เช้าวันถัดมา
อ้อมแขนที่อบอุ่นและกลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้มีอาถูไถปลายจมูกโด่งรั้นซุกกับแผงอกแกร่ง ร่างบางขยับเข้าไปแนบชิดกายกำยำเพราะรู้สึกได้รับไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ วอนกอดรัดคนตัวเล็กไว้แน่นและปล่อยให้หญิงสาวนอนหลับต่อแม้จะถึงเวลาที่ต้องตื่นไปทำงานแล้ว
"อื้ม...เจ็บนะ" มีอาพึมพำออกมาแม้เปลือกตาจะปิดอยู่ ท่าทางอิดโรยของหญิงสาวทำให้วอนรู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ และยิ่งไปกว่านั้นรอยแดงที่ต้นแขนของเธอเริ่มช้ำและกลายเป็นสีม่วงเข้มยิ่งทำให้ชายหนุ่มหนักใจ
"ฉันขอโทษ..." วอนกระซิบเสียงเบาในขณะที่ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหน้าผากมน
"ปวดจัง..." มีอาพึมพำออกมาอีกครั้ง ร่างบางพยายามพลิกตัวเพื่อหันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง วอนจึงให้อิสระเธอในการเคลื่อนไหวทว่ายังคงโอบกอดรอบเอวบางไว้อยู่
หลายชั่วโมงผ่านไป
"อื้อมม...โอ้ย เจ็บจัง" ร่างบางหยัดกายขึ้นนั่งและกางแขนออกบิดขี้เกียจถึงได้รู้ว่าตนรู้สึกระบมไปทั้งตัว มองไปทา
