันงง?” บุหลันมึนตึบ ครั้งแรกที่ได้รู้จักดัสติน เธอก็สะดุดใจนิดหน่อย ผู้ชายต่างชาติมีความพยายามสูงก็จริง แต่ดัสตินที่เธอรู้จักไม่ได้พยายามอะไรเลย เขาพูดภาษาของเธอได้ ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันแล้ว “คุณรู้ชื่อเต็มของผมมั้ยครับ?” ดัสตินถาม พร้อมกับยิ้มมากขึ้น ดาหวันขมวดคิ้ว เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย เธอตัดสินใจคบหากับดัสตินเพราะทุกอย่างรอบตัวเขา ‘แพง’ ผู้ชายโปรไฟล์ดีแบบนี้ เธอปล่อยผ่านก็โง่เต็มกลืน “ผมชื่อดัสติน ธนา คอนเนอร์ครับ” “คุณเป็นลูกครึ่งเหรอคะ? หลันไม่เคยรู้เลย” เป็นอีกครั้งที่ดัสตินยิ้มแปลกๆ รอยยิ้มนั่นขัดตาบุหลัน แต่เธอพยายามมองข้าม “ครับ แม่ผมเป็นคนไทย และตอนนี้ท่านก็อยู่ที่ไทยนี่แหละ” มันเป็นเรื่องส่วนตัว ดัสตินไม่เคยป่าวประกาศ แต่คนที่สนิทกับเขาจะรู้ดี บุหลันไม่ใช่คนที่เขาตั้งใจสนิทด้วย หล่อนก็เป็นแค่ทางผ่านเหมือนผู้หญิงหลายๆ คนที่เขารู้จัก “โอ ดีเลยค่ะ คงมีสักวันที่หลันจะได้มีโอกาสเจอทั้งสองท่าน ใช่มั้ยคะดัสติน” ดัสตินไหวไหล่ เดินผ่านบุหลันไป “ผมง่วงแล้ว ขอตัวนะ” บุหลันเดินตาม “คุณนอนคนเดียวเป็นด้วยเหรอคะ?” “ผมนอนคนเดียวมาตั้งแต่เริ่มเป็นหนุ่ม พ่อกับแม่ผม ไม่ชอบให้ลูกชายไปนอนขวางทางท่านหรอก” ดัสตินตอบ เขากดยิ้มมุมปากรู้ทันความคิดของบุหลันแค่แกล้งทำเป็นโง่ เวลานี้เขาไม่อยากสานสัมพันธ์กับบุหลันเสียแล้ว เขามีเป้าหมายใหม่ที่น่าสนใจมากกว่า “หลันนอนไม่ดิ้นหรอกค่ะ” ดัสตินถอนใจ “มันน่าเกลียดน่ะ ถึงผมจะไม่คุ้นกับวัฒนธรรมของที่นี่นัก แต่แม่ผมย้ำให้ฟังตลอด หากท่านมีเวลาว่างอบรมผม ‘คนที่นี่ถือ’ ไม่ใช่เหรอ เราสองคนยังเป็นแค่เพื่อนกันอยู่นะ” บุหลันหน้าชากับคำพูดธรรมดา แต่ออกจากปากคนไม่ธรรมดาอย่างดัสติน เธอยิ้มแห้งส่งให้ ยอมปล่อยให้ดัสตินเดินเข้าไปในห้องนอน โดยไม่มีตนเองอยู่ด้วย “อารมณ์เสียอะไรอีกล่ะ?” เสียงแหบทรงพลังถามจากทางด้านหลัง บุหลันหมุนตัวไปมอง ก่อนจะเบ้ปากใส่ “ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอคะคุณพ่อ” พงศกรขมวดคิ้ว พ่นลมหายใจออกจากช่องจมูกแรงๆ “รู้เหมือนกันเรอะว่าฉันต้องไปทำงาน” ชายสูงวัยตอบเสียงกระแทก “คุณพ่อนั่นแหละค่ะ อารมณ์เสียอะไรมา!!” บุหลันเดินตามบิดา