พ่ายรักแฟนเก่า

พ่ายรักครั้งที่4(2)

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่นอนว่างเปล่าอนุการไม่ได้นอนข้างหญิงสาว เขาลุกออกจากห้องตอนเช้ามืดเวลาตีสี่ ทิ้งให้หญิงสาวนอนคนเดียว ไอยดาเอื้อมมือคลำหาพบเพียงความเย็นไม่เหลือไออุ่นของร่างกายคน ไปแล้วสินะ

ยังไม่ทันได้ดึงอารมณ์เสียใจเสียงโหวกเหวกโวยวายที่หน้าบ้านก็ดังขึ้น หญิงสาวจึงสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกมาดู

“ออกมานะ ออกมา ออกมาเดี๋ยวนี้!” เสียวแหว ๆ นี่แสบแก้วหูเป็นบ้า

“มาโวยวายอะไรหน้าบ้านคนอื่น ไม่มีมารยาทผู้ดี” ที่ไหนได้ก็เจ้าสาวของอนุการ

“แล้วต้องมารยาทดีแค่ไหน ถึงได้เอาผัวของคนอื่นมานอนกก บ้านก็รวยไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง ไม่มีสามัญสำนึกก็ควรสงสารเด็กที่เกิดมาบ้างเถอะ หรือไม่รู้จักเห็นใจคนอื่น อยากเป็นเมียน้อยเหรอ ขาดแคลนไม่มีปัญญาหาเองขนาดนั้นหรือไง หน้าด้าน”

“อ้าวอีนี่ คิดว่าท้องแล้วจะสนเหรอ” ไอยดาปรี่ตัวเข้ากระชากผมของกันยา ไม่มีหรอกตบแย่งผู้ชาย ที่จะตบเพราะมาด่าเธอต่างหาก แล้วเธอได้เชิญชวนอั๋นมาที่ไหน อั๋นมันมาของมันเองแต่หวยมาออกที่เธองั้นเหรอ มันไม่ใช่เรื่องเลยเฮอะ

“อีไร้น้ำใจ อีมารยา แพศยา อีตอแหล แย่งผัวคนอื่นอีหน้าด้าน รังแกคนท้อง” กันยายังคงปากดีไม่หยุดถือสิทธิ์ว่าเธอท้องและจะแต่งในไม่กี่วัน

ฉุน ฉุนดิ มาถึงก็แหกปากพ่นคำหมา ๆ ออกมาคิดว่าอีอีฟจะกลัวเหรอ เฮอะ ไม่ใช่นางเอกเว้ย กำกระชากกลุ่มผม มืออีกข้างบีบสันกรามของกันยา จ้องหน้าจิกตาและบอกว่า “ก่อนจะมาวิ่งเร่หาผัว ดูตาม้าตาเรือด้วยว่าที่นี่มีผัวมึงไหม มาด่ากูปาว ๆ มึงคิดดีแล้วเหรอ คิดให้ดีก่อนจะมามีเรื่องกับกู กูไม่สนนะท้องไม่ท้อง กูตบได้หมด อย่ามาอ้างว่าท้องทั้งที่ปากแกว่งหาฝ่ามือ เอ๊ะ... หรือแกว่งหาส้นตีนกู จะเอาอะไรก่อนหรือจะเอาทั้งสอง กูไม่ติด”

“อะไรวะเจ้” ดีโด้ที่แวะเอาข้าวมาส่งเจ้อีฟอ้าแขนรับโดยอัตโนมัติเมื่อเจ้อีฟผลักผู้หญิงที่กำลังจะแต่งงานกับคนที่เจ้เคยรัก

ถ้าไม่ติดว่าท้องไอ้โด้จะปล่อยให้ล้มหงายหลังไปเลย ที่ไม่ปล่อยเพราะไอ้โด้ไม่ได้อยากให้เจ้ทำใครตาย เจ้ของไอ้โด้ใครก็อย่าคิดมาตราหน้าว่าเป็นคนเลว อย่าได้คิดมาตราหน้าว่าเจ้แย่งผัวใคร

“มันมาร้องเรียกผัว ตามหาผัว หาว่ากูจะเป็นเมียน้อยผัวมัน” ไอยดาตอบก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยความโมโห เป็นเช้าที่แย่สุด ๆ เริ่มต้นวันให้ได้ซวยโคตร หายไปเพียงสองนาทีเธอเดินกลับมาพร้อมกับสมาร์ตโฟนแนบหู

(ว่าไง…)

