Yaşarken Ölmek

1.bölüm

Selam, ben Neşe!

Hikayeme hoş geldiniz.

Ben 17 yaşındayım, lise son sınıf öğrencisiyim ve Fenerbahçeliyim.

Hayatım, Fenerbahçe gibi... Tam kazanmak üzereyken kaybediyorum. Yine kazanmak dileğiyle kalkıyorum, ama yine kaybediyorum.

Aslında ismimin hakkını veren, neşeli bir kızdım, ta ki Rüzgâr’ı görene dek.

Rüzgâr, uzun boylu, zayıf, kara kaşlı, kara gözlü... Kısacası, yakışıklı bir çocuktu. Tabii, yakışıklılığı kadar çapkındı da. Şeytan tüyü mü var onda bilmiyorum ama aslında şeytan tüyüne gerek yok. Çünkü kendisi zaten şeytan ve illa bir yerinde tüyü vardır. Ona hakkımı helal etmiyorum.

Hayatımın en güzel yıllarını mahvetti. Onunla karşılaştığım ve birlikte yaşadığım anılar için pişman mıyım? Hayır, değilim. Çünkü güzel anılarımız da vardı.

Hikayeme en baştan başlayalım.

Ben 9 yaşındaydım. Bir yakın arkadaşım vardı, hâlâ da var. Çok güzeldi, şimdi de öyle. Arkadaşımın adı Gökyüzü. Aslında kendisi gökyüzü gibi berraktı, yani o da isminin hakkını veriyordu. Tabi arkadaşım aynı zamanda kuzenim oluyor. Rüzgâr ise onun abisiydi. Ona o zamanlar aşık oldum, ama o beni görmedi bile. Ahmak! Benim gibi bir kızı nasıl görmezsin?

Neyse, ona bir şey demedim çünkü hâlâ küçüktüm ve aşkın ne olduğunu bilmiyordum. Ama sadece bir şey hissediyordum; içim kıpır kıpır oluyordu onu görünce ve o his sadece onu görünce oluyordu.

Arkadaşım Gökyüzü'ne de söyleyemezdim, çünkü ona söylesem hemen küserdi.

Gökyüzü küçükken bayağı sertti, beni görmüyordu sanki. Bizim bir tane daha arkadaşımız vardı, adı Esra. Aslında Esra’yla hiç anlaşmıyordum, yani sevmiyordum onu. O da beni sevmiyordu, hâlâ da sevmediğine eminim. Çünkü açığımı bulunca hemen sırtımdan vuruyordu. Gökyüzü için ona katlanıyordum. Çünkü Gökyüzü'nü çok seviyorum ama Gökyüzü de beni o kadar seviyor muydu bilmiyorum. Yani sanki benden fazla Esra’yla takılıyor ve Esra’yı çok önemsiyordu. Üç kişilik grupta dışlanmışım gibi hissetmeye başladım.

Agresifleştim, Gökyüzü beni sevmiyor gibi hissediyordum. Ben agresifleşince Gökyüzü bana daha da kızıyordu ve kendimi daha da dışlanmış gibi hissetmeye başladım.