พ่ายรักครั้งที่1(2)

1410 Words

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ภายในห้องนอนอนุการกำลังต่อสายหาใครคนนั้น เขาอยากหยั่งเชิงว่าเธอเห็นหรือเปล่า ถ้าเห็นเธอจะว่ายังไง (ว่า) “ทำไรอยู่” (ขายของไง ลูกค้าเยอะดีวันนี้ สงสัยอากาศมันร้อนมั้ง ทำไมเหรอ อั๋นจะชวนอีฟไปไหน) เสียงหวานที่ตอบมาทำให้อนุการยิ้มออก อีฟคงมัวขายของ คงยังไม่รู้เรื่อง “เปล่า อั๋นแค่จะซื้อข้าวไปกินด้วยกัน ถ้าอีฟยุ่งแสดงว่ายังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมครับ” (อืม ยังเลย อั๋นอยู่ร้านเหรอ) “อั๋นออกมาทำธุระ กำลังจะกลับ ขากลับจะแวะหาอีฟก่อนไง เดี๋ยวอั๋นซื้อข้าวไปกินด้วยนะ” (ค่า แค่นี้ก่อนนะอั๋น อีฟยุ่งมากเลย) เมื่อไอยดากดวางสายอนุการลอบหายใจอย่างโล่งอก เธอไม่รู้หรอก เขามั่นใจเพราะหากไอยดารู้เธอโวยวายไปแล้ว นิสัยของไอยดาเขารู้ดีว่าไม่ยอมคน เป็นคนพูดตรง ๆ แฟร์กับทุกอย่าง เคลียร์ใจกันหมดเปลือกไม่ให้เหลือเรื่องค้างคาใจ อนุการลุกจากฟูกนอนของกันยา เขาหาเสื้อผ้ามาสวมใส่แล้วเดินออกจากห้องนอนของหญิงสาว “พี่อั๋นจะไปไหนคะ” กันยานั่งดูรายการทีวีอยู่รีบลุกขึ้น “กลับบ้านสิ” “แล้วยา…” “พี่จะไปคุยกับแม่กับพ่อก่อน เธอจะโผล่ไปให้โดนต่อว่าหรือไง พ่อแม่พี่ยังไม่รู้เรื่องของเธอนะ” “เข้าใจแล้วค่ะ” กันยาทำหน้าเศร้าลง ทำให้อนุการเกิดความสงสาร ถึงไม่รักแต่เธอก็กำลังท้องลูกของเขา “รอพี่อยู่ที่ห้องนี่แหละ” “ถ้าเป็นไปได้ กลับมานอนกับยานะคะ ยาไม่อยากนอนคนเดียว ยากลัวค่ะเผื่อเจ็บท้องขึ้นมาจะไม่มีใครช่วย” “ไปนะ” อนุการไม่ได้ให้คำตอบและไม่คิดว่าจะมา เขาไม่เคยนอนค้างคืนกับกันยา สำหรับเด็กผู้หญิงคนนี้มันคือความผิดพลาด ซึ่งพลาดซ้ำ ๆ จนเกิดเรื่องใหญ่โต อั๋น หรืออนุการชายหนุ่มอายุ 24 ปี ที่บ้านของเขาเปิดร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้าง เขาเป็นลูกชายคนเดียว ธุรกิจที่บ้านใหญ่โต อีกทั้งยังเป็นร้านแรกร้านเดียวในตำบลนี้ อนุการช่วยพ่อแม่ทำงานที่ร้าน และใครอีกคนก็มาช่วยเขาที่ร้านด้วย พ่อแม่ปลื้มผู้หญิงคนนี้มาก เขาเองก็ชอบเธอก็ไม่ต่างกัน “อีฟอยู่ไหน ทำไมอั๋นมาที่ร้านแล้วร้านปิด” ชายหนุ่มกดโทรถามหญิงสาว เขาเข้ามาจอดหน้าร้านแล้วร้านปิด (อีฟปิดร้านมาช่วยแม่ขายของ พอดีแม่โทรมาบอกว่าลูกค้าสั่งของเยอะ จดไม่ทัน) “แล้วไม่บอกอั๋นบ้างเลย” (ก็ไปไหนนักล่ะ แม่บอกอั๋นออกไปแต่เช้าทั้งที่วันนี้พ่อก็ไม่อยู่ร้าน) “อีฟอย่าบ่นสิ นี่ไงอั๋นกำลังไปแล้ว แค่นี้นะ” อนุการรีบกดวางสาย ไม่อยากโกหก แต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงกับเธอได้ เขามันคนเห็นแก่ตัวไม่อยากเสียไอยดาไป ธุระของเขาวันนี้ก็คือพากันยาไปฝากครรภ์ อายุครรภ์ของกันยาประมาณ 12 สัปดาห์ สิบนาทีต่อมาอนุการขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของร้านทวีทรัพย์ เขารีบถือถุงอาหารต่าง ๆ ที่ซื้อเดินเข้าทางหลังร้าน วางทุกอย่างไว้ในห้องครัวและเดินไปหาหญิงสาวที่เขารัก ซึ่งเธออยู่กลางลานกว้าง กำลังสั่งงานลูกน้องของเขาอยู่ “ออกมาตากแดดทำไม” รีบถอดเสื้อคลุมขึ้นมากางให้หญิงสาว “จะให้พกร่มก็จดไม่ถนัดไง” ไอยดาก้มหน้าจดเช็กของที่กำลังจะออกจากร้านเพื่อไปส่งลูกค้า “แดดแรงเดี๋ยวเป็นลมพอดี” “เงียบหน่อยอั๋น เดี๋ยวอีฟเช็กผิด” “เอามานี่อั๋นทำเอง อีฟเข้าไปนั่งในออฟฟิศกับแม่นะ” อนุการคว้าสมุดจดในมือของหญิงสาวมาจัดการเช็กเองอีกรอบ ไอยดาหันมองเพื่อนสนิทที่เกินกว่าคำว่าเพื่อนในความรู้สึกของเธอ ความจริงแล้วทั้งสองคนมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งให้กันทว่าต่างคนต่างกลัวการผูกมัด กลัวการล้มเหลวจึงไม่คิดพูดคำว่ารักออกมา มาถึงวันนี้เพื่อนสนิทของไอยดาจะมีครอบครัว เธอคงต้องถอยเว้นระยะห่าง กลับไปเป็นเพื่อนกันจริง ๆ สักที “ดีนะที่อีฟปิดร้านมาช่วยแม่ ไม่งั้นแม่คงปวดหัวแย่” กุ้งแก้วแม่ของอนุการเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไอยดาคนนี้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ลูกชายพาเข้าบ้าน ถึงจะบอกเป็นเพื่อนทว่าคนอาบน้ำร้อนมาก่อนมองตาเด็กทั้งคู่ย่อมรู้ดีว่าทั้งสองรู้สึกต่อกันอย่างไร “ยินดีค่ะแม่ อีฟบอกแม่แล้วไงคะว่าถ้ายุ่ง ๆ โทรหาอีฟได้ตลอด อีฟมาได้ค่ะ” ไอยดาส่งยิ้มหวาน ชีวิตของเธอมีแค่ยายษา เนื่องจากพ่อแม่ญาติคนอื่น ๆ เสียหมดแล้ว ไอยดาเปิดร้านเหล้าตอนกลางคืน กลางเปิดร้านขายน้ำเป็นซุ้มเล็ก ๆ หน้าร้านเหล้า และมีห้องแถวไว้เก็บค่าเช่ากินทุกเดือน ชีวิตของไอยดาไม่ลำบากเพราะก่อนตายพ่อแม่ของเธอสร้างไว้ให้ เธอมีหน้าที่สานต่อกิจการ “แม่ก็เกรงใจอีฟไงลูก” “ไม่เป็นไรเลยค่ะ อีฟมาได้ ว่าแต่พรุ่งนี้สิ้นเดือน งั้นเดี๋ยวคืนนี้อีฟเอาบัญชีสรุปเงินเดือนคนงานไปทำให้แม่นะคะ แล้วเช้าแม่ก็เช็กอีกทีจะได้ไม่ยุ่งมาก” ไอยดาเอ่ยด้วยความเคยชิน เธอทำแบบนี้มาตลอดเป็นเวลาเกือบสองปีกว่าได้ “น่ารักจริงเชียว เมื่อไหร่นะจะแต่งกันสักทีอายุก็มากกันแล้ว” แม่กุ้งแก้วลองชี้โพรง เด็กทั้งสองที่ไม่เคยบอกใครว่าคบกันเป็นแฟน ทว่าตัวติดกันตลอดเวลา ไปไหนมาไหนด้วยกันประจำ แม่อยากจัดงานแต่งให้และอยากมีหลานจนทนไม่ไหวแล้ว “เราเป็นเพื่อนกันค่ะแม่” “ตลอดเลย แต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยตอนนี้อีฟก็ยังไม่มีแฟน แม่เข้าใจถูกไหมลูก” เห็นไอยดาปฏิเสธแม่กุ้งแก้วก็เบี่ยงประเด็นเล็กน้อย “ยังค่ะ” “นั่นแหละ แม่จองอีฟมาเป็นลูกสะใภ้นะลูก อย่าไปเป็นสะใภ้คนอื่นเชียว” ไอยดาทำเพียงเจื่อนยิ้ม เธอจะพูดอะไรออกไปได้ล่ะ ลูกสะใภ้บ้านทวีทรัพย์ยังไงก็ไม่ใช่เธอ ต่อให้อยากเป็นแค่ไหนก็เป็นไม่ได้ อีฟไม่หน้าด้านแย่งพ่อของลูกคนอื่น ความจริงที่อนุการกำลังปกปิดมันกำลังทำให้เธอเศร้าใจ เดาว่าแม่กุ้งแก้วก็คงไม่รู้เรื่องนี้ ทว่าให้เธอเป็นคนพูดก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะยุ่ง เพราะเธอเป็นแค่เพื่อนเขา คงจะต้องรอดูว่าอนุการจะบอกเรื่องนั้นกับเธอและครอบครัวของเขาเมื่อไหร่ หรือบางทีที่ไม่บอกเธออาจจะเพราะเขาเห็นเธอไม่สำคัญจึงไม่บอกกัน “กับข้าวมาแล้วครับ” อนุการถือจานกับข้าวออกมาจากห้องครัว เห็นเช่นนั้นไอยดาจึงเดินเข้าไปช่วยขนออกมา “อะไรกันมีแต่ของโปรดอีฟทั้งนั้นเลย พ่อตัวแสบของแม่ทำความผิดหรือเปล่าเนี่ยถึงได้เอาใจอีฟเป็นพิเศษ” กุ้งแก้วเอ่ยแซวโดยไม่ได้คิดอะไร แม่พูดแบบนี้เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว “จะมีอะไรครับแม่ อั๋นจะกล้าทำอะไรผิด” อนุการร้อนรุ่มใจหันมองท่าทีของไอยดาก็ทำให้เบาใจลงบ้างที่เจ้าหล่อนหันมายิ้มและมองกับข้าวตรงหน้าตาเป็นประกาย แกงส้มกุ้งชะอมทอด ปลานิลราดพริก ไชโป๊วผัดไข่ แขนงหมูกรอบ เมนูทุกอย่างล้วนเอาใจผู้หญิงที่รัก หากแต่จะบอกรักในวันเกิดที่ผ่านมาของเธอเขาก็ดันได้รับข่าวจากกันยาเสียก่อน ทำให้คำสารภาพรักถูกพับเก็บเอาไว้ และคงจะไม่มีโอกาสได้พูดมันออกมาอีก เขาต้องรับผิดชอบที่ทำให้กันยาตั้งท้อง ส่วนผู้หญิงที่รักก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำอย่างไรดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more