เหล่าทหารและขุนนางต่างจดจ้องไปที่กล่องไม้ในมือของเยว่ชิง เพียงแค่คุณหนูลู่ยอมเปิดให้เห็นว่าด้านในมีสิ่งใด ใต้เท้าหม่าก็คงจะพอใจแล้ว
“เอ่อ มิใช่ว่าข้ามิอยากเปิดให้ทุกท่านได้ดูนะเจ้าคะ เพียงแต่เรื่องเช่นนี้ออกจะน่าอายไปบ้าง” เยว่ชิงทำสีหน้าขัดเขินจนทุกคนอดสงสัยไม่ได้ว่าภายในกล่องนั้นเป็นสิ่งใดกันแน่
“แต่หากคุณหนูมิเปิด ความจะกระจ่างได้อย่างไรเล่า” เมื่อใต้เท้าหม่าเอ่ยดังนั้น ทั้งเหล่าขุนนางและทหารที่ตามมาต่างพยักหน้าคล้อยตามไปกับใต้เท้าหม่า
“กล่องนี้เป็นท่านอ๋องที่มอบให้ข้าเจ้าค่ะ เป็นเพียงโอสถบำรุงร่างกายเท่านั้น” มือบางค่อยๆ เปิดกล่องให้ทุกคนได้เห็น ภายในกล่องไม้มีเพียงขวดโอสถสีขาวเพียงหนึ่งขวดเท่านั้น
“ปะ เป็นไปได้อย่างไร ข้าขอเปิดขวดโอสถนั่นได้หรือไม่ เผื่อ- เผื่อว่าจะเป็นน้ำอมฤตพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าหม่ายังมิยอมแพ้เพียงเท่านั้น กลับดื้อดึงจะขอตรวจสอบให้ได้ ใต้เท้าหม่าเพียงแค่แปลกใจว่าไข
