เรื่องเล่าหลังเที่ยงคืน บทที่1.

1583 Words

เรื่องเล่าหลังเที่ยงคืน บทที่1.วันหยุดยาวที่แสนน่าเบื่อ อัญยิกาเพิ่งเรียนจบชั้นมัธยมปลาย เธอมีเพลนว่าจะเรียนต่อในรั้ววิทยาลัย’ แต่ยังไม่ถึงเวลาเปิดเทอมนั่นเอง ช่วงวันหยุดยาวๆ ในเทศกาล มันน่าเบื่อสำหรับหญิงสาววัยรุ่นที่ไม่ชอบการสังสรรค์ เธอเป็นบุตรสาวคนสุดท้องของบิดาที่ดำรงตำแหน่งเป็นผู้ใหญ่บ้าน มีพี่ชายที่เป็นหนุ่มเต็มตัวหนึ่งคน เขาชื่ออำนาจหรือพี่อ่ำนั่นเอง บ้านของเธอฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนถึงขั้นต้องกู้ยืมมาเรียน อัญยิกาคือความหวังของครอบครัว บ้านของเธอมีอาชีพทำนา มีสวนผักขนาดย่อมๆ ที่มารดาของเธอปลูกเลี้ยงชีพ ปีนี้หน้าแร้งมาเร็วกว่าที่คิด แค่เดือนเมษายน น้ำในลำคลองก็แทบเหือดแห้ง อากาศก็ร้อนระอุเสียจนไม่อยากขยับตัวทำอะไร ทุกวันหลังทำงานบ้านเสร็จ อัญยิกาก็จะมานอนเล่นใต้ต้นไม้ที่บิดาผูกแปลไว้ให้ เธออ่านหนังสือเพลินๆ จนบ่ายกว่าๆ คนที่ไม่เห็นหน้ามานานเพราะเขาไปเรียนในเมืองก็โผล่มาให้เห็น เสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่แต่งท่อไอเสียใหม่ เสียงที่ดังผ่านท่อที่ประดิษฐ์ขึ้นมาเองเลยดังมากกว่าปกติ สาวรุ่นขมวดคิ้ว เปรยลอยๆ ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าคนขับ “มันจะแต่งเสียงให้ดังจนคนตายนอนสะดุ้งเลยหรือไงวะ” อัญยิกาอ่านหนังสือต่อเธอกำลังเพลินจนลืมๆ เสียงแผดแสบแก้วหูนั่นไปเลย จู่ๆ แปลที่นอนก็ถูกใครบางคนไกวแรงๆ หญิงสาวผวาเตรียมจะโวย “บ่นเป็นยายแก่เลยนะ เพิ่ง18เองไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มๆ กลั้วเสียงหัวเราะ กับใบหน้าที่ชะโงกมาอยู่เหนือแปลนอน ผู้ชายหนุ่มรุ่นอ่อนแก่กว่าเธอไม่เกิน3ปี เด็กผู้ชายที่สาวๆ ทั้งหมู่บ้านรุมกรี๊ด หากชายผู้นั้นปรากฏตัว ‘พี่บอย’ บวร มีชื่อเล่นว่าบอย เป็นบุตรชายของเจ้าของตลาด เขากำลังเรียนในเมือง และนี่เป็นวันหยุดยาวๆ หลายวัน ชายผู้นี้เลยถือโอกาสกลับมาเที่ยวที่บ้านก็ได้ “พี่บอย” อัญยิกาก็เหมือนสาวรุ่นคนอื่น เธออยู่ในกลุ่มที่แอบปลื้มบุตรชายเจ้าของตลาดนี่เช่นกัน “พี่เห็นนอนแปลคนเดียวเลยแวะเข้ามาคุยด้วย” มันไม่อะไรเลยหากใจเจ้ากรรมของเธอยังหลงใหลเขาเหมือนเดิม บวรโตกว่าเก่า รูปร่างดีขึ้น ไม่ได้ผอมเก้งก้างและดูเหมือนว่าจะขาวขึ้น การแต่งตัวดีเหมือนวัยรุ่นในเมือง บุตรสาวผู้ใหญ่บ้านปรายตามองรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ใกล้ๆ ตนเอง เสียงแผดกกหูดังมาจากท่อไอเสียมอเตอร์ไซค์คันนี้นี่เอง “กลับมาเที่ยวบ้านเหรอพี่” หลังปรับความตื่นเต้นกลับมาอยู่ในโหมดปกติได้ อัญยิกาก็ทักทายคนมาใหม่แก้ขัดเขิน “อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เดินไปทิ้งตัวนั่งบนแคร่ไม้ไผ่ อัญยิกาเลยต้องทรงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังไม่ลงจากแปล เธอสวมกางเกงขาสั้น ใส่เสื้อยืดสีสดสบายๆ แต่ที่เธอไม่รู้ เพราะตัวเองไม่ใส่ใจ กางเกงขาสั้นร่นขึ้นสูง ยิ่งช่วงลุกขึ้นนั่ง ขากางเกงถลกขึ้นไปกองรวมกันอยู่ที่โคนขา เน้นรูปรอยกลางหว่างขาของเธอจนนูนเด่นขึ้นมา คงเป็นเพราะบวรเป็นหนุ่มเต็มตัว เขาอาจจะมีประสบการณ์เรื่องเพศตรงข้ามมาบ้าง หนุ่มรุ่นจึงแอบชำเลืองมองบุตรสาวผู้ใหญ่บ้านบ่อยครั้ง เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอถี่ๆ จนลูกกระเดือกวิ่งพล่าน เมื่อเห็นความลับของสรีระเพศหญิงที่นูนเด่นเตะตา “ไม่ออกไปเที่ยวข้างนอกเหรอ?” “ไม่ล่ะ แดดร้อน” ผิวของเธอค่อนข้างคล้ำ อัญยิกาเลยไม่ชอบที่จะออกไปตากแดด เพราะมันทำให้ผิวของเธอสีเข้มขึ้น “น่าเบื่อเนอะ นึกว่าจะมีอะไรสนุกๆ” ชายหนุ่มบ่น เขาเอนกายลงนอน อัญยิกาตาเบิกโพลง การนอนราบไปกับพื้นแคร่ ทำให้เป้ากางเกงของเขาดูสูงกว่าจุดอื่น ไอ้ที่เป็นความลับของเพศชายก็เลยลอยเด่นขึ้นมา เธอใจเต้นตึกตัก จ้องตาไม่กะพริบกับบางอย่างที่อยู่ตรงเป้ากางเกงของเขา “บ้านนอกก็แบบนี้แหละ” เสียงของเธอแหบแห้งคงเพราะเกิดความรู้สึกแปลกๆขึ้นมานั่นเอง มีน้ำเหนียวไหลเยิ้มออกมาจากส่วนลี้ลับ บริเวณนั้นดูดตอดจนเธอต้องเกร็งตัว แต่กลับรู้สึกเสียววาบขึ้นมา แถมกลีบเนื้อที่เบียดชิดกันกลางหว่างขาขมิบเข้าหากันแบบอัตโนมัติสร้างความสยิวซ่านเพิ่มขึ้น จนอัญยิการู้สึกอึดอัด ปฏิกิริยาแบบนี้เพิ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรก นับตั้งแต่เห็น...เธอกลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้าจินตนาการต่อ “ไม่รู้ไอ้พวกนั้นหายหัวไปไหนหมด” ชายหนุ่มบ่นถึงกลุ่มแก๊งหนุ่มรุ่นๆ ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน “คงรวมตัวกันอยู่ที่ร้าน...นั่นแหละพี่” อัญยิกาออกความเห็นเสียงเธอแผ่วหวิวเลยทีเดียว ช่วงนี้แก๊งวัยรุ่นนิยมไปที่ริมเขื่อน มีร้านอาหารเปิดใหม่ และเป็นสถานที่เหมาะสำหรับจีบสาวเมื่อร้านนั้นตั้งอยู่ใกล้สวนสาธารณะ มีผู้คนออกไปวิ่งออกกำลังกายที่นั่นพอสมควร “ตอนเที่ยงนี่นะ” บวรท้วง เขาทรงตัวขึ้นนั่ง ทันได้เห็นสายตาอยากรู้ของอัญยิกาเข้าพอดี เขาอมยิ้มแสร้งแอ่นตัวสูงขึ้น หญิงสาวเสหลบตา ใจเธอเต้นแรงมากกว่าเก่า ไม่ได้คิดไปเองไอ้ที่นั่งจ้องอยู่มันเหมือนจะเคลื่อนไหวได้ ไอ้ที่โป่งนูนอยู่นั้นเหมือนมันจะพยายามขยับตัวอยู่ด้านใน ‘พกปลาช่อนมาในเป้ากางเกงหรือไงหะ’ เธอแค่นว่าหนุ่มรุ่นพี่ในใจ “ไอ้อ่ำล่ะ อยู่ที่นั่นด้วยไหม?” สาวรุ่นไหวไหล่ “ไม่รู้สิ อัญไม่ค่อยรู้หรอก พี่อ่ำไม่ไหนมาไหนไม่เคยบอกสักที” “พ่อ แม่ล่ะ?” เสียงถามต่อเหมือนกำลังซักประวัติของเธอ “พ่อแม่ไปบ้านญาติค่า” เธอตอบ เผลอใช้เสียงสูง “งั้นก็อยู่กันแค่สองคนสินะ” “ค่ะ” เธอตอบก่อนจะเงยหน้ามองหนุ่มรุ่นพี่ เมื่อเขาทรงตัวยืนขึ้น “ค่ำๆ จะแวะมาใหม่ บอกไอ้อ่ำด้วยล่ะ จะหิ้วเหล้ามากินกับมัน” สาวรุ่นย่นจมูก หน้าเทศกาลมีแต่คนเมา นั่นเป็นอีกข้อที่เธอเบื่อวันหยุดยาวๆ เพราะทุกทิศรอบตัว มีแต่เสียงพูดคุยของคนที่มีสติไม่เต็มร้อย ข้ออ้างในการดื่มของผู้ชายนั่นแหละ ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจ พวกเขาก็หาเหตุเพื่อดื่มสุราเท่านั้นเอง พี่ชายของอัญยิกากลับมาเกือบค่ำ เธอเลยตะโกนบอกเขาตอนที่จูงรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งของตัวเองออกมาจากที่จอด “พี่อ่ำ พี่บอยบอกจะแวะมาหาตอนมืด” “เหรอ มันมาเมื่อไหร่ล่ะ” อำนาจยื่นหน้ามาถาม เขายืนอยู่ที่ระเบียงบ้าน “ไม่รู้ แวะมาบอกตอนเที่ยง” “จะไปไหนล่ะนั่น มืดแล้วนะ” เสียงพี่ชายท้วง “ไปบ้านแก้ว เดี๋ยวมา” อัญยิกาตะโกนตอบ เธอมีเรื่องจะถามเพื่อน และต้องการหลบหน้าบวรด้วย “รีบกลับล่ะ มืดแล้วมันอันตราย” หญิงสาวย่นจมูก บ้านนอกแบบนี้จะมีอันตรายได้ไง เธอเถียงในใจไม่ได้พูดออกมา “แก้ว...ฉันมีเรื่องจะถาม” หลังนั่งบนเตียงนอนเพื่อน อัญยิกาก็รีบพูด ก่อนที่ความกล้าของตนเองจะหมดลง “ถามอะไรวะ?” แก้วกัลยาถามกลับ “คือ...” พอถูกจ้องหน้าความกล้าที่เคยมีก็เริ่มหด “คืออะไรล่ะ?” แก้วกัลยาถามย้ำ “จะพูดไงดีวะ มันอายอะ!” สาวรุ่นกล่าวเสียงอุบอิบ “จะอายอะไร แกอยู่กับฉันแค่สองคนเอง” แก้วกัลยาบ่นอุบ แต่กลับขยับเข้ามาใกล้ พอจะเดาได้ เรื่องที่อัญยิกาอยากถาม ต้องเป็นเรื่องลับๆ ที่กระดากแม้แต่การพูดถึง “แหม...อย่ายึกยักน่ะ ฉันเกร็งจนเยี่ยวเหนียวไปหมดแล้ว อยากถามอะไรก็ถามมา” สาวรุ่นรีบกระตุ้น ต่อมอยากรู้เริ่มทำงานหนัก “มันอายโว้ย!!” อัญยิกายกมือปิดหน้า ส่ายหน้าแรงๆ เพราะเรื่องที่อยากรู้มันลึกลับและชวนสยิว “อ้อ...ฉันรู้แล้ว” เพื่อนสาวอมยิ้ม เดินไปนั่งด้านข้าง พร้อมกับกระซิบข้างหูจนอัญยิกาผงะ “แกอยากรู้เรื่องผู้ชายเหรอ?” “ยัยแก้ว!!” “ไม่ต้องมาอาย มีแค่แกกับฉันสองคน มีคนอื่นที่ไหนล่ะ” แก้วกัลยาบ่นอุบ เรื่องของผู้ชายใครๆ ก็อยากรู้ทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ไปขอดูดื้อๆ ไม่ได้ ไม่มีผู้ชายคนไหนเปิดให้ดูฟรีๆ มันต้องแลกด้วยบางอย่างที่ชวนสยิว “ใครกระตุ้มต่อมอยากรู้ขึ้นมาล่ะ ฉันไม่เคยเห็นแกกระวนกระวายแบบนี้นี่” แก้วกัลยาซักต่อ “พี่บอยสิ!!” อัญยิกาตอบเสียงกระแทก “ลูกชายเจ้าของตลาดน่ะเหรอ เกี่ยวตรงไหนวะ?” มันก็น่าที่จะอยากรู้หรอก เท่าที่แก้วกัลยาจำได้ ผู้ชายที่อัญยิกาเอ่ยถึง รูปหล่อ พ่อรวย และน่าจะ...อืม เธอหยุดคิด เพราะความคิดกำลังเตลิด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more