“ถ้ายังอยากแต่งงานยังอยากเห็นหน้าลูกหน้าเมียก็มารับคนของมึงด้วย ก่อนที่กูจะกระทืบมันจนต้องหยอดน้ำข้าว” กดวางสายด้วยอารมณ์ฉุนขาด อยากจะแหกปากให้สุดเสียงจะได้หายหงุดหงิด

อนุการไม่ทันได้พูดจบประโยคก็โดนเหวี่ยงชุดใหญ่เข้าแล้ว คนกำลังยุ่งกับงานถึงกับตกใจ เขาโดนโทรตามแต่เช้าเพราะเมื่อวานส่งวัสดุขาดไปหลายตัว

“ส่งตามนี้เลยนะครับ เดี๋ยวผมรีบกลับมา” ทิ้งงานตรงหน้าเพราะคนท้องไปหาเรื่องผู้หญิงที่รัก แล้วคนอย่างไอยดายอมใครที่ไหน หัวหงอกหัวดำลูกเล็กเด็กแดงถ้าได้มาหาเรื่อง ไม่พ้นโดนดีกลับ เรื่องไหนที่อีฟไม่ผิดอีฟไม่มีทางยอม

สิบนาทีต่อมา รถกระบะคุ้นตาเข้าจอดเทียบหน้าร้านเหล้า ชายหนุ่มลูกชายคนเดียวของร้านวัสดุก่อสร้างเดินลงจากรถ

“เอ้า เอากลับไปก่อนที่เจ้อีฟจะวีนแตก” ดีโด้กำลังจะปล่อยกันยาให้เป็นอิสระ

ทว่าเสียงอนุการปรามไว้ก่อน “อีฟอยู่ไหน”

“ถามทำไม เอาเมียกับลูกไปดีกว่าไหม” มายุ่งอะไรกับเจ้อีฟอีกแค่นี้ไม่พอหรือไง เดี๋ยวยุให้เจ้อีฟตัดเพื่อนเลย

“ฝากไว้ก่อน กูจะคุยกับอีฟ” พูดแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งไอยดานั่งจิบกาแฟดำข่มอารมณ์โมโห ด้านนอกกันยาเริ่มแหกปากโวยวายอีกครั้งเมื่ออนุการเมินเธอ

“ออกไป” คือคำที่บอกก่อนจะลุกเดินหนีพร้อมแก้วกาแฟ ถ้าให้คุยด้วยกาแฟร้อน ๆ อาจจะสาดใส่หน้าอนุการ

“อีฟฟังอั๋นก่อน” คว้าข้อมือเล็กไว้ หนึ่งเดือนที่ไม่ได้พูดกันตรง ๆ มันทำให้ทั้งคู่รู้สึกแปลกต่อกัน

หันกลับมามองที่ข้อมือแล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ปล่อย”

“ฟังอั๋นหน่อยได้ไหมอีฟ” ความเย็นชามันน่ากลัว และเขาไม่พร้อมจะรับความรู้สึกนั้น อยู่ด้วยกันมาตั้งกี่ปีให้จู่ ๆ หายไปจากชีวิตมันทนไม่ได้

“ไม่มีอะไรจะต้องฟัง ปล่อยแล้วออกไป ไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้า” ใกล้แล้วนะไอ้อั๋น กาแฟในมือใกล้จะไปอยู่ที่หน้าหล่อ ๆ นี่แล้ว อย่ามาทำเหมือนเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติ มันไม่ปกติสักนิด

“ไม่ปล่อย อีฟฟัง…โอ๊ะ!” แสบร้อนไปทั้งหน้าเพราะกาแฟดำถูกสาดใส่หน้าอนุการจริง ๆ ทว่าเขาก็ยังไม่ปล่อยมือ พยายามอดทนไม่แสดงความเจ็บแสบออกมา

จะมีก็ความเจ็บปวดใจเพราะสงสารผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังเบะปากร้องไห้ ไม่เหลืออดจริงคนอย่างอีฟไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น

สุดท้ายเธอก็อดใจไม่ไหวดึงมือเขาเข้ามาในครัว เริ่มเช็ดคราบกาแฟออกจากใบหน้า เช็ดไปร้องไห้ไป เกลียดตัวเองที่เห็นเขาเจ็บไม่ได้ เกลียดที่ใจอ่อนให้ผู้ชายคนนี้ ควรห้ามใจไม่รักได้แล้ว อย่าคิดทำลายครอบครัวคนอื่น อย่าเห็นแก่ตัว อย่าโง่ อย่าทำให้ยายษาอับอายคน จำให้ขึ้นใจซะอีฟ

“อั๋นขอโทษอีฟ อั๋นขอโทษที่หลอกอีฟ” พอเห็นน้ำตาเพื่อนสนิท อนุการก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่เหมือนกัน สงสารจับใจ แต่ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง ทำอะไรไม่ได้นอกจากรับผิดชอบกันยากับลูก

