“ท่านอ๋องตบแต่งกับเยว่ชิงนะเพคะ ท่านจะเรียกสินสอดเท่าใด เยว่ชิงจะหามาให้” สิ้นเสียงของเยว่ชิง หลิวหยางถึงกับถอนหายใจออกมา เด็กน้อยผู้นี้มักเอ่ยเย้าเขาเช่นนี้เสมอ แต่ทว่าครานี้เห็นทีจะเกินเลยไปเสียหน่อยกระมัง
“เยว่ชิง อย่านำเรื่องตบแต่งมาเย้าเล่นเช่นนี้”
“หม่อมฉันมิได้เย้าท่านอ๋องเล่นเพคะ หม่อมฉันเอ่ยเรื่องจริง แต่งงานกับหม่อมฉันเถิด ไม่ว่าท่านอ๋องจะต้องการสิ่งใดหม่อมฉันจะหามาให้”
“จะจริงหรือเล่นก็มิได้เด็ดขาด ข้าเอ็นดูเจ้าเหมือนน้องสาวผู้หนึ่ง จะให้ข้าตบแต่งเจ้าเข้ามาได้อย่างไร” หลิวหยางถึงกับส่ายหัวกับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า มีอย่างที่ไหนเป็นสตรีกลับเอ่ยขอตบแต่งกับบุรุษเช่นนี้
“เช่นนั้นท่านอ๋องดูนี่เสียก่อน” เยว่ชิงรีบนำกระดาษออกมาจากสาบเสื้อและส่งให้ท่านอ๋อง หลิวหยางลังเลเล็กน้อย แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษมาอ่านสารด้านใน ตาคมเบิกกว้าง ไล่อ่านสารในจดหมายนั้นอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง
ข่าว
