ดัสตินขังเพียงอออยู่บนเตียงสามวันเต็มๆ เขาสูบความหวานบนร่างกายของเพียงออแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพียงออเสียอีกที่ไร้เรี่ยวแรง เธอถูกทรมานด้วยเปลวไฟพิศวาส จนสติสตางค์กระเจิดกระเจิง วันนี้เพียงออเลยพยายามตั้งสติ เธอไม่ได้โผล่หน้าไปหายายทิพย์สามวันเต็ม ตอนนี้ยายทิพย์คงกำลังกระวนกระวาย
“ขอออไปหาย่าสักสองสามชั่วโมงได้ไหมคะ?”
ดัสตินตวัดตามองผ่านหน้าเพียงออตาขวาง หญิงตรงหน้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่พยายามเหลือเกินที่จะไปให้พ้นหน้าเขา หล่อนไม่ได้หลงเสน่ห์เขาจนโง่หัวไม่ขึ้นเหมือนผู้หญิงรายอื่น ทั้งที่ดัสตินปรนเปรอหล่อน มากกว่าที่เขาเคยทำกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตนเอง
“ทำไมต้องไป”
“คุณคะ ออไม่เจอย่ามาสามวันแล้วนะคะ” เพียงออท้วงเสียงอ่อย
“เธอไม่ใช่หมอสักหน่อย ถึงเธอไม่ไป ย่าเธอก็มีคนคอยดูแล”
“ค่ะ ออไม่ใช่หมอ แต่ออเคยไปหาย่าทุกวัน ออหายไปแบบนี้ย่าคงเป็นห่วง”
“ก็ได้ ผมไปด้วย จะได้กลับพร้อมก