ที่เดินหน้าตึงลงบันได “ยัยหลัน นับวันแกจะทำตัวเหลวแหลกจนฉันแทบทนไม่ไหวแล้วนะ” พงศกรปรายตามองไปด้านบน “คุณพ่อคะ ดัสตินเขาไม่ใช่ธรรมดานะคะ หากหลันจับเขาอยู่ หลันคงได้สบายไปทั้งชาติ” พงศกรมองสบตาบุตรสาว “พ่อขอเตือนนะยัยหลัน ผู้ชายน่ะ หากเขาต้องการเราจริง เขาไม่ทำตัวแบบนี้หรอก แกพาไอ้หมอนั่นมาอยู่ที่นี่กี่วันแล้ว แกคิดจะพามันมาเจอผู้หลักผู้ใหญ่บ้างไหมหะ!!” “คุณก็อย่าดุลูกสิคะ ยัยหลันก็บอกแล้วนี่ เขามาพักผ่อน” พิมพลอยรีบแก้ตัวแทนบุตรสาว นางรินกาแฟควันกรุ่นส่งให้สามี “มันก็ควรมีกาลเทศะไม่ใช่หรือไง” พงศกรแย้ง “เขาเป็นต่างชาตินะคะคุณ” พิมพลอยออกตัวแทน บุหลันเลยเก็บปากเงียบ หากบิดารู้ว่าดัสตินรู้จักประเทศนี้ดี เธอคงต้องทนฟังบิดาบ่นอีกนาน “ท่าทางก็ไม่ได้มั่งมีอะไรนักหนา มันตั้งใจมาหลอกแกหรือเปล่าหะยัยหลัน?” พงศกรถามบุตรสาว “พ่อคะ พ่อเคยได้ยินชื่อบริษัทคอนเนอร์กรุ๊ปมั้ยคะ?” บุหลันถามแบบเป็นต่อ พงศกรขมวดคิ้ว “ฉันพอรู้จักนะไอ้บริษัทนี้น่ะ” “ใช่ไหมละคะ บริษัทของดัสตินเขาดังจะตาย การเข้าถึงตัวเขาน่ะยากกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก การที่เขายอมมาเที่ยวที่บ้านเรานี่ คือโชคก้อนใหญ่หล่นทับเลยนะคะ” บุหลันคุยโอ่ “แกแน่ใจนะว่าไอ้หมอนั่นมันตัวจริง ไม่ใช่มาหลอกแก” “พ่อคะ หลันมีอะไรให้เขาหลอกล่ะคะ หากเทียบฐานะกับคอนเนอร์ พิณไพโรจน์ของเราอยู่แค่ปลายแถวเองค่ะ” “เขารวยขนาดนั้นเลยเหรอยัยหลัน?” พิมพลอยถามแทรก “ค่ะแม่ หลันเคยไปงานกับดัสตินครั้งหนึ่ง มันยิ่งใหญ่จนแม่คาดไม่ถึงแน่ค่ะ” “แล้วลูกไปรู้จักกับคนระดับนี้ได้ยังไงละ?” พิมพลอยไม่วายสงสัย “พรหมลิขิตมั้งคะ” พอพูดจบบุหลันก็หัวเราะร่วน “ถ้าเขาชอบแกจริงก็ดี ไม่ใช่แค่หลอกฟันแน่นะ” พงศกรยังไม่ไว้ใจ “ต่อให้เป็นแค่ทางผ่าน หลันก็น่าจะได้ติดมือมาไม่น้อยแหละค่ะคุณพ่อ” บุหลันตอบ เท่าที่ตามข่าวดัสติน เขาไม่ใช่คนตระหนี่ ผู้หญิงที่เคยผ่านเขา หลายคนตั้งตัวได้เลย เธอหลอกล่อเขามาที่บ้านตนเองได้ หากคิดกอบโกย คงรวยไม่รู้เรื่อง และยิ่งดัสตินสนใจเธอจริงจัง ซิลเดอเรลล่าที่ว่าโชคดีคงต้องชิดซ้าย “พ่อไม่ชอบให้แกพูดแบบนี้นะยัยหลัน แกเป็นผู้หญิง” พงศกรปราม ท่าทางก๋ากั่นของบุตรสาว เขาทำใจให้ชินไม่ได้สักที “คุณกลัวว่าบาปกรรมของคุณ จะทำให้ลูกจะโชคร้ายเหรอคะ” พิมพลอยพูดกระแทกใส่หน้าสามี “บาปกรรมอะไรของคุณ ไร้สาระน่า” พงศกรแสร้งปึงปัง กลบเกลื่อนความผิดบางอย่างของตนเอง “แม่ไม่ต้องห่วงหลันหลอกค่ะ หลันไม่มีทางโง่เหมือน...” บุหลันหยุดพูด มองสบตาบิดา พร้อมกับยิ้มมุมปาก พงศกรหน้าซีด รู้สึกวูบวาบไปทั้งหน้า เขามองหน้าภรรยา พลางเม้มปากแน่น “หลันรู้ความจริงแล้วค่ะ อย่าโกรธคุณแม่เลย หลันสงสัยมาตั้งแต่เด็กแล้ว มากระจ่างเอาตอนโต คุณปู่เมตตากาฝากสองคนนั่นมากเกินเจ้านายที่จิตใจดี ให้แม้กระทั่งที่ซุกหัวนอน หากคุณปู่ไม่ตายไปก่อน นังเด็กนั่นคงได้รู้ความจริง เหมือนที่หลันรู้แล้ว” “บุหลัน!!” พงศกรครางเสียงแห้ง “ไม่ต้องห่วงค่ะ หลันจะเขี่ยนังนั่นออกไปจากที่นี่ให้ได้ หลันไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้ามัน หลันเกลียดนังนั่นที่สุด!!” “หลันจะทำอะไรลูก” พิมพลอยกระซิบถาม “หลันไล่นังนั่นออกไปจากบ้านหลังนั้นแล้วค่ะ” “ทำแบบนั้นไม่ได้นะ” พงศกรแย้ง “ทำไมคะ ทำไมหลันจะไล่มันออกไปไม่ได้” บุหลันถามกลับ “คุณปู่ของลูกน่ะสิ ในพินัยกรรมของท่านระบุไว้ ห้ามไล่นังแก่ทิพย์กับเด็กนั่นออกไปจากพิณไพโรจน์” พิมพลอยตอบบุตรสาว “มีใครรู้คำสั่งเสียของคุณปู่บ้างละคะ” “มีพ่อ แม่แล้วก็ทนาย” พิมพลอยตอบ “นังนั่นกับนังแก่ทิพย์ไม่รู้ใช่มั้ยคะแม่” “ใช่ นังกาฝากสองคนนั่นไม่รู้” “แบบนี้ ทำไมเราจะไล่มันสองคนออกไปไม่ได้ละคะ” พงศกรพูดไม่ออก เขารู้สึกเวทนาเพียงออนิดหน่อย แต่เมื่อนึกถึงวีรกรรมของผู้หญิงที่ให้กำเนิดเพียงออ โทสะในใจของเขาก็ลุกกระพือขึ้น ผู้หญิงคนนั้นทำให้เขากลายเป็นคนโง่ ในสายตาบิดามีแต่ความผิดหวัง เขาให้อภัยผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ความชิงชังนั่นเลยโถมใส่เพียงออแทน “อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ อย่าให้มายุ่งกับพ่อก็แล้วกันนะ” พงศกรพูดเสียงกระแทก เดินปึงปังออกไป “พ่อแก พูดเรื่องนี้ไม่ได้เลย คงอาย” บุหลันยิ้มเย็น บิดาถูกความโกรธครอบงำ ต้องยกความดีความชอบให้ผู้หญิงคนนั้น ความเลวที่หล่อนทำไว้ เลยทำให้สายเลือดที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง รับผลกรรมไปเต็มๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more