สิบชั่วโมงของการเดินทาง เป็นการเดินทางที่แสนโดดเดี่ยวสุด ๆ ถึงที่นั่ง Business Class จะมีขนมนมเนยของเอนเตอร์เทนครบถ้วน แต่ฉันก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
ก็มันเป็นครั้งแรกที่ฉันนั่งเครื่องบินคนเดียวโดยไร้เจ้านายนี่ และที่สำคัญเป็นครั้งแรกที่ฉันหนีงานกลับบ้านก่อนด้วย
เฮ้อ! แต่ก็นะ เลือกไปตายเอาดาบหน้าแล้ว ก็ไปให้ถึงที่สุดแล้วกัน
สนามบินสุวรรณภูมิ
“ใบผัก ทางนี้!” ฉันหันไปตามเสียงเรียกทันที ก่อนที่จะเห็นคุณหนูแสนสวยกับแฟนของเธอแล้วรีบเดินออกไปหา
“สวัสดีค่ะคุณวาเลน สวัสดีค่ะคุณแอร์บัส”
“เป็นไงบ้าง? เหนื่อยมั้ย?” เห็นมั้ยคะ ว่าเจ้านายใหม่กับเจ้านายเก่าต่างกันราวฟ้ากับเหว
“ไม่เหนื่อยค่ะ แต่... รบกวนคุณวาเลนอีกแล้ว”
“รบกวนอะไรเพื่อนกัน ก็ต้องช่วยเหลือกันสิ แล้วนี่เธอได้บอกคุณโซลมั้ยว่ากลับไทยแล้ว” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ จนคุณแอร์บัสที่ยืนข้าง ๆ คุณวาเลนถอนหายใจออกมา
“เฮ้อ มันคงหาเธอแย่”
“ไม่หาหรอกค่ะ
