Evet her şeyi anneme anlatmıştım. Biliyorum şu anda ne utanmazsın diye bilirsiniz ama umrumda değil. Ben ondan hiçbir şeyimi gizlemezdim. Hem zaten ondan akıl almak için gelmiştim. Ayrıca utanmadım değil sonuçta o benim annem ama şu bir gerçek ki ondan başka kimden akıl alabilirdim ki...
Ben anlattım o dinledi tabii ki delirmedim ama bu esen hafif tatlı rüzgar varya yanağımı oklayan gibi geçen işte onu annemden bir işaret olarak sayardım. En sonun da tamamen rahatlamış bir şekilde ellerim avucum da yüzüm ise öne eğik bir şekilde oturuyordum.
Biraz daha o sessizliğin içinde olduktan sonra yerimden kalkmadan önce mezar taşının üstüne öpücük kondurup bir damla gözyaşım ile oradan ayrılmıştım. Elimde bir sopa ile mezarlıktan çıkıp evin yolunu tutmuştum.
Ama aklım hâlâ o gündeydi ne yapac
