ฉันกัดปากตัวเองแน่น เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น ฉันไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ แต่ฉันก็พอที่จะเข้าใจ ว่าการที่เขาพูดแบบนี้กับฉัน บ่งบอกชัดเจน ว่าเขาไม่ชอบหน้าฉัน แต่สาเหตุของมัน ฉันไม่เข้าใจ
"หนูขอมือถือคืนได้ไหมคะ ต่อให้เฮียภาคย์จะไม่ได้เป็นห่วงหนูก็ไม่เป็นไร แต่หนูขอรับสาย เพราะหนูไม่อยากทำให้เฮียภาคย์ไม่พอใจ"
ฉันบอกออกไปเสียงสั่น น้ำตายังคลอเบ้า มือเรียวบีบที่เท้าของตัวเองซ้ำๆ
"หนูงั้นหรอ ..แบบนี้ใช่ไหม ไอ้ภาคย์มันถึงหลงเธอ และเลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดี"
เพื่อนเฮียภาคย์ยกยิ้มมองฉัน ก่อนที่เขาจะเอาโทรศัพท์มือถือของฉันยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเอง และเอาสายกระเป๋าสะพายของฉันไปคล้องที่บ่า ก่อนจะย่อเข่าลงมาหา
"เอาเป็นว่า ไปคุยกับฉันก่อนละกัน แล้วฉันจะคืนมือถือให้ พร้อมกับส่งเธอกลับไปหามัน"
จบคำนั้น ท่อนแขนแกร่งก็สอดเข้ามาอุ้มร่างของฉัน
"จะพาหนูไปไหน หนูหายมานานแล้ว หนูบอกแล้วไง ว่าหนูไม่
