"ทำไมไม่ใช้แป้งปิดรอยแดงไว้คะ" มีอาเอ่ยถามขึ้นระหว่างที่ถูกวอนดึงมือให้เดินตามเขาไปขึ้นลิฟท์
"ไร้สาระ"
"มันได้ผลจริงๆนะคะ แป้งยี่ห้อนี้ปกปิดเรียบเนียบมาก ฉันเอามาด้วยนะ"
"หุบปากซะทีได้มะ เคยมีใครบอกไหมว่าเธอพูดมากจนน่ารำคาญ" เขาดุทว่าเสียงไม่ได้จริงจังมากนัก
"ไม่พูดแล้วก็ได้" หญิงสาวหน้ามุ่ย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ลิฟท์เปิดออกพอดี วอนดึงมือเล็กของมีอาเดินเข้าไปด้านในสุด จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นรั้งร่างบางมากอดไว้แน่น เขากดศีรษะทุยลงแนบแผงอกแกร่ง กลิ่นน้ำหอมละมุนของชายหนุ่มทำให้คนในอ้อมแขนกดจมูกลงเพื่อสูดดมเอากลิ่นหอมนั้นเข้าเต็มปอด วอนอมยิ้มกรุ้มกริ่มกับการกระทำของหญิงสาว ในขณะที่คนอื่นๆต่างพากันอมยิ้มเช่นเดียวกันเมื่อเห็นสองหนุ่มสาวกอดรัดกันด้วยความหวงแหน
ล็อบบี้โรงแรม
"โอ้โห...มันก็เกินไปป่าววะ?" บดินทร์เห็นวอนและมีอาเดินจูงมือกันเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรมก็นึกหมั่นไส้ เขาไม่เคยคิด
