นักฆ่ามาเฟีย

บทนำ

“มิรัน”

“ลูกรู้ไหม อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุด?”

ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาววัยสิบขวบ ด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข ที่ได้กลับมาฉลองวันเกิดกับลูกสาวที่รัก ใบหน้าของชายวัยกลางคน ยังคงจ้องมองแก้วตาดวงใจเพียงดวงเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตของตนเอง

“ชีวิตค่ะ ชีวิตคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”

ลูกสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มตอบกลับ ก่อนจะย้ายร่างเล็กที่เปรียบเสมือนผ้าขาวเข้าไปสวมกอดบุพการีอันเป็นที่รัก

“ใช่แล้ว ชีวิตสำคัญที่สุด โดยเฉพาะชีวิตของตัวเอง”

มือหยาบที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น วางลงบนศีรษะของลูกสาวตัวน้อย แล้วส่งมอบสัมผัสรักบริสุทธิ์ จากพ่อสู่ลูก

“สัญญากับพ่อเรื่องหนึ่งได้ไหม ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลูกต้องรักษาชีวิตของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าเจ็บ อย่าป่วย อย่าปล่อยให้ชีวิตดำดิ่งลงเหวลึก จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ปราศจากโรคภัย ลูกคิดว่าทำตามที่พ่อร้องขอได้ไหม มิรัน?” น้ำเสียงแน่นหนัก เอ่ยถามลูกสาวในอ้อมแขนตน

“ทำได้ค่ะพ่อ หนูสัญญา ว่าหนูจะทำตามที่พ่อบอกทุกอย่าง พ่อเองก็ด้วยนะคะ อย่าเจ็บ อย่าป่วย อย่าปล่อยให้ชีวิตของพ่อดำดิ่งลงเหวลึก หนูอยากให้พ่อใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ปราศจากโรคภัย พ่อคิดว่าทำตามที่หนูร้องขอได้ไหมคะ?” ประโยคที่เหมือนกัน ทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับคลี่ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู และทึ่งในความหัวไวของลูกสาวตัวน้อย ทว่ารอยยิ้มนั้น ก็ต้องจางหาย กลายเป็นสีหน้าเคร่งขรึม แววตาที่แสนอบอุ่น เปลี่ยนเป็นแววตาของนักฆ่า เพียงเสี้ยววินาทีกระบอกปืนสีดำก็ถูกยกขึ้นมาจ่อเล็งไปที่เงามืดมุมห้อง

“มึงต้องการอะไร?”

เจ้าของอ้อมแขน กอดรัดร่างลูกสาวแน่นขนัด มือตั้งมั่น พร้อมจะจัดการเศษสวะที่มายุ่งวุ่นวายกับลูกสาวตัวน้อย

“มึงก็น่าจะรู้ ว่าสิ่งที่กูต้องการคืออะไร”

เสียงทุ้มต่ำของชายปริศนาตอบกลับ ลูกสาวจะหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น แต่ก็ถูกผู้เป็นพ่อกดใบหน้าแนบเอวสอบ

“อย่ามายุ่งกับลูกกู ลูกกูไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้”

พ่อควบคุมเสียงให้อยู่ในระดับการสนทนา เพื่อที่จะไม่ทำให้ลูกสาวเกิดอาการตื่นกลัว สองมือขาวบอบบาง กำเสื้อเชิ้ตสีขาวของพ่อเอาไว้แน่น ริมฝีปากขยับเขยื้อน ขอพรจากพระเจ้าให้พาผู้ชายน่ากลัวคนนี้ไปให้พ้นจากบ้านของเรา

“ถ้าลูกมึงไม่เกี่ยว แล้วใครเกี่ยวกันละ?”

“มีอะไรมาจัดการที่กู แต่มึงห้ามยุ่งกับลูกกูเด็ดขาด”

“สอนให้ลูกสาวเห็นความสำคัญของชีวิต ไหง๋ถึงเอาชีวิตตัวเองมาออกรับแทนลูกสาวได้ละ หึ! ไอ้ลูกหมา จะเล่นบทพ่อที่แสนดีงั้นสิ?” เจ้าของเสียงเริ่มเดินเข้ามาใกล้ขึ้น จนได้ยินเสียงรองเท้าหนังหยุดอยู่ด้านหลังพร้อมเสียงลมหายใจ

“หยุดพล่าม แล้วไสหัวไปซะ”

“มึงอาจจะลืมไปว่า…มึงไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งแล้ว ปัง!”

เสียงปืนกระชากร่างบุพการีให้ดำดิ่งลงเหว อ้อมแขนที่เปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต จมลงสู่ความมืด ดับความสุขของเด็กน้อยที่ต้องมาเห็นพ่อของตนเอง ‘ถูกฆ่าตาย’