"ขอบคุณมากๆ สำหรับมื้อค่ำ...ผมเห็นจะต้องขอตัวกลับก่อน ส่วนฤกษ์กับพิธีการนั้นผมจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด คุณประไพไม่ต้องห่วงนะ จะไม่มีใครมาพูดจาดูถูกคุณประไพกับหนูเพิร์ลได้แน่ๆ"
"ขอบคุณค่ะเจ้าสัว...เจ้าสัวช่างเป็นคนดีจริงๆ" พูดพลางปลายหางตาของประไพก็ปราดมองไปยังสงกรานต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ้าสัวแต่สายตานั้นจ้องบุตรสาวของนางราวกับจะกลืนเก็บไว้กับตัว
"ผมอยู่นี่นะป๊า" ทุกคนหันมองเขาเป็นตาเดียวกัน
"เอ่อ..." รัตติกาลหน้าแดงก่ำ หล่อนอายจนหายใจติดขัดกับความใจกล้าหน้าด้านของว่าที่สามี ขนาดเดินมาส่งถึงบ้านจะขึ้นรถอยู่แล้วเขายังหาเรื่องให้หล่อนไม่เป็นอันต้องอยู่เป็นสุข
"ดิฉันว่า...มันจะน่าเกลียดไปไหมคะ นี่ก็เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสองวันเลย" ประไพแทรกขัด นางรู้แล้วว่าทำไมเจ้าสัวถึงมั่นใจนักหนาในตัวสงกรานต์ที่มีใจให้กับบุตรสาวของนาง
เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในบ้านจนถึงตอนนี้ สายตาของชายหนุ่
