ผมหมุนนาฬิกาข้อมือดูเวลาอีกครั้ง เมื่ออีกคนยังไม่ลงมาจากชั้นบน และปล่อยให้ผมคอยที่โต๊ะอาหารเพียงลำพัง พิษไข้ที่ฉัตรชนกเป็นค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ เธอไม่ได้ไปมหาลัยสองวัน และวันนี้ที่เธอบอกว่าจะไป หากแต่เจ็ดโมงกว่า เธอกลับยังไม่ลงมา
"ให้ดิฉันขึ้นไปตามไหมคะ"
แม่บ้านที่ยืนรอตักอาหาร โค้งศีรษะเพื่อตั้งคำถาม หากแต่จังหวะนั้น ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษาวิ่งลงจากบันไดมาพอดี
"มาแล้วค่ะ มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะคะ พอดีว่า หนูหาเข็มกลัดไม่เจอ"
ใบหน้าหวานผุดประกายรอยยิ้มแห้งๆ ก่อนที่ศิวกรจะเดินเข้ามาขยับเก้าอี้ให้เธอ ซึ่งเธอหันไปเอ่ยขอบคุณคนของเขาเบาๆ ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ถูกเตรียมไว้ให้ในทันที
"กระโปรงสั้นดี.."
ผมพูดออกมาเสียงเรียบ พลางไล่สายตาคมเฉียบไปตามเรือนร่างของอีกคน ฉัตรชนกอยู่ในชุดนักศึกษาที่พอดีตัว เสื้อสีขาวติดเข็มกลัดสถาบันชื่อดัง ถูกรีดอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ พอดีตัวเ