ทั้งสองยืนมองหน้ากัน ไอยดาแสยะยิ้มสมเพชที่ตัวเธอที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือความถูกต้อง ถ้าเธอปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อมันไม่ดีแน่

“ช่างเถอะ เราต่างมีทางเดินของเราเอง จากนี้ต่างคนต่างอยู่อย่าให้เด็กนั่นมายุ่งกับอีฟอีก” เจ็บใจจะขาดรอมร่อ ไม่ง่ายเลยที่จะต้องมายุติทุกอย่างแบบนี้ คนเคยอยู่ด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่ขาดไปแรก ๆ ก็คงจะเคว้ง

แต่ใช่ว่าไม่เคยผ่านความรู้สึกแบบนี้สักหน่อย เจ็บกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว เคยผ่านมาแล้ว

“ฮึก ฮึก…อั๋นอยากมีอีฟนะ ชีวิตของอั๋นต้องมีอีฟดิ”

“มันไม่ได้แล้วไง ไปดูแลคนของอั๋นเถอะ กลับไปซะ อย่ามายุ่งกันอีกขอร้อง” หลานยายษาจะไม่ยอมเป็นเมียน้อยใคร และต่อให้รักมากแค่ไหนก็จะไม่ยอมทำลายครอบครัวของใคร ยอมเจ็บให้จบ ๆ ไปซะ

“อั๋นขอกอดหน่อย” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทจริงจังกับทุกคำที่พูด เขาคนนี้ก็แค่อยากกอดลา ถ้ายังรั้นจะพลอยทำให้อีฟเกลียดเขามากกว่าเดิมและแม้แต่คำว่าเพื่อนก็คงไม่มีให้เขา

“อย่าเลย มึงกับกูทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว” อย่าขอสิ่งที่ให้ไม่ได้ อย่าขอให้เธอยึดติดกับเขาอีกเลย

“อีฟ”

“กลับไปเถอะ อย่าทำร้ายใจกูมากกว่านี้เลย สงสารกูบ้างเถอะอั๋น ตัวกูก็แค่นี้มึงคิดว่าใจกูจะรับเรื่องเจ็บปวดได้แค่ไหน กูเคยบอกแล้วว่ากูไม่อยากเจ็บอีก ไม่อยากเจอกับความรู้สึกแบบนั้นแต่ตอนนี้กูรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว มึงพอแค่นี้ได้ไหมอั๋น”

“อั๋นไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้”

“แต่มึงก็เอากันจนท้องไง ช่างเหอะ…ตั้งแต่ต้นเราสองคนไม่เคยเป็นอะไรกันอยู่แล้วนอกจาก…เพื่อน”

“อั๋นรักอีฟ อีฟรักอั๋นบ้างไหม”

“พูดไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยาก เรื่องของเราพอเถอะนะ ทิ้งกูไว้ตรงนี้เถอะอั๋น อย่าให้ใครมาด่ากูอีกเลย กูไม่อยากทำร้ายลูกเมียมึง กูไม่ใช่คนใจเย็นมึงก็น่าจะรู้” ไอยดาปล่อยมือชายหนุ่ม หันหลังเดินออกจากตรงนั้น เธอร้องไห้หนักจนเริ่มปวดหัว ก้าวเดินได้ไม่กี่ก้าว หมับ เพื่อนสนิทวิ่งมาสวมกอดจากด้านหลัง

“อั๋นขอโทษนะอีฟ อั๋นขอโทษทุกอย่าง ถ้าอั๋นบอกอีฟเร็วกว่านี้ ถ้าอั๋นกล้าบอกรักอีฟให้เร็วกว่านี้ ถ้าอั๋นกล้าที่จะเริ่ม มันคงเป็นงานแต่งของเรา”

มันก็แค่คำว่า ‘ถ้า’ แค่เรื่องสมมุติ แค่พูดเพื่อหล่อเลี้ยงใจคนเจ็บ พูดให้คนเจ็บเพ้อในฝัน

“ไปหาปัจจุบันของมึงเถอะอั๋น กูอยู่ได้ กูโอเคทุกอย่าง” เธอแกะมือของเพื่อนสนิทออกแล้วเดินขึ้นชั้นสาม

คนเรามันก็ต้องมีเจ็บบ้างเป็นธรรมดา ไม่เจ็บจะเรียนรู้ที่จะมีประสบการณ์ชีวิตได้ไง ทุกคนต้องเจอความรู้สึกแบบนี้กันทั้งนั้น ไม่ใช่เธอคนเดียวที่เจออะไรแบบนี้