“ออกไปจากห้องฉันนะคะ” ฉันชี้บอกเขาอีกครั้ง แต่ทว่ากัปตันหนุ่มทำหน้าเมินใส่
“เหอะ ทุกตารางเมตรที่นี่เป็นของฉัน เธอมันก็แค่ผู้อาศัย มีสิทธิอะไรสั่งฉันออกไป”
พูดแบบนี้ไม่ได้นะ ก็ใครมันบอกให้ฉันมาอยู่ด้วยล่ะ?
“ใช่ฉันผู้อาศัย แต่คุณจะนอนห้องนี้ใช่มั้ย? ก็ดี! ฉันจะได้ไปนอนห้องคุณแทน สบายกว่าเยอะ” ว่าจบฉันก็ก้มหยิบหมอนข้าง ๆ เขาทันที แต่ขณะที่กอดหมอนแนบอกจะเดินออกไป
ร่างโตก็หยัดลุกขึ้น และคว้าแขนฉันกระชากลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“ว้าย!” ฉันเสียงหลักล้มทับเขา! ถึงแม้ระหว่างสองเราจะมีหมอนนุ่มกั้น แต่ไอร้อน ๆ จากลมหายใจเขาทรมานฉันราวใจจะขาด
อย่าเป็นแบบนี้ไอ้ใบผัก ลุกออกไป อย่าจ้องตาเขา อย่าโน้มลงไปใกล้ ๆ พอเตือนสติให้ยับยั้งชั่งใจฉันจึงหลับตาลงช้า ๆ แต่ไม่รู้หรอกว่า... ริมฝีปากตัวเองกำลังอยู่ใกล้เขาทุกที ทุกที
“ติดใจจูบฉันเหรอ?”
ฉันชะงักและเปิดตาขึ้นพรึบ! บอกเลยว่าตำแหน่งนี้ไม่กล้าจะขยับแม้แ
