สถานที่แห่งนี้รโหฐานและกว้างใหญ่ เหมือนโรงแรมมีระดับ แต่กลับร้างผู้คน...
หล่อนสาดสายตามองสำรวจรอบๆ ไม่พบว่ามีกระจกหรือหน้าต่างให้มองเห็นออกไปด้านนอก ทุกอย่างห้อมล้อมด้วยกำแพงทั้งสิ้น จนหล่อนไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามันตั้งอยู่บริเวณไหนของผืนแผ่นดิน
สงกรานต์พาหล่อนเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ซึ่งมีพนักงานสาวแต่งชุดไทยคอยให้การต้อนรับดูแล ไม่มีใครทั้งนั้นในห้องนี้ทั้งๆ ที่ยังมีโต๊ะอื่นๆ เอาไว้รองรับแขกผู้มาเยือน
ดูลึกลับ...วังเวง
"อยากกินอะไรก็สั่ง...เรามีเวลาที่นี่ไม่มากนัก" นั่นก็เพราะเขายังไม่ต้องการให้ใครทราบว่ามีหญิงสาวคนสำคัญมาอยู่ในการดูแล
"ฉันไม่หิว" หล่อนตอบสั้นๆ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
"ไม่หิวก็ต้องกิน ถ้าไม่กินคุณจะตาย"
"ก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอยู่"
"อย่าต่อปากต่อคำเลยเพิร์ลไม่มีประโยชน์หรอก" สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น ดูเครียด หญิงสาวจึงยอมเปิดเมนูและสั่งอาหารง่ายๆ มาแค่อย่างสอ
